Een belangrijk deel van mijn opvoeding was dat je je steentje bijdraagt aan een betere wereld. Zo hadden mijn ouders een waslijst aan goede doelen die ze steunden – wat ik dus ook deed, zo gauw ik mijn eigen geld verdiende. Net als zij deed ik vrijwilligerswerk. En net als zij stond ik ook te popelen om op mijn 18e bloeddonor te worden. Daar moest ik echter nog een paar jaar op wachten, omdat ik toen als mager scharminkel nog niet over de gestelde donatiegrens van 50 kilo lichaamsgewicht kwam. Ik herinner me nog steeds mijn teleurstelling toen de weegschaal in de kliniek aangaf dat ik nét een halve kilo te kort kwam, waarna ik onverrichter zake weer naar huis werd gestuurd.

----

Je kent deze uitdrukking, bekend geworden door de filosoof Descartes,  vast wel. In deze column wil ik het niet hebben over de filosofie van Descartes, maar wil ik het hebben over ons denken en de betekenis daarvan in ons bestaan.

In onze maatschappij worden de mensen die het best kunnen denken het meest gewaardeerd. Einstein, toch een van de grootste wetenschappers van onze tijd, wist dit mooi te relativeren. Hij zei: ‘De intuïtie is een Godsgeschenk, de ratio een dienaar; ergens in de tijd zijn we de dienaar gaan aanbidden en het geschenk vergeten’.

Ons denken beheerst vaak ons leven, overal hebben we wel een gedachte of een mening over. Als we denken een probleem te hebben, gaan we wikken en wegen om dit op te lossen. We willen de juiste keuze maken door alle voor en tegens nauwkeurig tegen elkaar af te wegen. Ons hart weet allang wat we moeten doen, maar door ons verstand op de eerste plaats te zetten, besluiten we dan soms toch om de ‘verstandigste’ keuze te maken.

----

Mijn man heeft laatst een speeddate gehad. Zonder mij. Niet in de avond, maar overdag. Het was dan ook geen speeddate om een nieuwe liefde te vinden, maar wel om in contact te komen met werkgevers. Gelukkig.

Net als bij speeddaten voor singles leerde hij in een paar uur bedrijven kennen die graag een werkplek bieden aan mensen met een chronische beperking.

Nadat hij was thuisgekomen met het nieuws dat hij mogelijk op een andere locatie moet werken, dook ik gelijk achter de computer. Er moesten toch uitzendbureaus zijn die mensen met een beperking helpen? Voor een participatiebaan komt hij niet in aanmerking, maar wel vond ik inderdaad een organisatie die zich inzet voor werkzoekenden met een arbeidsbeperking. Bij het platform zijn werkgevers aangesloten die deze groep graag een plek biedt. Precies iets voor mijn man.

‘Ik heb iets gaafs voor je gevonden! Je gaat binnenkort speeddaten!’, vertelde ik enthousiast. Hij trok zijn wenkbrauwen op. ’Ik heb een organisatie ontdekt die meet en greets organiseert voor werkgevers en werkzoekenden. Dat is handig! De bedrijven zijn juist op zoek naar mensen met een chronische beperking. Dit is echt een kans. Je kunt het altijd proberen.’

Ik gaf hem het adres van de website zodat hij het verder zelf kon uitzoeken. Ik wil dolgraag dat hij zijn huidige baan houdt, maar het is niet zo gek om alvast iets achter de hand te hebben. Dat vond hij na een paar dagen ook. ‘Ik heb me ingeschreven en ga binnenkort naar zo’n speeddatemiddag. Ik vind het wel spannend, maar baat het niet, dan schaadt het niet.’

Die dag was hij best zenuwachtig. Logisch, alle eerste keren zijn spannend. Gewapend met cv’s ging hij op pad. Uiteindelijk kwam hij vrolijk thuis. ‘Ik heb geen baan gevonden, maar wel contacten gelegd met bedrijven. Nu heb ik in ieder geval een ingang als ik een passende vacature zie. Ook heb ik andere deelnemers ontmoet. Het was leuk om met mensen te praten die ook een chronische beperking hebben. Er was een vrouw die ook hartproblemen heeft.’

Binnenkort is er weer zo’n event, in een andere plaats. Mijn man is van de partij. Nu hij weet hoe het eraan toegaat, heeft hij er zelfs zin in. Wie weet wat het oplevert.

Column door: Cilla Schot

Ik ben gestopt met vlees. Al jaren at ik alleen nog een biefstukje of sateetje bij uitzondering, maar na het zoveelste mistroostige bericht over misstanden in megastallen en de enorme belasting van de bio-industrie op het milieu, vond ik het welletjes. In de media wordt het boycotten van vlees een ‘millennial-trend’ genoemd, en misschien is het dat ook wel. De meeste leeftijdsgenoten (ruim genomen van twintigers tot veertigers) die ik vertel over mijn besluit, halen er hun schouders over op. ‘Oh wat toevallig, ik ook!’, klinkt het, of: ‘Ik eet het zelf alleen nog maar buiten de deur.’

----

Er was eens een land waar de mensen gelukkig waren en genoten van de weldadige stilte om hen heen. Een stilte die slechts doorbroken werd door het aangename fluiten van de vogeltjes, het fluisteren van de wind, de ritselende bladeren en wuivende bossen, het kabbelen van een beekje en het loeien van de koeien.

Bijna alle sprookjes beginnen met ‘er was eens’. Alleen is dit sprookje echt gebeurd. Zij het lang, lang geleden. We genoten van de wonderen van de natuur, de vanzelfsprekende geluiden om ons heen.

Dat veranderde toen de mens werktuigen ging maken. En gaandeweg werden deze werktuigen machines, die het vrolijke gekwetter van de vogeltjes overstemden. Ons brein is al miljoenen jaren geprogrammeerd om scherp te letten op geluiden. Natuurlijke geluiden zijn aangenaam, geven ons een gevoel van vrede, rust en veiligheid.

Maar ons brein kan mechanische geluiden niet plaatsen. Die worden als onveilig en bedreigend ervaren, blijkt uit recent onderzoek. De adrenaline stijgt, we zijn op onze hoede, raken gespannen, zouden willen vluchten. Helaas. We kunnen niet weg. Op den duur slaat de paniek toe. De angst slaat ons om het hart.

Hoe voller onze wereld wordt en hoe sneller de overbevolking toeneemt, des te indringender wordt het kabaal om ons heen. De radio bij de buren die te hard staat. De voortdurend langsrazende auto’s. Vliegtuigen die over ons heen razend kerosine, fijnstof en kabaal over ons uitsproeien. Het mobieltje dat onaflatend piepend, steunend, krakend en bellend onze aandacht opeist. De oplichtende schermen van mobieltjes, iPads, tv-schermen en computers waar we onze ogen niet van af kunnen houden. We slapen te weinig. Onze bloeddruk stijgt.

Niets is zo goed voor onze gezondheid als de stilte. Onze bloeddruk daalt, we ontspannen, de stress verdwijnt. We halen opgelucht adem. En juist die stilte dreigt onbetaalbaar te worden. Want waar vind je nog stiltegebieden? Tip: zoek eens de stilte op in een van die eeuwenoude kerkgebouwen met hun dikke muren en hun serene stilte. Dat is niet alleen een spirituele ervaring. De weldadige stilte schenkt je hart rust! Hier ben je veilig!

Column door: Henri Haenen

Lieve mensen, deze column wil ik graag wijden aan een persoonlijke ervaring, waarbij overgave en dankbaarheid belangrijke items zijn.

Overgave

Op het moment dat ik deze column schrijf zit ik middenin het herstel van behoorlijke brandwonden, na een ongeluk met een ontplofte gasfles. Op het moment dat het gebeurde op paaszondag, voelde ik als het ware een hete windvlaag langs mijn lichaam trekken en ik wist dat het niet goed was. Ik dacht niet na, raakte niet in paniek, maar wist direct dat ik water over me heen moest krijgen om te koelen. Ik werd als het ware geleid, hoefde het niet zelf te bedenken, rende naar een waterslang en begon met koelen. In de ambulance kwamen wel angstige gedachten bij me op, zeker ook omdat er een verdenking op inwendige verbranding was, zodat ik misschien in het ziekenhuis beademd zou moeten worden. Maar ook kwam doodsangst even om de hoek kijken.

----

In de vorige uitgave waren we net begonnen aan de 21-daagse reis naar Zuid-Spanje toen ik mijn column schreef. Ik had het toen over het vakantiegevoel dat direct begint bij het instappen in de bus. Ook de rest van de reis was heerlijk! Twee weken in het mooie Andalusië met gevarieerde excursies, mooie stadsbezoeken, een fantastisch hotel, prachtig weer en toch ook rust tussendoor. Een heerlijk ‘overwintergevoel’! Helemaal omdat het in Nederland koud was en er een pak sneeuw lag. Iedereen heeft genoten van de vakantie, zoals ook blijkt uit het mooie sfeerverslag van een van de deelnemers op pagina 32.

Op het moment dat dit nieuwe tijdschrift verschijnt, zijn we net terug van de 15-daagse rondreis door de Balkan. Weer eens iets heel anders! Tijdens deze reis stonden er diverse landen op de planning, zoals Hongarije, Servië, Bosnië en Kroatië. Leuk om weer eens een nieuwe bestemming te bezoeken waar ik zelf ook nog niet eerder ben geweest. In de volgende uitgave deel ik graag onze ervaringen!

Ook de rest van het jaar staan er nog genoeg reizen op het programma, dus blader snel verder en zoek een mooie reis uit! Korte reizen, langere reizen, dichtbij of iets verder weg; het kan allemaal! Ga een heerlijk vakantiegevoel tegemoet en boek via 0900 – 4 278 278.

Hopelijk ontmoeten we elkaar snel een keertje tijdens een van onze reizen, of zien we elkaar terug!

Column door: Marly van Overveld

Voor meer columns van o.a Marly van Overveld klik hier

In  mijn vorige column ‘geen pillen maar paprika’s’, constateerde ik dat onze dokters hun eigen grenzen onder ogen durven zien. Het stemde mij bijzonder positief en geeft vertrouwen in de toekomst. Maar er zijn meer positieve ontwikkelingen waar te nemen bij onze artsen…

Bijna drie jaar geleden werd de vereniging Arts en Leefstijl opgericht. Deze vereniging heeft onder andere als doel om het bewustzijn over het effect van voeding en leefstijl te vergroten.  Ook worden zorgprofessionals ondersteund in de advisering van patiënten. Hun missie: over 10 jaar een keuzevrijheid met betrekking tot een gezonde leefstijl of medicijnen volledig te hebben geïmplementeerd. Het resultaat? Blije patiënten.

Je kunt je voorstellen dat er nogal kritisch en met de nodige argwaan vanuit artsen naar deze vereniging gekeken werd. Maar inmiddels groeit de bekendheid en de sympathie. Zo werd jongstleden september een handleiding voor demedicalisering geïntroduceerd. Hierin wordt wetenschappelijk onderbouwd op welke wijze de medicatie bij diabetes-2-patiënten afgebouwd kan worden. Medicatie leidt vaak tot veel ongemakken en bijwerkingen. Bovendien helpt het om de symptomen van diabetes onder controle te houden, maar pakt het niet de oorzaken aan. Dat doen leefstijlaanpassingen wel.

In veel gevallen kan dankzij een dieet en een goede leefstijl gestopt worden met het slikken van de betreffende medicijnen. Steeds vaker blijkt dat het effect van groente, fruit, beweging en ontspanning zelfs zo groot is, dat steeds meer artsen een gezonde leefstijl voorschrijven. En de medicijnen? Die vormen plan B.

Inmiddels zijn er artsen die behandelingen aanbieden gericht op een gezonde leefstijl. Wil jij weten of jouw dokter deze behandeling geeft, kijk op: www.artsenleefstijl.nl/voorpatienten. Ook kun je via deze handige tool een arts bij jou in de buurt vinden die je verder kan helpen als je daarvoor bij je eigen arts niet terecht kunt.

Ik zie dat er in bepaalde regio’s meer en in andere regio’s minder artsen te vinden zijn die deze behandeling aanbieden. Daaruit blijkt dat er voor Arts en Voeding nog veel werk aan de winkel is. Wij hopen dat het netwerk van artsen zich snel zal uitbreiden en, bij wijze van spreken, geen pillen, maar paprika’s voorschrijft voor diabetespatiënten.

Column door: Jan van Overveld

Voor meer columns van o.a Jan van Overveld klik hier

Cardiologen weten dat het geen sprookje is: een hart kan écht breken door liefdesverdriet. Vooral vrouwen zijn slachtoffer van het gebroken-hart-syndroom: een verschijnsel waarin er door een heftige emotionele gebeurtenis in één keer zo veel stresshormonen in het lichaam vrijkomen, dat het hart verkrampt. Meestal verdwijnen de symptomen na een paar weken weer, maar er overlijden ook daadwerkelijk mensen aan een hartbreuk.

----

Mensen in de zorg klagen steen en been over de papierkraam waarmee ze in hun werk in toenemende mate geteisterd worden. Vaak zijn ze de helft van de werkzame tijd kwijt aan het invullen van allerlei formulieren en het bijhouden van lijstjes, statistieken en overzichten. Een fenomeen dat Nederland kwelt, en niet alleen in de zorg. Ook de politie heeft te weinig tijd om boeven te vangen omdat een diender erg veel tijd kwijt is aan de administratieve rompslomp. Waarom eigenlijk? Zodat aan alle, door ambtenaren onder Haagse tl-lampen in torenflats, bedachte regels wordt voldaan? Grijze ambtenaren die nooit met hun poten in de spreekwoordelijke modder hebben gestaan, maar het desondanks allemaal beter weten?

Je zou het voor minder aan je hart krijgen. Die enorme regelzucht waaraan Nederland bezwijkt, gaat intussen wel ten koste van ons aller veiligheid en gezondheid. Om maar eens een voorbeeld te geven: als ik vroeger naar de dokter belde, kreeg ik altijd een secretaresse aan de lijn. Met haar kon ik ook steevast voor diezelfde dag een afspraak maken met de huisarts. Kom daar nu nog maar eens om! Om te beginnen moet ik voor tien uur bellen, en dan ben ik vaak beller nummer zes of zeven. Wachten dus tot die andere bellers zijn uitgepraat. Na elf uur kan ik niet meer bellen want dan is de secretaresse in vergadering, en tussen twaalf en drie wordt de telefoon botweg niet meer opgenomen. Ik weet niet hoe het in andere praktijken gaat, maar zo ziet mijn toegang tot de medische wereld er in elk geval uit.

Overigens niks dan lof voor mijn huisarts, hoor! Ik ben echt heel blij met hem. Hij vertelde me onlangs dat hij vroeger zijn praktijk samen met zijn vrouw, ook arts, makkelijk af kon. Nu heeft hij veertien man in dienst en komt hij om in het administratieve geregel.

Dit land regelt zichzelf kapot. Die regeldrift zou bedoeld zijn om de patiënt te dienen. Kunnen we niet gewoon wat meer ons hart laten spreken? Dat scheelt enorm aan formulieren. En doet de stress bij zowel zorgverleners als bij de hulpbehoevenden fors afnemen, lijkt me zo.

Column door: Henri Haenen