In Frankrijk publiceerde het gezaghebbende La Revue Prescrire een overzicht van geneesmiddelen, die je beter kunt mijden. Het gaat om toegelaten geneesmiddelen, die vaak een onbewezen werkzaamheid hebben, evenals ernstige of veelvoorkomende bijwerkingen. Medicijnen die volgens de Fransen eerder schadelijk dan nuttig zijn.

La Revue Prescrire is het Franse zusterblad van het Nederlandse Geneesmiddelenbulletin. Allebei zijn het gezaghebbende tijdschriften in de medische wereld. Ons eigen Geneesmiddelenbulletin nam de waarschuwingen uit Frankrijk ter harte en publiceerde eind 2017 een overzicht van medicijnen, waar grote vraagtekens bijgezet kunnen worden. Het gaat daarbij met nadruk om medicijnen die aan hartpatiënten voorgeschreven worden. Zoals de renineremmer Aliskiren, RAAS-remmers Ivabradine en Olmesartan, vaatverwijder Nicorandil, en Fibraten (deze worden voorgeschreven als statines niet worden verdragen).

De conclusies van het Geneesmiddelenbulletin logen er niet om. Belangrijk nieuws voor hartpatiënten. Ik was dan ook stomverbaasd dat dit nieuws de media niet haalde. Hoe is het mogelijk dat dit nieuws niet groot wordt uitgemeten in onze kranten, en op radio en tv? Zo blijven hartpatiënten in Nederland verstoken van deze schokkende informatie. Je wilt als hartpatiënt toch weten wat een medicijn met je doet. Of niet doet. En welke bijwerkingen je aan het gebruik van een medicijn overhoudt. Je wilt toch kunnen checken of het medicijn dat de dokter je voorschrijft je wel goed doet?

Het nieuws dat onze kranten en zenders brengen, wordt geselecteerd op lees- en kijkcijfers. Hoe hoger die cijfers, hoe meer adverteerders hun koopwaar op jouw medium willen aanprijzen. Onderwerpen die laag scoren op de lijst van kijkers of lezers, worden dan al gauw naar de prullenbak verwezen. Ook waar het om heel belangrijk nieuws gaat. Zo kan het gebeuren dat de dood van een Nederlands fotomodel in Kuala Lumpur begin december al weken veel aandacht in de nationale media genereert. Maar het nieuws dat artsen medicijnen voorschrijven die je volgens Frans onderzoek beter zou kunnen mijden, haalt de meeste media niet.

Wilt u weten welke medicijnen volgens het Geneesmiddelenbulletin twijfelachtig zijn? Bel dan met ons meldpunt (085 081 1000) of mail naar roermond@hartpatienten.nl, dan mailen wij u het bewuste artikel en kunt u het zelf nalezen!

Column door: Jan van Overveld

‘Waar hoop je op, een jongetje of een meisje?’ Vaak is dat de eerste vraag die aanstaande ouders gesteld wordt, terwijl het natuurlijk lang niet de belangrijkste is. Hoewel veel ouders stiekem wel een voorkeur voor een geslacht hebben, verdwijnt die als sneeuw voor de zon als er op de echo iets verontrustends te zien is. Hun enige échte wens is immers dat de baby gezond is.

Waar we vroeger wat dat betreft niets anders konden doen dan afwachten en accepteren, is de medische wetenschap inmiddels zo ver dat we vaak al in een heel vroeg stadium van de zwangerschap de meest complexe details over de foetus te weten kunnen komen.

----

Hoe het met u zit, beste lezer, weet ik natuurlijk niet. Ik ben nog van de generatie die als kind de catechismus moest opdreunen. Van buiten leren en vervolgens praktiseren. Een van de vragen die ik me herinner was: waartoe zijn wij op aarde? Als goed katholiek hoorde je dan te antwoorden: om god te dienen. Conform de mantra die in de catechismus geschreven stond. Hoe je daar verder ook over denkt, de catechismus gaf ons kinderen en latere volwassenen een houvast, een anker. Je kon al wat je overkwam begrijpen, een kader geven. Zin en betekenis. Toen het katholicisme in de jaren zestig op zijn retour ging en de catechismus bij het oud papier terecht kwam, verdween die houvast voor veel mensen.

De vraagstelling is eigenlijk zo gek nog niet. Waartoe zijn wij op aarde? Vindt daar maar eens een antwoord op. Naarmate we ouder worden, kijken we steeds vaker terug op ons leven. Dan zien we wellicht patronen of zelfs een rode draad. Allerlei mensen, gebeurtenissen en werkzaamheden geven ons leven betekenis en zin. De vraag ‘Waartoe zijn wij op aarde?’ gaat echter nog verder. Die raakt aan de kern van ons bestaan. Die raakt onze instelling.

Veel mensen die dit magazine lezen zijn geen donateur van Hartpatiënten Nederland omdat ze last van zweetvoeten hebben. Velen van hen hebben in hun leven dingen meegemaakt die levensbedreigend waren, zoals een hartaanval of een andere aandoening aan hart en vaten, of andere gebeurtenissen die diepe littekens sloegen, letterlijk of figuurlijk. Ook voor u en mij hebben ingrijpende gebeurtenissen een betekenis. Vaak gebeuren er rond zo’n trauma in onszelf of om ons heen dingen, die anders niet gebeurd zouden zijn. En die achteraf gezien best wel goed zijn. We kijken met andere ogen naar onszelf en naar anderen, kunnen meer genieten van kleine dingen waarvoor we vroeger onze ogen gesloten zouden hebben. Houden ons meer aan elkaar vast, luisteren beter naar elkaar. Als het goed is tenminste. Sommige mensen raken echter verbitterd, zoeken naar schuldigen en bederven dagelijks de sfeer. Omdat ze iets hebben meegemaakt wat ze niet wilden. Een hartaanval bijvoorbeeld. Als we leren al wat ons overkomt te begrijpen als iets wat ons móet overkomen, kunnen we weer opgelucht ademhalen. Misschien is dat wel het antwoord op de vraag: waartoe zijn wij op aarde? Om al datgene dat op onze weg komt, te accepteren in plaats van boos te verwerpen. Leven in dankbaarheid om wat het leven ons geeft, wat dat ook moge zijn…

Column door: Henri Haenen

Boosheid heeft vaak een negatieve klank en we willen er meestal liever niet mee te maken hebben. Je hoort jezelf of anderen boosheid vaak ontkennen. ‘Ik ben niet boos, ik ben verdrietig of teleurgesteld.’

Als een ander boos op ons is, voelen we ons niet geliefd en als we zelf boos zijn, kan dat leiden tot een schuldgevoel of gevoel van falen, vooral als we het pad van Zelfontwikkeling (willen) bewandelen.

----

Zo, het afgelopen jaar is weer omgevlogen! 2017 zit er alweer bijna op. We kijken terug op een geslaagd en mooi reisjaar. Onze reizigers hebben weer enorm genoten van prachtige en gevarieerde vakanties. En wat was het weer gezellig! Er zijn mooie vriendschappen ontstaan, en bij sommige mensen zelfs nog meer dan dat..! Meer hierover leest u in deze laatste uitgave van HartbrugReizen van dit jaar.

Natuurlijk blijven wij aan de weg timmeren en willen we graag zo veel mogelijk nieuwe reizigers attenderen op HartbrugReizen. Zo hebben we sinds dit jaar een nieuwe website, waarop u uitgebreide informatie kunt vinden over de diverse reizen. Ook hoor ik vaak dat er mond-tot-mond-reclame wordt gemaakt door onze enthousiaste reizigers; dat is natuurlijk onbetaalbaar en meer dan welkom!

Ook in het nieuwe jaar hebben we weer geweldige reizen voor u in petto. Eerder kondigden we al reizen naar de Moezel, Côte d’Azur en het Lago Maggiore aan. Maar in deze uitgave leest u meer over nog vijf andere bestemmingen! Een kort reisje naar België of Londen, of een langere reis naar Duitsland of het prachtige Polen? Wij hebben het allemaal! Er is voor ieder wat wils en er zit zeker een bestemming tussen waar u graag (nog) een keertje naartoe gaat. Ik beloof dat u er geen spijt van krijgt, want gezelligheid is gegarandeerd bij HartbrugReizen!

Wil u meer informatie over een van de reizen, of meteen boeken? Bel dan naar 0900 – 4 278 278 of kijk op onze website www.hartbrugreizen.nl. Ik hoop u snel te ontmoeten!

Column door: Marly van Overveld

Dat de tijd vliegt, geldt denk ik voor iedereen. Dit is dan ook alweer de laatste uitgave van Hartbrug-Magazine voor dit jaar. Een mooi moment om terug te blikken op 2017, maar ook om vooruit te kijken naar 2018.

Wij hebben het afgelopen jaar hard aan de weg getimmerd! Zoals u misschien wel weet, hebben ook wij de laatste jaren te maken met een teruglopend aantal donateurs. Hierdoor wordt het steeds lastiger voor ons om onze Stichting goed te laten voortbestaan. Vooral omdat wij volledig afhankelijk zijn van mensen zoals u, doordat we niet gesubsidieerd worden door de farmaceutische industrie, voedingsmiddelenindustrie of de overheid. Dat is nog steeds ons bestaansrecht, en daar zijn we ook trots op! Wij zijn en blijven de waakhond op het gebied van het hart.

Afgelopen jaar hebben we een aantal acties kunnen uitvoeren. Maar juist nu moeten we gaan oogsten om een goed beleid af te dwingen. De bodem van onze campagnekas is in zicht, juist nu we zoveel willen en moeten doen. In tegenstelling tot de bekende grote doelen is campagnevoeren door bijvoorbeeld streetmarketing (verkoop op straat) voor ons geen optie: een pilot van drie maanden kost zo’n slordige € 50.000! Dat kunnen wij gewoonweg niet betalen. Bovendien willen wij giften van onze donateurs ook helemaal niet op die manier uitgeven. Daarom doen wij ons best om meer mensen te bereiken op andere wijzen. We doen een dringend beroep op u: u zou ons enorm helpen met een gift! Dan kunnen we ons samen met u maximaal blijven inzetten voor een hartveilig Nederland. Want er is nog zoveel te doen!

Gelukkig hebben we ook dit jaar weer gemerkt dat u als donateur andere mensen een warm hart toedraagt. Zo wil ik iedereen die een donatie heeft gedaan voor het Fonds Buitenlandse Kinderen van harte bedanken. Met dit fonds voor jonge, kansarme hartpatiëntjes in het buitenland hebben wij al veel levens kunnen redden. En daar heeft u een mooie bijdrage aan geleverd!

Aangezien het einde van het jaar nadert, is bij deze uitgave een acceptgiro voor uw donatie bijgesloten. Net zoals u altijd op ons kunt rekenen, hopen wij van harte dat we ook weer op uw steun kunnen en mogen rekenen in het nieuwe jaar. Zodat we ons mooie en broodnodige werk kunnen voortzetten. Ook kunt u ons op andere manieren steunen. Lees hier meer over in het artikel op pagina 22.

Ik wens u alvast prettige feestdagen toe, en een voorspoedig 2018!

Column door: Marly van Overveld

Als journalist moet je alles durven vragen, en dat doe ik meestal dus ook. Al leid ik brutale vragen soms schaapachtig in met een ‘je hoeft geen antwoord te geven hoor, maar…’. In functie vind ik vrijwel elke vraag gerechtvaardigd, privé ben ik een stuk voorzichtiger. Ik verbaas me er bijvoorbeeld altijd over hoe makkelijk mensen vrouwen vragen naar iets persoonlijks als hun kinderwens.

Onlangs zag ik hoe een collega nogal dwingend bij een andere collega (begin 30) informeerde of er in het nieuwe huis ook een babykamer gepland was. Ik zag hoe de dame in kwestie met een rood hoofd probeerde van onderwerp te veranderen, maar de vraagstelster had totaal niet door dat dit blijkbaar een precair onderwerp was en riep schaterlachend: ‘Dat weten we dan ook weer, nog geen aankomende zwangerschap hier!’.

Ook zie ik regelmatig hoe veertigplussers wordt gevraagd waarom ze nooit moeder zijn geworden. Nu heb ik een paar vriendinnen die op zo’n moment zonder schaamte antwoorden dat ze kinderen niet leuk vinden en dolgelukkig zijn met man, baan en hond. Maar ik ken ook genoeg vrouwen bij wie de keuze minder vrijwillig was.

Die ene kennis bijvoorbeeld die jarenlang vruchtbaarheidsbehandelingen onderging en na een reeks miskramen de hoop heeft opgegeven. De vriendin wiens baarmoeder op jonge leeftijd is verwijderd, en die niet op tijd een geschikte draagmoeder heeft kunnen vinden. Of de vriendin die na lang wikken en wegen besloot geen kinderen te krijgen, omdat ze de kans op het overdragen van een erfelijke aandoening te groot achtte. Niet bepaald zaken die je graag bij de koffieautomaat bespreekt.

Onlangs vroeg Bridget Maasland in een interview voor RTL Boulevard aan actrice Katja Herbers hoe het ervoor stond op dat vlak, waarop zij als een wesp gestoken antwoordde dat ‘vrouwen die vraag niet aan andere vrouwen hoorden te stellen’. Nu vond ik dat een tikkeltje overdreven, aangezien Katja al vaker in interviews had geroepen dat ze heel graag moeder wilde worden. Maar ze had wel een punt. Want het kan geen kwaad om bij vrouwen – zeker als je ze niet goed kent – voorzichtig te zijn met het stellen van DE vraag. In Nederland blijft 1 op de 5 vrouwen kinderloos, waarvan ongeveer de helft ongewild. Een snelle rekensom levert op dat de kans best aanzienlijk is dat u met deze ongetwijfeld goed bedoelde interesse een stil verdriet aanboort.

Column door: Marion van Es

Nederland kent momenteel een schreeuwend gebrek aan verpleegkundigen. Het gevolg? Regelrechte misstanden. Vanwege een tekort aan verpleegkundigen, moeten ziekenhuizen patiënten weigeren. Door de daarbij horende grote werkdruk, legden verpleegkundigen het werk neer en gingen de straat op om actie te voeren. Kortom: zij willen meer handen aan het bed.

Volgens het NRC is de werkdruk onder andere in de Randstad te hoog. De krant schrijft dat er duizenden onvervulde vacatures zijn. In mijn optiek komt dat door het regeringsbeleid. Eerst werden verpleegkundigen opgezadeld met managementfuncties en vervolgens vielen er massaal ontslagen wegens bezuinigingen. Als gevolg hiervan waren er veel minder handen aan het bed beschikbaar want die waren reeds ingezet voor administratieve diensten. Ook moet tegenwoordig elke handeling nauwkeurig worden beschreven. En dat vreet tijd. Onaanvaardbaar, vinden wij. De handen aan het bed bepalen de kwaliteit van de zorg en niet de goed betaalde managers die gewichtig door de ziekenhuisgangen lopen. Eerder buiten spel gezette verpleegkundigen hebben door alle gebeurtenissen genoeg van hun baan binnen de Nederlandse ziekenhuizen en werken inmiddels met veel plezier elders.

Een soortgelijk probleem deed zich zo’n vijftien jaar geleden ook al voor. Ook toen was er te weinig personeel. Onze stichting, Hartpatiënten Nederland, heeft indertijd handvaten aangereikt aan ziekenhuizen, verzekeraars en overheid. Net als nu was er destijds ook een overschot aan verpleegkundigen in het ons omringende buitenland. Ons voorstel? Huur hen in middels detachering. Dit was toen al ons voorstel, en nu weer.

We hebben destijds zelf het initiatief genomen. Destijds hebben wij afspraken gemaakt met detacheringsorganisaties in Engeland, waar veel verpleegkundigen thuis met de duimen draaiden. Toen werd het probleem snel opgelost.

Het binnenhalen van verpleegkundigen is bovendien vaak een kwestie van beloning. Voor een appel en een ei komt niemand in de zorg werken. En de mensen die er voor zo’n schamel loon werken, verdwijnen als de hazenwind naar andersoortig werk. De zorg verdient beter, net zoals het verpleegkundig personeel. En daarom roepen wij de overheid en alle betrokken partijen dan ook op werk te maken van de verpleegzorg. Haal werkzoekende, buitenlandse, verpleegkundigen naar Nederland én zorg ervoor dat de (huidige) verpleegkundigen hetgeen krijgen wat zij verdienen.

Column door: Jan van Overveld

Als je dit leest is ons kindje geboren. Maar terwijl ik dit schrijf, ben ik nog hoogzwanger. Inmiddels duurt het wachten lang. We zijn er klaar voor.

In de auto is al weken de zogenaamde ziekenhuistas te vinden. Op de achterbank staat het autostoeltje, inclusief knuffel. Spullen die ik snel nodig heb, zitten in een rugzak.

Die hebben er zin in, horen we sommige mensen denken. Maar het is voor ons vooral praktisch. Dan hoeft m’n man op het moment suprème niet alles in één keer te sjouwen. Want dan is zijn zakje energie al leeg voordat het feest begint.

En zo hebben we op babygebied meer keuzes gemaakt met in ons achterhoofd: wat is handig voor een hartpatiënt? De ziekenhuistas is een sporttas met wielen en in de huiskamer is een lade van een kast gereserveerd voor luiers en andere kleine dingen zodat het niet nodig is om elke keer naar de commode te lopen.

De babyfoon heeft een camera. Dat is voor de een overbodige luxe, voor mijn man scheelt het waarschijnlijk onnodig traplopen. Als de baby huilt kan hij kijken of het gaat om iets dramatisch of een verdwaald speentje. Bij het laatste scenario is het niet nodig om direct naar boven te lopen. Tig keer heen en weer is nu eenmaal iets te veel van het goede.

Ondertussen zijn we nieuwsgierig. Naar de baby, naar ons nieuwe leven en hoe het tijdens de bevalling zal gaan, qua energie. Laatst hadden we even een generale repetitie. Ik twijfelde of m’n vliezen waren gebroken, maar vermoedde ook loos alarm. Voor de zekerheid naar het ziekenhuis. Rustig pakten we de rugzak, aten nog iets en gingen toch gespannen op weg.

Op de parkeerplaats werd al snel één ding duidelijk. “Wat zit er allemaal in die rugzak?” Thuis had ik ‘m meerdere keren getild. Ik vond ‘m niet zwaar, maar daar dacht m’n man anders over. “Misschien omdat het in de ochtend is.”

Toen we thuis waren, het was dus echt een mooie generale, hebben we gelijk de tassen opnieuw geordend. Daarna ploften we op de bank. Doodmoe. Allebei. Door de spanning. “Dat belooft nog wat als het echt zover is. Zijn we al kapot voordat de baby er is! Maar daarna kunnen we lekker bijkomen.”

Column door: Cilla Schot

Steeds meer ouderen in ons land zoeken naar wegen om een uitzichtloos lijden in ziekte en eenzaamheid te beëindigen. Daarvoor is medewerking van een huisarts of psychiater nodig. Omdat nogal wat mensen zo hun twijfels koesteren aan de medewerking van hun arts wordt naar andere wegen gezocht. In het NRC verschenen onlangs verhalen van mensen die hun leven hebben beëindigd met behulp van een speciaal middel, dat in Nederland niet meer verkrijgbaar is. Maar elders in de wereld nog wel. Er zijn zelfs mensen die hiervoor speciaal afreizen naar Zuid-Amerika, waar het middel in kleine winkeltjes te koop is.

Rond deze praktijk ontspon zich een hele discussie. Mag dit wel? Mag iemand die een eind aan een uitzichtloos bestaan wil maken, zelf het licht uit doen? Met name mensen met een christelijke achtergrond zeggen van niet. De mens heeft het recht niet om zelf een eind aan zijn lijden te maken. Dat is aan God, niet aan de mens.

Ik denk dat het ieders eigen afweging is. En eigenlijk haalt de realiteit al deze discussies en twistgesprekken in. Want we leven in een wereld, waarin we steeds vaker ons eigen plan trekken. Er is geen centraal gezag meer dat aan iedereen kan worden opgelegd. Vroeger deden kerk en staat dat. Maar steeds meer mensen erkennen dat gezag niet meer. Ze onttrekken zich eraan.

In toenemende mate vinden wij het omgaan met ons leven onze eigen verantwoording. We kunnen uiteindelijk immers uitsluitend bij onszelf te rade gaan bij het vinden van een antwoord op de vraag, wat goed en wat fout is. Natuurlijk, veel mensen oriënteren zich daartoe op hun kerk, moskee of tempel. Maar daarnaast zijn er talloze mensen die in deze instituten geen houvast meer ervaren. Zij zijn vaak wanhopig, naar antwoorden zoekend. En sommigen vinden daarin een eigen persoonlijke uitweg.

Ik wil me niet mengen in deze discussie. Ik denk dat we respect moeten hebben voor ieders keuze. Tegelijkertijd ben ik erg benieuwd wat u als lezer hiervan vindt. Laat het ons weten!

Column door: Henri Haenen