Column: Erevoorzitter

Vanwaar deze titel en de foto van deze markante dame? Omdat ik op deze plek een bijzondere dame in het zonnetje wil zetten. Een lieve vrouw die gedurende 43 jaar dag en nacht klaarstond voor alle hartpatiënten in Nederland: mijn moeder, Truus van Overveld-Peijs.

Vele lezers kennen haar of hebben van of over haar gehoord. Zeker in de roerige jaren van onze vereniging. In de jaren van de luchtbruggen vonden velen de weg naar huize van Overveld. Het was een komen en gaan van hartpatiënten die in doodsnood verkeerden. Ik herinner mij dat nog goed. Ik was toen een jaar of zeventien. Ze liepen de deur plat. Niet tijdens kantoortijden hoor! Want daar hadden mijn ouders nooit van gehoord. Het ging zeven dagen in de week door, van ‘s ochtends vroeg tot ’s avonds laat. Niets was hen te veel om mensen te helpen. Zij stonden iedereen met raad en daad bij, altijd. En allen werden als welkome gasten ontvangen. Zo kregen ze gelijk een lekkere kop koffie en smulden vaak van een heerlijk stukje, verse Limburgse vlaai. Trakteren op verse vlaai behoort tot de dag van vandaag nog altijd tot onze tradities, bijvoorbeeld bij aanvang van onze reizen.

Mijn moeders leven werd getekend door veel verdriet en ziekte. Als jong meisje maakte ze de oorlog van dichtbij mee. Ook verloor ze in die jaren een oudere broer. Niet door de oorlog, maar door ziekte: longtuberculose. Dit overlijden, samen met de oorlog, tekende haar hele jeugd en wellicht ook haar verdere leven. In 1944 werd ze als elfjarig meisje samen met haar ouders en andere Roermondenaren in veewagens geëvacueerd naar Friesland. Na terugkomst in Roermond was de binnenstad grotendeels platgebombardeerd. Het moet vreselijk geweest zijn.

Ook verloor ze op jonge leeftijd haar moeder, terwijl ze haar vader tot zijn dood verzorgde. Opa woonde ‘bij ons in’. Daarnaast droeg ze ook zorg over mijn vader, haar echtgenoot. Hij werd op 36-jarige leeftijd al getroffen door hartproblemen. Het werd van kwaad tot erger. Mijn moeder sleepte dat als zware ballast mee. In 1987, mijn moeder was toen pas 53 jaar, overleed mijn vader. Niet aan het hart, maar aan prostaatkanker. Dientengevolge moest hij een mensonwaardige lijdensweg ondergaan waarbij mijn moeder hem tot het einde toe vol toewijzing en liefde bijstond en verzorgde.

Zij, mijn moeder, bleef voor de rest van haar leven alleen en leefde in alle eenvoud en beleefde tot de laatste dag heel veel plezier aan haar klein- en achterkleinkinderen. Maar ze bleef ook betrokken bij Hartpatiënten Nederland. Niet publiekelijk, maar op de achtergrond. Ik noemde haar vaak ‘erevoorzitter’. Sinds de dood van mijn vader bezocht ik haar elke dag en er ging geen dag voorbij of we hadden het over alles rondom de stichting en het hart. Vaak gaf ze mij, gevraagd en ongevraagd, advies. Maar ze stond ook regelmatig patiënten te woord. Vooral in de jaren nadat mijn vader overleden was en ik gevraagd werd om het voorzittersstokje over te nemen.

Steeds vaker realiseer ik mij dat Hartpatiënten Nederland ontzettend veel aan mijn moeder te danken heeft. Misschien zelfs wel dat ik de kar van deze prachtige stichting al bijna 35 jaar belangeloos trek, want wellicht komt het door de dagelijkse conversaties die ik met haar had over alles rondom hartpatiënten in Nederland. Conversaties die ik tegenwoordig met mijn dochters Yvonne en Marly en, op de achtergrond, met Mersiha heb. Ook zij zijn, samen met de andere collega’s Anneliese, Aysegül, Bert en Donna met hart en ziel betrokken bij de mooiste club van Nederland.

Ondanks dat het de laatste jaren steeds slechter met mijn moeder ging, bleef ze belangstellend: zo vroeg ze nog elke dag naar het wel en wee van de stichting. En ze volgde het hartnieuws; er hoefde maar iets op tv te zijn, of ze tipte mij.

Column door: Jan van Overveld

Voor meer columns van o.a Jan van Overveld klik hier

Kent u dat gevoel? Het absoluut niet meer begrijpen. Hoe kun je met droge ogen beweren dat je anderhalve meter afstand moet houden, maar vervolgens toelaten dat je in lijnbussen en vliegtuigen zowat op elkaars schoot zit. Touringcars die vakantiegangers vervoeren mogen maximaal 30 mensen meenemen. Maar als diezelfde bus met dezelfde chauffeur wordt ingezet omdat er ergens een trein uitvalt, mag die opeens wel vol mensen gestouwd worden. En zo zijn er meer onbegrijpelijkheden waar ik als argeloos mens geen touw aan kan vastknopen.

----

Laat ik beginnen met de wens uitspreken dat het goed met je gaat. Ik kan het natuurlijk hebben over de corona-angst, maar ik bekijk het eens van de positieve kant. Dan wil ik wel nog zeggen dat ik me goed realiseer dat het coronavirus voor iedereen consequenties heeft. Voor iedereen is het een rare tijd. Voor de meeste hartpatiënten en ‘partners van’ waarschijnlijk ook wel spannend.

----

Welkom in de tweede uitgave van ons jubileumjaar. De vorige uitgave opende ik met de woorden: ‘Het is niet zomaar een jaar, voor ons is 2020 extra bijzonder, omdat wij ons 50-jarig jubileum vieren’. Inmiddels is 2020 ongetwijfeld een bijzonder jaar voor iederéén. Door de coronacrisis gaan we allerlei zaken en gebeurtenissen toch in een ander perspectief zien en relativeren. Ook verdwijnen bepaalde aspecten naar de achtergrond, omdat er op dit moment zoveel ergere en belangrijkere dingen gebeuren. Ons jubileum is daar een voorbeeld van. Ik heb al veel reacties gekregen van onze achterban, over dat het zo jammer is dat ons jubileumjaar zo begonnen is en ‘in duigen’ valt. Ik waardeer die reacties enorm, maar natuurlijk valt deze gebeurtenis in het niets bij alles wat er op dit moment in de wereld gebeurt. Zeker als je bedenkt dat er op dit moment zoveel mensen vechten voor hun leven, of de strijd inmiddels zelfs al hebben verloren. En denkt aan alle mensen die een dierbare moeten missen door dit verschrikkelijke virus.

In deze uitgave is er uiteraard uitgebreid aandacht voor deze bijzondere tijd, en de impact die dit heeft. Bijvoorbeeld op mensen die tot de kwetsbare risicogroep behoren, maar ook op onze ‘zorghelden’, die vanaf nu hopelijk nog veel meer gewaardeerd worden.

Natuurlijk valt er nog weinig te zeggen over het verloop van deze crisis. Toch vraag ik me stiekem een beetje af hoe de wereld eruit zal zien als deze bizarre tijd eenmaal achter de rug is. Durven we weer dichter bij elkaar te komen, of zijn we zo gewend aan de ‘social distance’ dat we hier juist weer aan moeten wennen? En blijven we met zijn allen wat socialer en meelevender? Hebben we meer over voor de medemens? Realiseren we ons meer dat we maar een ‘gast’ zijn op deze aardbol en gaan we hier bewuster mee om?

Onlangs las ik een mooi stukje over dit laatste. ‘The world continues its life and it is beautiful. It only puts humans in cages. I think it sends us a message: You are not necessary. The air, earth, water and sky without you are fine. When you come back, remember that you are my guests. Not my masters’.

Deze tekst sprak me zeer aan, en ik hoop oprecht dat we als mensheid beter en mooier uit deze ellende komen en dat we hier ook iets van leren.

Via deze weg wil ik mijn grote dank uitspreken naar onze donateurs. Helaas daalt het aantal donaties drastisch, maar donateurs die ons onvoorwaardelijk steunen, zijn belangrijker dan ooit! HARTelijk dank daarvoor! Als blijk van waardering is het jubileumcadeau bijgevoegd, het edelstenen hartje. Meer hartjes bestellen om de collectie uit te breiden of cadeau te doen? Kijk op:

www.hartpatienten.nl/edelsteen of bel 085 081 1000.

Sterkte in deze bizarre tijd, en blijf gezond!

Column door: Marly van Overveld

Voor meer columns van o.a Marly van Overveld klik hier

Jan van Overveld

Ondanks dat ons leven ingrijpend veranderd is vanwege het COVID-19 virus en de daarbij behorende wereldwijde Corona pandemie, vinden wij met z’n allen alsnog een weg om er elke dag het beste van te maken. Hartpatiënten Nederland ook. Langzaam maar zeker begint het thuiswerken te wennen bijvoorbeeld. Onze medewerkers delen onderling online hoe zij vanuit huis werken en zoals altijd blijven zij zich ook onder deze omstandigheden met hart en ziel inzetten voor alle hartpatiënten; mijn welgemeende complimenten en dank daarvoor.

Inmiddels ben ik gestopt met het kijken naar de meeste nieuwsberichten. Waarom? Simpel: ik word er mistroostig van. En daarom ga ik jullie er hier niet verder mee vermoeien. Bovendien is voor de geïnteresseerden in deze uitgave genoeg interessante informatie over dit meer dan verschrikkelijke virus te vinden.

Maar waar wil ik het wel over hebben? Ik wil de misstanden in Nederland rondom het vrouwenhart bespreken, want deze misstanden kwamen wederom naar voren bij de verhelderende documentaire ‘De slag om het vrouwenhart’ van Hella de Jong. Hella voelde zich geroepen om deze documentaire te maken, mede door alles wat zij meemaakte toen uiteindelijk bleek dat ook zij hartproblemen heeft. Het was voor haar een lijdensweg waarbij op een gegeven moment medicijnen haar geest braken en zij noodgedwongen achter een rollator liep.

Dagelijks sterven 57 vrouwen aan hart- en vaatziekten. Onnodig, want als artsen vrouwen eerder serieus nemen en klachten anders interpreteren, kan dat sterftecijfer omlaag. Helaas ligt het probleem breder. Zo komt steeds vaker uit onderzoek naar voren dat de zorg voor vrouwen in de toekomst anders benaderd moet worden. Een voorbeeld: medicijnen worden bijna altijd op jonge, sterke en blanke mannen getest. Interessant, want het vrouwenhart reageert anders en de voorgeschreven dosis medicijnen -afgaande op de testgroep- kan vaak met 60% verminderd worden, mede omdat nu bijwerkingen vaak de effectiviteit overtreffen.

De eerdergenoemde documentaire is tenenkrommend en heb ik met ongeloof bekeken: vrouwen worden uitgelachen, niet serieus genomen en krijgen vaak te horen dat het ‘tussen de oren zit’. Dat het verhaal van de patiënt de sleutel tot vertrouwen is, blijkt ook uit deze documentaire. In deze film komen verschillende vrouwencardiologen, waaronder Angela Maas, Harriette Verwey en Janneke Wittekoek aan het woord. Zij vechten al bijna dertig jaar tegen het feit dat artsen nog steeds niet goed luisteren naar vrouwen. Ook vragen de cardiologen aandacht voor het gegeven dat de medische wetenschap alleen maar op mannen is gebaseerd en vrouwen niet deelnemen in onderzoek, vanwege mogelijke hormoonschommelingen welke de onderzoeksresultaten wellicht negatief beïnvloeden, en/of een zwangerschap. En juist daarom is het belangrijk om vrouwen eveneens mee te nemen in allerlei onderzoeken, en niet alleen gynaecologische!

Wederom blijkt in hoeverre de gezondheidszorg schromelijk heeft gefaald en de focus ook gericht moet worden op vrouwen. Immers, onze bevolking bestaat voor de helft uit vrouwen en het is klip en klaar dat het mannen- en vrouwenhart totaal anders zijn. Dus ik doe hierbij een oproep om niet alleen in de oorlog tegen het Covid-19 virus schouder aan schouder te staan, maar ook in de slag om het vrouwenhart; mannen, vrouwen en artsen, neem jullie verantwoordelijkheid en laten wij elke vrouw behandelen als een dame!

‘De slag om het vrouwenhart’ kijken? Zoek het via Google of rechtstreeks via:

www.npostart.nl/2doc/06-04-2020/VPWON_1312760

Blijf gezond!

Ps. Zorg goed voor jezelf en voor anderen en blijf de richtlijnen van het RIVM volgen!

Column door: Jan van Overveld

Voor meer columns van o.a Jan van Overveld klik hier

Angst is een slechte raadgever. Je leeft maar één keer. Die clichés zeggen wij over dingen die tricky zijn voor een hartpatiënt. Met de camper toeren door de middle of nowhere in Amerika of reizen naar een Afrikaans land waar de ICD van mijn man niet bekend is. Doen we. ‘Ik kan ook m’n nek breken als ik van de stoep val’, zegt mijn man altijd nuchter.

En toen was daar opeens het coronavirus. Met in de agenda een reis naar Rome. Onze eerste trip zonder ons tweejarig kindje. De tranen biggelden al over mijn wangen bij het idee dat ik afscheid van hem moest nemen, maar we zouden gaan. Tijd met zijn tweeën doorbrengen is belangrijk, vinden wij.

Toch twijfelde ik. Ik vond het spannend. Mijn man niet. Rome was geen gevarenzone. In Nederland was het virus ook opgedoken. De kans om besmet te raken was hier veel groter dan daar. Bovendien lag Rome niet in de buurt van Noord-Italië. Na lang wikken en wegen gingen we.

Het was heerlijk om in Rome te zijn. Het is zo’n bijzondere stad.

Vanwege het virus golden er wat maatregelen. Uit onszelf vermeden we grote groepen en de metro. We namen elke keer de fiets. We maakten unieke foto’s van een stad die niet zo druk was.

Na een aantal dagen veranderde de sfeer. Het nieuws over het virus nam steeds meer de overhand, ook in Nederland. Het begon spannend te worden. Op de dag van vertrek zaten we in een lege trein naar het vliegveld. Het voelde alsof we voor een tornado uitreden. Op het moment dat we op Schiphol waren geland, kwam het nieuws dat Italië op slot ging. Wat hadden we een geluk gehad.

Enkele dagen later leerde iedereen in Nederland het begrip ‘social distance’ kennen. Sindsdien is alles anders. De cijfers liegen er niet om. Mijn man is niet meer zo onbezorgd als in Rome. We weten nu ook veel meer over de gevaren voor hartpatiënten. We doen er alles aan om te zorgen dat hij niet ziek wordt. Hij vermijdt winkels, spreekt niet met vrienden af en gaat alleen naar buiten om te fietsen of wandelen. Thuis maken we het leuk. Eén ding is zeker: het is geen ver-van-mijn-bedshow meer.

Column door: Cilla Schot

De zon kleurt rood aan de hemel en zakt langzaam weg in de weilanden. Windmolens, dijkjes vol schapen en gerooide akkers met eenzame tractoren razen aan ons voorbij. De snelweg is rustig, zeker voor een doordeweekse dag rond spitstijd. De leegte die ik waarneem vanuit het autoraam, ontroert me. Want na dagenlang dezelfde straat met geparkeerde auto's te hebben gezien, is er niets mooiers dan de vrije natuur.

Op het moment dat ik deze column schrijf, is het slechts een paar weken sinds het kabinet ingrijpende maatregelen aankondigde om de verspreiding van het coronavirus te remmen: geen scholen, geen evenementen, geen groepsvorming, 'blijft u vooral binnen'...

----

Hoe vergaat het jullie tijdens deze Corona pandemie? Ooit zoiets indrukwekkends meegemaakt, iets dat zoveel mensen betreft, iets wat de hele wereld beïnvloedt, iets wat zoveel mensen in een angstige greep heeft?

Als ik naar mijzelf kijk, dan zie ik iets gigantisch groots, dat niet te bevatten is, iets dat door ons mensen niet te controleren is. Ik heb er in ieder geval geen controle over. Zoals jullie weten geloof ik sowieso al niet dat wij ook maar ergens écht controle over hebben, maar ik weet, ook uit eigen ervaring, dat wij mensen ons daar in het dagelijks leven niet echt bewust van zijn, en daardoor het leven proberen te beheersen.

Nu gebeurt er iets in het dagelijks leven dat zo duidelijk onbeheersbaar is, dat we steeds weer met onze neus op de feiten gedrukt worden, dat onze controledrang zinloos is. Mij maakt het nederig en het is een uitnodiging de controle los te laten. Ik kan mij verzetten tegen de ziekte, de maatregelen, de zin en de onzin van een ‘lockdown’ en veel andere zaken, maar het helpt mij en anderen niet.

----

We staan op een breekpunt in de wereldgeschiedenis. Nooit eerder was onze wereld zo in de greep van een gezondheidspandemie. Met zo’n enorme gevolgen. Niets is meer zoals het was, en het zal ook nooit meer zo worden. We maken een ingrijpende crisis mee, wereldwijd. Een crisis die voor ieder van ons grote gevolgen heeft.

Om te beginnen mogen we überhaupt blij zijn als we het er zonder kleerscheuren vanaf brengen. Zeker voor hartpatiënten is dit een moeilijke tijd. Ziek worden is niet zonder risico’s, zeker omdat voor dit coronavirus nog geen medicijn bestaat, geen gegarandeerde genezing.

Medio maart werd ik door ziekte geveld. Wat volgde waren dagen vol koorts, keelpijn, hoesten, en benauwdheid. Pas na een dag of tien zakte de koorts, maar het hoesten en de benauwdheid bleven nog lang na ijlen. Gelukkig herstelde ik, omdat ik nog een goede conditie had. De ziekte pleegde daarop wel een behoorlijke aanslag, overigens.

Toen ik nog erg ziek was, de koorts maar niet week, ik geregeld naar adem snakte, de keelpijn bijna onverdraaglijk werd en het hoesten maar niet stopte, zonk ik soms wel eens in de put. Er leek geen einde aan te komen. Dan verengt het perspectief zich tot de volgende vijf minuten, hoe kom ik die door. Soms is het een worsteling. Uitputtend.

Nu ik er weer bovenop krabbel, weet ik nog steeds niet welke ziekte me in de greep had. Het coronavirus? De huisarts vermoedt van wel. Maar ik ben niet getest, zoals zovelen niet. Voor hetzelfde geld was het een ‘normaal’ griepvirus. Dan ben ik nog steeds vatbaar voor corona, en dat vooruitzicht stemt me niet vrolijk.

Ik hoop dat mensen zoals ik, die genezen zijn, snel op het coronavirus getest kunnen worden. Voor hun zekerheid. Want stel dat ik de ‘gewone’ griep had, dan kan ik nog steeds besmet raken door het coronavirus. Maar omdat de afgelopen ziekteperiode me danig gesloopt heeft, is mijn weerstand fors verminderd, vrees ik. En ik wil niet nog eens door zo’n beproeving heen.

Column door: Henri Haenen

Marly van Overveld

Inmiddels zit de eerste reis van 2020 er alweer op. We hebben een 21-daagse reis naar Andalusië (Zuid-Spanje) achter de rug. Het was weer een prachtige reis, waarin we veel gezien en gedaan hebben. Prachtige steden als Córdoba, Málaga en Sevilla stonden op het programma, maar we dompelden ons ook onder in de Andalusische cultuur. Daar hoorden uiteraard ook een glaasje sangria en een flamencoshow bij. We hebben genoten!

Dat de reizigers zichtbaar genieten van onze reizen, is onlangs heel mooi vastgelegd door filmmaker Levi Vinken. Hij maakte prachtige sfeerbeelden en interviews tijdens onze Sloveniëreis, en het eindresultaat hiervan is werkelijk verbluffend. Telkens als ik deze mooie documentaire bekijk, krijg ik er kippenvel van. Zo mooi om te zien hoe zorgeloos onze reizigers genieten; daar doen we het voor! Benieuwd naar deze mooie film? Zoek op Youtube.nl naar ‘HartbrugReizen’ en bekijk ‘m snel. Het bekijken van deze mooie beelden maakt mij heel blij en dankbaar. Ik ben er zo trots op dat het mooie product HartbrugReizen bestaat. En dat wij ervoor kunnen zorgen dat mensen die anders misschien niet meer op vakantie zouden kunnen of durven, tóch nog mooie reizen kunnen maken.

Ik hoop dat wij samen nog vele bijzondere HartbrugReizen gaan maken. In deze uitgave meer informatie over ons gevarieerde reisaanbod, waaronder ook twee vliegreizen, waar al veel interesse voor is. In maart vindt de eerste vliegreis plaats, naar Griekenland. Ik kijk ernaar uit! Ook voor de Albaniëreis in oktober is al veel interesse.

Een reis op het oog? Wees er snel bij en voorkom teleurstellingen. Bel naar 0900 – 4 278 278 voor meer informatie of om te boeken. Hopelijk tot snel tijdens een van onze HartbrugReizen!

Column door: Marly van Overveld

Voor meer columns van o.a Marly van Overveld klik hier