default-header
HomeNieuwsLIJNEN

LIJNEN

woensdag 23 december 2009, door Hartpatiënten Nederland

Overgewicht lijkt de gesel van deze tijd te zijn. Toch is de oplossing van dat probleem nog verder weg dan die van het wereldraadsel. Diëten is het meest gebruikelijke antwoord, maar afgezien nog van het feit dat niet ieder dieet bij iedereen aanslaat, blijkt meestal ook dat ieder dieet na een tijdje niet meer werkt en het verloren gewicht halsstarrig terugkomt – het zogenaamde jojo effect.

Overgewicht lijkt de gesel van deze tijd te zijn. Toch is de oplossing van dat probleem nog verder weg dan die van het wereldraadsel. Diëten is het meest gebruikelijke antwoord, maar afgezien nog van het feit dat niet ieder dieet bij iedereen aanslaat, blijkt meestal ook dat ieder dieet na een tijdje niet meer werkt en het verloren gewicht halsstarrig terugkomt – het zogenaamde jojo effect.

Beweging is het andere standaard antwoord. Daar kan toch niets tegen zijn? Als we even buiten beschouwing laten wat Winston Churchill antwoordde toen men hem vroeg wat zijn hoge leeftijd en goede gezondheid veroorzaakte (‘Geen sport!), was de algemene opvatting toch wel dat lichamelijke oefening de overtollige calorieën zou helpen verbranden en zo overgewicht zou bestrijden. Een fietstochtje? Een uurtje in de gymzaal?  In de tuin?
Maar al te gemakkelijk werd aangenomen dat dat zou helpen. Dus werd een onderzoek gestart waarbij drie groepen gezonde vrouwen elk een vaste tijd lichamelijke inspanning zouden verrichten (72, 136 en 194 minuten per week onder toezicht van een persoonlijke trainer) waarbij ook hun voedselinname in de gaten werd gehouden. Een vierde groep, de controlegroep, kreeg dezelfde begeleiding, maar zonder training. Wat bleek: de enige groep waarin duidelijk gewicht werd verloren, was de controlegroep. Waarschijnlijk omdat ze, net als de anderen, moesten noteren wat ze aten en, daardoor alert, dat extra lekkere hapje lieten staan.

De vrouwen die oefenden, daarentegen, meenden dat ze zich na al die inspanning een extra hapje konden veroorloven, en daarmee gingen ze de fout in. Ze werden bijna allemaal zwaarder. Immers, om de hoeveelheid extra energie van een enkel cakeje (een muffin) te verbranden, moest je wel 77 minuten fietsen of 66 minuten tuinieren of 115 minuten gewichtheffen. Van al dat oefenen krijg je extra trek of misschien zelfs wel honger, en je nijgt er dan dus toe te overcompenseren. En dan bestaat er nog het ernstige feit dat je van al die extra inspanningen je hart en andere organen extra kunt belasten – denk aan het ineenzakken van President Sarkozy tijdens het joggen. Joggen lijkt zelfs levensgevaarlijk te zijn.

Sarkozy had zich beter in het koor van Churchill en anderen kunnen voegen: Geen sport!
De met extra inspanning vullen van wat ze de energy gap noemen, de ruimte tussen opgenomen en uitgeoefende energie, resulteert alleen in meer in meer energie opname.

Is er dan geen weg uit dit doolhof? Meer beweging is toch op veel punten heilzaam? Inderdaad, maar alleen als we het rustig aan doen. Met mate, langzaam, bijna ongemerkt. Geen sport dus, inderdaad, zelfs niet dat haf uurtje oefenen met Max voor de TV, ‘sochtends, maar wel heel zachtjes aan. Dan breekt het lijntje niet.

Deze column verscheen eerder in het Hartbrug-Magazine en is geschreven door Johannes van Dam ( © auteursrecht 2009 Johannes van Dam).

Geschreven door onze Gastredactie.


Geef een reactie