Wow!!

Het zal wel een saaie opsomming en herhaling van veel bekende feiten zijn maar ik wil mijn ervaringen toch maar eens bekend maken, wie weet is er iemand die het interessant vind of er zelfs iets aan heeft.

Het is zaterdag 15 maart 2008.

Vandaag een plafond gestucadoord op een slaapkamer, ik ben helemaal geen stucadoor maar een schade-expert, maar ik heb eens goed opgelet hoe die gasten dat doen en ik dacht dat kan ik ook!!
Mijn vrouw moest s`morgens naar een begrafenis van een oom dus ik had vrij spel.
Lekker vroeg begonnen, met een zere kop, toch teveel gedronken gisteravond tijdens ons wekelijkse kaartavondje met vrienden.
Het is inmiddels half twaalf geworden en ik ben kapot!Wat is dit denk ik, 53 jaar en toch niet de minste maar ik kan die spaan met gips gewoon niet meer omhoog krijgen!Nog even verder geknoeid maar toch maar ingezien dat verder gaan gewoon geen enkele zin meer heeft.Dan morgen maar kijken hoe ik dit verder oplos, ik heb zelfs geen puf meer om mijn gereedschap schoon te maken.
Probeer wat te eten, een broodje, smaakt eigenlijk ook niet.
Ga maar wat liggen op de bank met mijn hondjes naast me ( 2 Yorkshire Terriers)
Het blijft allemaal wat onbestemd, ik word niet echt beter en blijf me behoorlijk k t voelen.
Hee, daar komt mijn dochter Yvette die in Eindhoven woont thuis.Die vind al snel dat ik nogal wazig of zoiets doe, wat een onzin….
Nog even later komt mijn schatje thuis van de begrafenis van een oude (en demente) oom van haar.Dat is dus meer een reunie geweest dan een droevige gebeurtenis en zo voelde dat ook.Het is inmiddels drie uur geworden, en het wielerseizoen is vanaf vandaag geopend en dus moet ik naar het wielrennen gaan kijken op tv.(ik heb zelf 25 jaar gewielrend)
Pilsje erbij, laat de pret maar beginnen.
WOW!!!! Wat is dit nou voor een gevoel, oh shit, dit heb ik de afgelopen tijd al wel een paar keer meer gevoeld maar nu is het wel HEEL extreem, ik val en blijf vallen in een gat, sterker nog ik ben dat gat zelf, mijn hart doet hèèl raar en ik weet eigenlijk meteen dat ik bezig ben met doodgaan.Pijn die ik zou moeten hebben heb ik niet, maar daar word het echt niet geruststellender door.Stiekem mijn bloeddrukmeter gepakt die ik heb sinds ik medicijnen slik voor mijn te hoge bloeddruk en deze gemeten.WOW!! ik heb eigenlijk geen bloeddruk meer, wat nou gedaan?
Ik loop, wankel, vanuit de keuken waar ik zit, de woonkamer binnen waar mijn vrouw en dochter zitten en deze roepen zodra ze me zien, wat zie jij der uit!!
Ja, ik voel me niet heel erg jofel zeg ik en ga maar op de bank liggen.Yvette, m`n dochter voelde waarschijnlijk meteen al dat er iets heel erg fout was want die werd al snel zenuwachtig maar mijn vrouw Christine bleef behoorlijk rustig.Moet ik de dokter bellen vroeg ze, ja doe maar zei ik.
Ik wilde mijn dochter niet verder in paniek brengen (waar ze al behoorlijk in zat) maar ik wilde eigenlijk heel hard roepen dat ik een ambulance nodig had omdat ik bezig was dood te gaan waar ik nog geen trek in had.
Mijn vrouw belde de huisartsenpost en vertelde medische hulp nodig te hebben voor mij.Symptomen beschreven, door mij aangedikt met pijn in mijn linkerarm, wat ik helemaal niet had, maar ik was bang dat ze anders niet zouden komen.
Ja er zou zo een arts komen.Na enige tijd werden we teruggebeld door de huisartsenpost dat de dokter toch te ver weg zat en dat het te lang zou duren voor die er zou kunnen zijn zodat toch maar besloten was een ambulance te sturen.
In het dorpje waar ik woon is de uiterste grens van de ambulance regio zodat het ongeveer 40 minuten duurde voor deze gele wagen bij ons voor de deur stond.
(de ambulance van de aangrenzende regio kan ik bijna aanraken, op 5 minuten afstand, maar dat terzijde)
Buitengewoon ter zake kundig deze mensen van de ambulance.Enige twijfel, dat wel gezien de atypische verschijnselen bij mij, òòk op het ECG, maar ze onderkenden toch redelijk snel dat ik een hart infarct doormaakte.Mijn vrouw keek vol ongeloof??
Met spoed naar het ziekenhuis, TATUU TATUU, in de ambulance werd ik echt helemaal akelig, ontzettend misselijk, zweten, ik ga Nu dood, injectie met atropine, weer wat rustiger.
Gelukkig, daar is het ziekenhuis, misschien heb ik nog een kans, schiet op, snel.
In de ambulance had men blijkbaar al doorgekregen dat we meteen door konden gaan naar de dotterkamer en niet eerst langs de eerste hulp hoefden, dat scheelt natuurlijk ook weer tijd.
Op de dotterkamer