Allereerst wil ik iedereen hartelijk bedanken voor de reacties op mijn vorige column, ‘Alles is Liefde’.

Een lezer gaf aan getriggerd te worden door mijn laatste alinea, waarin ik aangaf dat de weg naar de Liefde een lange weg is die volharding van ons vraagt. Zij vroeg zich af waarom dat zo was, terwijl ik eerder aangaf dat deze Liefde alom aanwezig is.

Hetgeen ons weghoudt van de Liefde is onze angst, die is verbonden met ons ego en zorgt voor afscheiding en
(ver)oordelen.

----

Nee, dit wordt geen filmrecensie en het is ook niet de songtekst van een bekend liedje. Deze keer wil ik het hebben over Liefde met een hoofdletter L.

Bij ‘liefde’ denken we meestal aan de liefde tussen twee mensen, liefde voor dieren of de natuur. ’Dit noem ik voor het gemak maar even ‘egoliefde’. Deze liefde is persoonlijk en vaak niet echt onvoorwaardelijk. We houden niet zo van mensen die ons niet liefdevol benaderen.

De Liefde waar ik het over wil hebben is de allesomvattende Liefde, deze zit in elk mens. Het verbindt alles en iedereen met elkaar. Deze Liefde kent geen grenzen, gaat voorbij aan ons ego. Als we deze volgen, is er geen ik en de ander. Dan zien we de ander als onszelf. Dan zien we de liefde in iedereen, ook in de mensen die ons onheus bejegenen.

----

Naar aanleiding van mijn vorige column ontstond de vraag: ‘in hoeverre maken we daadwerkelijk zelf onze keuzes. Is niet alles voorbestemd? Zijn we niet, als het ware, voorgeprogrammeerd?’

Volgens mij sluit het ene het andere echter niet uit. Van de weg die we hier op aarde mogen gaan, staat het doel misschien vast en om dat doel te bereiken zijn er een paar noodzakelijke stappen die gezet moeten worden om dat doel te bereiken. We zijn echter niet verplicht deze weg tot op de meter exact te volgen.

Er bestaat zoiets als de vrije wil. Dat houdt in dat we zelf bepalen of we ons aan regels, normen en waarden houden, of we kiezen voor uiterlijke of innerlijke rijkdom, of we in verbinding met anderen willen leven of in afzondering, of we met mededogen naar onze medemensen kijken, of hen veroordelen.

----

Ons hele bestaan zijn we bezig met keuzes maken. Vaak gebeurt dit onbewust, denken we geen keus te hebben in een bepaalde situatie, de andere keer is het zeer bewust en breken we ons hoofd met de vraag wat nu de beste keuze is. Dit laatste is de oorzaak van vele slapeloze nachten.

Ik hoop u met deze column bewust te maken van het feit dat we altijd een keuze hebben, ook al lijkt dat soms niet  zo en dat we, als we bewust kiezen, geen slechte keuze kunnen maken. Daar zijn wel een aantal stappen bij nodig;

• ten eerste, wees je bewust van het feit dat je een keuze hebt,
• ten tweede, maak de keus in eerste instantie voor jezelf (is dit echt wat ik wil),
• ten derde, vraag je af of deze keuze niet ten koste gaat van anderen, het milieu, de aarde etc. Als alles klopt, ga dan volledig achter de keuze staan (ook dat is een keuze).

Ik hoop deze stappen te verduidelijken met de volgende voorbeelden.

Het nieuwe jaar is begonnen en misschien heeft u wel een of meerdere goede voornemens bedacht of zelfs uitgesproken, voor het nieuwe jaar. Daarmee heeft u een of meerdere keuzes gemaakt. Heeft u deze keuze gemaakt voor uzelf, of voor een ander? Dit is van groot belang, omdat u in het eerste geval meer gemotiveerd zal zijn en beter bestand tegen verleidingen. Heeft u bijvoorbeeld besloten 10 kilogram af te vallen in 2015, vooral omdat uw arts gezegd heeft dat het moet en uw omgeving u ook graag langer gezond wil zien. Misschien zegt u, ik moet wel, ik heb geen keuze! U heeft echter, zoals eerder ook gezegd, altijd een keuze en vaak nog meerdere.

U kunt er voor kiezen te zeggen dat u geen keuze heeft, waarmee u eigenlijk uitspreekt dat het maar moet, maar dat u er eigenlijk niet achter staat. U vindt dat het leven zonder gebakjes en lekker eten veel te saai is. Dan wordt het extreem moeilijk om achter het voornemen te blijven staan. Hier worden u en uiteindelijk ook uw omgeving, niet gelukkiger van.

U kunt ook de keuze maken dat het leven met weinig bewegen en lekker eten zo belangrijk is voor uw geluk, dat het aantal jaren dat u er misschien mee wint  hier niet tegen opweegt. Dit kan een weloverwogen keus zijn, en als u daarmee een gelukkig mens bent, straalt u dat ook af op de omgeving.

Mocht u de keus maken om te streven naar een lang en gelukkig leven, maak dan deze keuze zeer bewust, met hart en hoofd. Het hart heeft u verteld dat deze keuze u gelukkig maakt en dat het ook goed is voor anderen, het hoofd helpt u standvastig achter uw keus te blijven staan.

Als we keuzes maken vanuit het hart, zonder daarbij ons hoofd te verliezen, zijn deze keuzes voor het Hoogste Goed van ons zelf en iedereen die er bij betrokken zijn.

Column door: Jan Chin

Onlangs kreeg ik de unieke kans om een hartoperatie bij te wonen. Eerder had ik al eens meegekeken met een dotterbehandeling en een pacemakerimplantatie in het MC Haaglanden, dat vond ik ook al zeer fascinerend om te zien. Voor mij is het leerzaam om dergelijke ingrepen eens van dichtbij te zien, omdat ik natuurlijk veel mensen spreek die dit moeten ondergaan of reeds hebben ondergaan.

Op donderdag 14 augustus was het zover: ik mocht me om 7.00 uur ’s morgens melden in de operatiekamer van het Radboud Ziekenhuis in Nijmegen en meekijken bij een paar hartoperaties. Van tevoren werd ik gewaarschuwd door diverse hartchirurgen en anesthesisten, omdat het vaak gebeurt dat mensen misselijk worden of flauwvallen als ze zo’n operatie van dichtbij zien. Maar ik keek er niet tegenop en had gelukkig goed ontbeten (op advies van de hartchirurg).

Ik stond er versteld van wat voor geweldig team er klaarstaat voor één operatie: een achtkoppig team van hartchirurgen, anesthesisten, OK-assistenten en een perfusionist (die de hart-longmachine bedient) staan paraat om de operatie uit te voeren. Mooi om te zien hoe iedereen op elkaar was ingespeeld en hoe ze een geheel vormen. Zo’n operatie vergt ongelofelijk veel concentratie en duurt gemiddeld minimaal 3 à 4 uur. Hartchirurgen voeren er meestal dagelijks twee achter elkaar uit. Wat een mooi beroep. En hoe onmisbaar is de rest van het team!

Eerst was ik aanwezig bij een kransslagaderoperatie met diverse omleidingen en daarna heb ik nog meegekeken met een vervanging van de aortaklep. Wat ik het meest indrukwekkend vond, was het moment dat je het hart ziet liggen, ‘open en bloot’, terwijl het hard aan het kloppen is. In één woord: ‘Wauw!’. Dat is bijna niet te beschrijven zo mooi, ik voelde me oprecht bevoorrecht dat ik dit mocht zien. Op zo’n moment realiseer je je dat dit écht de motor van ons lichaam is en hoe ontzettend belangrijk dit orgaan is.

Tenslotte wil ik nog een positief bericht delen met u. In de vorige uitgave van Hartbrug-Magazine vertelde ik over Emmanuela, het vijfjarige hartpatiëntje uit Ghana dat een levensreddende hartoperatie nodig had. Ik kan u melden dat zij inmiddels geopereerd is en dat de operatie goed is verlopen! We zijn hier uiteraard heel blij om, en we willen nogmaals iedereen ontzettend bedanken voor alle steun en bijdragen! Door succesverhalen zoals deze blijkt weer eens hoe belangrijk het Fonds Buitenlandse Kinderen is. Uiteraard hopen we op deze manier nog vele levens te redden, mede dankzij u!

Column door: Marly van Overveld

Ik wil dit keer een gebed onder uw aandacht brengen dat in 1943 door een Amerikaanse predikant, Reinhold Niebuhr, geschreven is. Het bevat een aantal belangrijke levenslessen, die ik in eerdere columns beschreef. Het gebed wordt tegenwoordig veel in de verslavingszorg gebruikt.

De Nederlandse vertaling is als volgt:

God, schenk mij de kalmte om te aanvaarden wat ik niet kan veranderen;


de moed om te veranderen wat ik kan veranderen;


en de wijsheid om het verschil hiertussen te zien.


Om één dag tegelijkertijd te leven;


om van één moment tegelijkertijd te genieten;


----

Het is een menselijke eigenschap om alles wat er om ons heen gebeurt te willen begrijpen. Dat is geen verkeerde eigenschap, daar hebben we onze hersenen nu eenmaal voor mee gekregen en er zijn daardoor al veel (schijnbaar)onverklaarbare zaken opgelost.

Toch blijven er dingen bestaan die we niet kunnen verklaren, laat staan veranderen. Het gevaar van deze situaties is dat we daar, door onmacht, emotioneel op reageren en ons daardoor slecht gaan voelen. Dan kan het helpen om de vaak gebruikte gezegden en begrippen te gebruiken, zoals; ‘het is zoals het is’, ‘alles gebeurt met een reden’, ‘loslaten en God laten’ , ‘acceptatie’ en zo zijn er nog meer.

----

Dit zijn voor mij maanden vol overpeinzingen, mijmeringen en  zelfberaad. Het gaat daarin over doelloos dwalen en verdwalen, over jezelf hervinden, naarstig op zoek zijn naar een houvast, een horizon. En aan het eind daarvan – op de splitsing van het pad dat je eindelijk hebt gevonden – een besluit nemen welke richting je op wilt.

Wat is er veranderd? Nu ja, eigenlijk álles sinds mijn vrouw Cris ruim een jaar geleden overleed. Maar waar sta ik nu, wat is er over van het landschap vanuit mijn ruïne, wat is nu het uitzicht – en: wát wil ik?

Een periode van rouw blijkt een leerzaam proces, het ‘reset’ je denken, herijkt je kijk op het leven, jouw leven, en dat van de mensen om je heen; zij die dichtbij zijn of iets verder weg van je staan.

Een nieuwe rol, is dat misschien wat je wilt? Je bent hier toch op aarde met een opdracht, een taak…

Deze column schrijf ik vanuit het vliegtuig, boven de wolken, onderweg terug vanuit Nice, Zuid-Frankrijk. Daar kwamen Cris en ik jarenlang, en genoten er. Het was ons tweede thuis geworden. Nice gaf haar veel schonere lucht dan waartoe Midden-Limburg, Roermond, in staat was binnen de invloedsfeer van het Ruhrgebied en België. Cris had een ernstige ongeneeslijke longziekte, die haar en ons tenslotte ook noodlottig werd.

Veel steun heb ik de afgelopen tijd gehad aan de columns, in dit blad, over lichaam en geest door voormalig cardioloog en thans acupuncturist Jan Chin. Een van zijn recente schrijfsels zette mij wederom aan het denken: ‘De geest is in staat genezend te handelen…’ Door Chins beschouwingen richt ik mij steeds vaker op de kracht van mijn geest en probeer ik positief te denken. En te handelen, in de spirit van mijn lieve Cris. Zij probeerde altijd door de ogen van de ander te kijken. Veel heb ik van haar geleerd en ben de wereld door een andere bril gaan zien. Ik besef dat nu pas.

Heel veel inspiratie krijg ik al een tijdje van het jonge team van medewerkers van Hartpatiënten Nederland. Zij stonden op toen ik niet meer kon en zijn er sindsdien. De taken van onze stichting namen ze op zich, er ontstond een nieuwe verdeling, het ging al met al rimpelloos. Er gaat een bruisende energie van hen uit. Het tintelt, je ziet het, voelt het. Fantastisch om te ervaren, al die jonge mensen. Het geeft een groots gevoel van trots en vertrouwen.

Nieuwe ideeën ontstaan nu, onverwachte richtingen worden ingeslagen, onvermoede contacten groeien. We slaan bruggen en verbinden, onder meer via de ’social media’ waarmee we nu al meer jongeren bereiken.

Er gloort een nieuwe horizon, met nieuwe wegen. En, mijn nieuwe rol? Die krijgt vanzelf vorm…

Column door: jan van Overveld

U heeft vast wel eens gehoord van ‘The Secret’, misschien zelfs het boek gelezen of de film gezien. Het was een groot succes, maar uiteindelijk toch kortstondig. Hoe komt het dat niet al uw wensen zijn uitgekomen, de dure sportwagen of die grote villa voor de meeste van ons onbereikbaar zijn gebleven?

Wat u waarschijnlijk niet weet is dat tijdens het project, om de Wet van Aantrekking aan het grote publiek bekend te maken, twee belangrijke mensen hun medewerking stop hebben gezet, omdat zij de pure betekenis hiervan uit wilden dragen.

Het gaat niet om de uiterlijke rijkdommen die we kunnen vergaren, het gaat om onze innerlijke schatten. Eigenlijk dezelfde misvatting van de vroegere alchemisten, die van het onzuivere kwikmetaal het meest zuivere metaal, namelijk goud, probeerden te maken.

----

Reanimatie verdubbelt de kans op overleving na een hartstilstand. Daarom wordt er op dit moment voor gepleit om op iedere middelbare school in Nederland structureel reanimatieonderwijs te gaan geven. Om deze reden is een petitie gestart, met als doel het verzamelen van minimaal 40.000 handtekeningen. Die worden in het najaar aan staatssecretaris Dekker van Onderwijs aangeboden. Het initiatief tot een petitie is een paar jaar geleden genomen door cardioloog Ton Gorgels van de stichting Reanimatie-estafette Limburg. Deze mooie regionale actie is nu naar een landelijk niveau getild.

Ondanks dat wij andere doelstellingen hebben dan de Nederlandse Hartstichting (zij zijn een wetenschappelijke organisatie die zich vooral richt op voorlichting en onderzoek, wij zijn een belangenorganisatie voor patiënten) steunen wij dit initiatief beiden voor 100%! Tijdens een kennismakingsgesprek met de nieuwe directeur, Floris Italianer, hebben we afgesproken om zoveel mogelijk samen te proberen te verwezenlijken. Zo is het ook met dit initiatief. Samen proberen we ervoor te zorgen dat zoveel mogelijk mensen de petitie ondertekenen.

Het is goed voor de samenleving als meer mensen leren reanimeren. Ik hoop van harte dat de petitie ervoor zorgt dat de politiek dit opneemt. Uit eigen ervaring weet ik dat jonge mensen vaak heel gemotiveerd zijn om te leren reanimeren, vooral als ze zich realiseren dat zij hierdoor levens kunnen redden. In het verleden hebben wij reanimatie-demonstraties gegeven op markten en vooral jongere mensen bleken hierin geïnteresseerd.

Ik heb er dan ook alle vertrouwen in dat middelbare school  leerlingen gemotiveerd zijn en hét verschil kunnen maken! Elke week krijgen 300 mensen buiten het ziekenhuis een hartstilstand. Op dit moment overleeft zo’n 10% hiervan, mede dankzij snelle acties van (burger)hulpverleners. De eerste 6 minuten zijn cruciaal bij een hartstilstand. Als er tijdens deze minuten adequaat wordt ingegrepen kan het percentage van 10% (flink) stijgen.

Volgens de Hartstichting moet het zelfs mogelijk zijn dit tot 25% te verhogen als we van Nederland één 6-minutenzone maken. Een 6-minutenzone is een gebied waar het mogelijk is om binnen de eerste 6 minuten alle handelingen uit te voeren die nodig zijn bij een hartstilstand: 112 bellen, reanimeren en defibrilleren. Als dat lukt kunnen er jaarlijks 1000 extra levens worden gered. En dat is iets waar we met zijn allen vol voor gaan.

Help nu om levens te redden en teken de petitie! Deze kunt u online tekenen via www.hartpatienten.nl/reanimatie/petitie. Ik reken op uw steun!

Hartpatiënten Nederland zet zich al jarenlang in voor reanimatie. Dit doen wij onder andere door het verzorgen van reanimatiecursussen en het uitbrengen en verspreiden van reanimatie brochures. Meer informatie leest u op www.leerreanimeren.nl. Ook ziet u hier een demonstratie van een reanimatie. Wilt u een reanimatiecursus volgen of brochures bestellen? Bel dan 0475 – 31 72 72. Wij helpen u graag verder!

Column door: Marly van Overveld