Beste lezers, ik heb begrepen dat uit een enquête is gebleken, dat wachtkamerstress een veel gehoord probleem is. Mij is gevraagd daar aandacht aan te besteden.

Zoals ik vaker geschreven heb, is stress de spanning die wij ervaren, vaak vanwege prikkels van buitenaf. De prikkels zelf veroorzaken echter niet de stress, maar onze gedachten over deze prikkels.

In een wachtkamer zijn er vaak veel gebeurtenissen waar we negatieve gedachten over kunnen hebben. Vaak zit je al niet op je gemak, ben je toch al gespannen over het gesprek met de arts en de eventuele uitslag die je krijgt. Vanuit die spanning kun je er vaak niet veel extra’s bij hebben. Je kunt je gaan ergeren omdat het wachten toch wel lang duurt of omdat andere mensen, die toch echt later binnen kwamen, eerder aan de buurt zijn dan jij. Je kunt je ook storen aan het gedrag van andere mensen in de wachtkamer, bijvoorbeeld omdat iemand te hard lacht of spelende kinderen teveel lawaai maken, of als een assistente onaardig lijkt

----

Al een tijd geleden ben ik gestopt met medicatie die ik reeds meer dan tien jaar slikte. En ik voel me er heel erg goed bij. Ik ben gestopt met het slikken van metformine tegen diabetes, van statines tegen slecht cholesterol, en met bloedverdunners. Volgens de gangbare opvatting binnen het medische wereldje ben ik vanaf nu dus ten dode opgeschreven.

Maakt u zich geen zorgen. Ik heb mijn leefstijl aangepast, leef stukken gezonder, ben fors afgevallen, en mijn bloedsuikerspiegel is oké. Met stijgende verbazing lees ik intussen hoe de officiële medische wereld tekeer gaat tegen mensen die niks meer zien in pillen die feitelijk overbodig zijn. Gesprekken met deskundigen maakten me duidelijk dat ik de statines net zo goed bij het chemisch afval kan dumpen. Je leeft er misschien twee of drie dagen langer door.

Toen ik dat goedje slikte barstte ik wel dagelijks van de spierpijn, met name rond mijn bekken, rug en bovenbenen. Daardoor moest ik pijnstillers slikken, en dat was weer niet goed voor de maag. En dus moest ik maagbeschermers slikken. En die zijn weer niet goed voor de darmflora. Bovendien is een bijwerking van de statines die ik slikte… diabetes. En dus moest ik metformine slikken. En dat allemaal om een paar dagen langer te leven?

Het middel is erger dan de kwaal.

Waar argumenten ontbreken, rest bangmakerij. Pas maar op, zegt de dokter, nu gaat het mis, straks heb je dit en dat, en ga je dood. Volgens mij gaat iedereen dood. Naar ik me heb laten vertellen geldt dat ook voor mij. Dus daar hoef ik me niet druk over maken. Niemand ontkomt aan de dood.

Om in de tussentijd een goed leven te hebben pas ik mijn leefstijl aan. Dat werkt veel beter dan pillen, is mijn ervaring! Ik voel me er uitstekend bij. Let wel: dit geldt voor mij, het hoeft niet voor anderen te gelden, natuurlijk. Want als je écht medicijnen nodig hebt, kun je niet zonder. In mijn geval bleken die pillen echter onnodig en is er een veel beter alternatief: leefstijl aanpassen!

Column door: Henri Haenen

Om met de deur in huis te vallen: ik ben trots en dankbaar. Trots op Hartpatiënten Nederland, ‘mijn’ stichting, en op onze donateurs. Zo trots zelfs dat ik er dit keer mijn column aan wijd. Maar wat is er aan de hand? Nou, wij zijn de gelukkige winnaar van een NRC charity award.

NRC Charity Awards

De NRC Charity Awards is een initiatief van NRC en is bedoeld om zowel grote als kleinere goede doelen te ondersteunen bij het bereiken van bestaande en nieuwe donateurs, vrijwilligers en ambassadeurs. Elk goed doel maakt kans op een communicatiecampagne, ontwikkeld door aanstormend talent van Willem de Kooning Academie in Rotterdam. Om kans te maken op een award dienen goede doelen hun motivatie in waaruit blijkt waarom juist jouw instelling deze campagne verdient. En wij werden genomineerd!

Genomineerd

In samenwerking met onze medewerkers Aysegül Er en Rob Baijens gingen de studenten Theo Rekelhof & Jaihoen Habibi aan de slag en creëerden een advertentie en een banner voor ons. In juli en augustus werden alle printadvertenties gepubliceerd in NRC Handelsblad, NRCnext en op de website nrccharityawards.nl. In deze periode kon iedereen stemmen op de advertentie van zijn keuze. In de afsluitende ronde werd de advertentie ook beoordeeld door de NRC vakjury.

Tijdbom

“Zo hoeft het niet te voelen” staat bij het beeld dat Theo en Jaihoen voor ons maakten. De afbeelding laat een hart zien in de vorm van een tijdbom. De tekst gaat verder met de boodschap: “Wij helpen je om grip te krijgen op je leven als hartpatiënt.” Om dat gevoel ook aan niet-hartpatiënten duidelijk te maken, kozen ze voor een confronterende advertentie opzet.

Uitreiking

Op dinsdag 27 augustus vond de bekendmaking en uitreiking van de Charity Awards plaats in Amsterdam. De vakjury bleek zeer lovend over onze advertentie: “De urgentie is in deze advertentie direct voelbaar. Het is een schokkend en confronterend beeld”. En zo werden wij uitgeroepen tot winnaar van de ‘runner-up’ prijs! En daar zijn wij natuurlijk enorm trots op!

Prijs

Onze prijs omvat adverteren in de NRC. En daardoor kunnen wij aan nóg meer mensen vertellen waarom wij als geen ander begrijpen wat hartpatiënten doormaken, maar ook dat wij helpen met betrouwbare informatie en bijstaan met concrete raad en daad. Kortom, wij zijn er 100% voor de patiënt!

Bedankt!

Allereerst bedank ik Theo en Jaihoen natuurlijk voor alle inzet en hun creativiteit. Vervolgens bedank ik alle mensen die ons steunden. Ik ben heel blij, en ook trots, dat zoveel mensen op ons gestemd hebben de afgelopen dagen en weken; en daarvoor dank ik iedereen van harte!

Column door: Jan van Overveld

Voor meer columns van o.a Jan van Overveld klik hier

Sinds mijn man hartpatiënt is, heeft hij ieder jaar een aantal controles. Hij gaat langs bij de hartfalenverpleegkundige die altijd uitgebreid de tijd neemt, zijn ICD wordt gecontroleerd en hij heeft een kort gesprek met zijn cardioloog. Hij is al jaren stabiel, soms wisselt er een medicijn, maar nooit is er iets bijzonders. Tot de laatste keer.

We kregen een belletje na een standaardcontrole. Het percentage van de pompfunctie viel opeens lager uit dan verwacht. We hoefden ons geen zorgen te maken, al deden we dat natuurlijk wel. Tijdens het gesprek kwam een second opinion ter sprake, maar het verdween ook weer naar de achtergrond. Bij ons niet. Was het juist niet heel slim om eens bij een ander door de medische molen te gaan? Om te kijken wat een ander ervan vindt? De cardioloog hielp ons aan een verwijzing en zo waren we laatst in een ander ziekenhuis.

Onze eerste afspraak was om half negen ’s ochtends. En toen begon de marathon. Ene kamertje in, andere kamertje uit: een scan, een fietstest, een looptest, een gesprek met een cardioloog en als laatste met een hartfalenverpleegkundige. Om half twee ’s middags stonden we buiten. Met een overload aan informatie.

We hadden over de toekomst gesproken. Er waren termen als steunhart en harttransplantatie voorbijgekomen. Allemaal zaken die we nog niet wisten. Of beter gezegd, die we niet wilden weten. ‘Dat is ook logisch. Jullie zijn hartstikke jong’, zei de ‘nieuwe’ cardioloog.

Er werd eerlijk verteld dat de situatie van mijn man nog jaren stabiel kan blijven. Hij kan langzaam achteruitgaan, maar ook opeens heel snel. Aan dat laatste scenario hadden wij nog nooit gedacht.

Het percentage van de pompkracht van zijn hart viel tegen, maar de uitslagen van de sporttesten waren juist weer heel goed. ‘Laat alle percentages los en kijk vooral naar hoe je je voelt. Je bent stabiel en je voelt je goed. Daar gaat het om’, benadrukte de cardioloog.

Uiteindelijk stapten we met een voldaan gevoel de auto in. We hadden nieuwe dingen geleerd, keken weer met een frisse blik naar  een aantal zaken en waren opgelucht. De behandeling in ons ‘eigen ziekenhuis’ is goed. Ook hebben we voortaan controles in twee ziekenhuizen. En dat voelt heel fijn.

Column door: Cilla Schot

Na mijn ongeluk op paaszondag, schreef ik een column over dankbaarheid en overgave. Maar wat is overgave nu en hoe past dat bij spiritualiteit? Het klinkt zo passief en we moeten toch hard werken om iets te bereiken?

Lange tijd heb ik gedacht dat ‘acceptatie van al wat is’ de ultieme stap was voor spirituele groei. Inmiddels zie ik dat als een tussenstap naar  ‘totale overgave’.

Waar zit hem dan het verschil in, want acceptatie van al wat is, is natuurlijk al best een grote stap. Voor mij zit het grootste verschil in het één zijn, in de non-dualiteit.

Als je iets accepteert, houdt dat in dat je je denken gebruikt. Je ervaart een situatie die je niet fijn vindt, of je ontmoet iemand die bepaalde eigenschappen heeft, die je niet zo aan staan. Hier gaat altijd (ver)oordelen vooraf aan het verstand dat we achteraf gebruiken om te accepteren dat we geen invloed hebben op de situatie of de persoon. We zeggen dan bijvoorbeeld: ‘het is zoals het is’ en misschien denken of zeggen we er achteraan ‘en dat is goed’. Dit is dus een heel actief proces, waarbij we een verschil zien (dualiteit), er een oordeel over hebben en dan ons zelf corrigeren en vinden dat het goed is zoals het is.

Overgave is een ander proces, ten minste zoals ik het bedoel. Overgave heeft meerdere nuances, beginnend bij ‘ik geef me over’, wat meestal betekent dat we hebben ingeschat dat onze tegenstander sterker is dan wij, ofwel fysiek, of misschien wel omdat hij of zij gewapend is. Hierbij is overgave afhankelijk van de situatie en geef je je over aan een persoon. Aan de andere kant van het spectrum zit de ‘totale overgave’. Deze is onafhankelijk van situaties of personen. Denken speelt daarbij ook geen rol. Zoals we gezien hebben is denken sterk verbonden met het ego, vooral als je je met het denken identificeert.

Bij totale overgave speelt het ego geen rol meer. Je ziet nog wel verschil in verschijningsvormen, maar weet dat alles een uiting is van één en dezelfde Bron. Ook jijzelf bent afkomstig van die bron en op die manier is alles één. Totale overgave betekent dat je jezelf totaal verbindt met de Bron, het Absolute of God. Je wilt zelf niets meer creëren, maar hebt er vrede mee een co-creator te worden samen met het Goddelijke. Het kleine zelf bestaat dan niet meer, maar is opgenomen in het Grote Zelf dat allesomvattend is. Je bent opgegaan in ‘Al wat is’.

Soms kan men via meditaties een dergelijke staat van eenheid ervaren, en soms ook als er sprake is van een ernstige situatie waarbij je je leven in de handen legt van het Hogere. Er kan dan, ondanks de ernst van de situatie, een weldadige rust over je heen komen. Dit is de situatie waarover ik schreef in de column ‘Overgave en Dankbaarheid in de praktijk’. Daarmee is de staat van ‘Totale Overgave’ (nog lang?) niet bereikt. Er is wel een ervaring geweest, waardoor je weet dat het bestaat, een herinnering, maar regelmatig zal de les van ‘acceptatie van al wat is’ opnieuw toegepast moeten worden. We hebben nu eenmaal een ego, en het is verrekte lastig om daar van af te komen, zodat we steeds weer het dualisme voor onszelf creëren.

Een Cursus in Wonderen leert ons dat we wereld, zoals we hem zien, zelf gecreëerd hebben. Die creatiekracht hebben we dus. Aan ons de taak om deze kracht ten goede te gebruiken en de eenheid te willen zien. Hoe meer mensen deze wens hebben, des te minder verdeeldheid (dualisme) in de wereld, wat ten gunste is van de vrede.

Column door: Jan Chin

De superpil, of eigenlijk wordt die de polypil genoemd. Nieuw is die niet, al in 2003 probeerden ze die te pushen, en in 2008 nog een keer. De industrie doet nu een nieuwe poging. Eigenlijk is de polypil een drie-in-één-pil door zijn drie ingrediënten: bloedverdunner, bloeddrukverlager en cholesterolverlager. Die pil wordt gegeven aan mensen die nog gezond zijn. Daar schrik ik van. Een medicijn geven aan gezonde mensen. Wat héét? Eén medicijn? Nee, drie tegelijk. Het kan niet op. Een multipil voor de gezonde mens. Voor het geval die anders ziek zou worden…..

Zo ken ik er nog wel een paar. Als ik wist dat ik ging vallen, ging ik alvast op mijn knieën zitten. Dit is erger. Met zo’n pil ga je niet alleen op je knieën zitten, je kruípt de rest van je leven op je knieën. De bijwerkingen krijg je er immers gratis bij. Toch?

Om de pil te promoten wordt een Iraans onderzoek uit de kast gehaald. Daaruit zou blijken, dat het slikken van zo’n superpil wel zinvol en nuttig kan zijn. Toch heb ik daar zo mijn twijfels bij. Je wordt zo vaak bekogeld met allerlei onderzoek waaruit iets moet blijken. En later blijkt uit ander onderzoek weer het tegendeel, of iets heel anders. Uiteindelijk kun je niet anders dan met de nodige argwaan al die onderzoeken gadeslaan en er je eigen weg in vinden, lijkt mij. Al was het maar om de weg niet kwijt te raken.

Gewoon gezond eten en jezelf niet volproppen werkt veel beter, staat intussen voor mij althans wel vast. En vooral niet roken. Zou het misschien kunnen dat die turbopil vooral bedoeld is voor mensen die door willen blijven roken en de noodrem niet kunnen vinden bij het  Bourgondisch naar binnen kiepen van voedsel en ongezonde drank? Ik weet het niet. Ik denk maar zo: gezond eten en een gezonde levensstijl lijken me beter dan teveel vertrouwen te hechten aan een superpil.

Laat het gezond verstand zijn werk doen. Je voelt je beter, als je gezond leeft en eet. Toch?!

Column door: Henri Haenen