Even mijn hart luchten…

Er zijn van die momenten in mijn leven dat het lijkt alsof de trein waarin ik zit niet even wat vaart wil minderen. Behalve mijn hartziekte heb ik helaas ook voor andere lichamelijke problemen regelmatig een consult in het ziekenhuis. Het implanteren van de ICD, de diagnose ARVC, ik heb amper tijd om hieraan te wennen of het volgende dient zich weer aan. Afgelopen week moest ik even naar het ziekenhuis om een kwaadaardige moedervlek te laten verwijderen. Een plaatselijke verdoving en een half uurtje later was het gepiept. (Een vriendin vroeg me of mijn strippenkaart nog niet vol was). Van de chirurg kreeg ik het advies 2 weken niet te sporten en inspannend werk te vermijden. Toch een tegenvaller. Zelf had ik gedacht de draad thuis gewoon weer op te pakken. Maar ’s nachts gaf mijn lichaam zelf weer duidelijk aan dat de rem er op moest. Ik was erg duizelig, mijn hart liet af en toe even kort maar krachtig van zich horen. Bijna de hele daaropvolgende dag heb ik in bed gelegen en geslapen. Ik probeerde steeds op te staan maar het lukte me niet. Het lijkt alsof mijn reserves op zijn. En dit mag niet! Mijn man ligt op dit moment voor chemo in het ziekenhuis. Er is al een voorlopige operatiedatum geprikt maar het gaat heel zwaar worden. Gelukkig heeft hij tot nu toe geen last van bijwerkingen. Vandaag kunnen we zeggen dat de helft van de behandelingen erop zit. In mijn directe omgeving zijn meer vrouwen waarvan de man gezondheidsproblemen heeft en ik probeer hen, waar mogelijk, ook even die morele steun te geven. Geestelijk kan ik de wereld aan maar fysiek is het zwaar. Ik krijg die 2 niet in balans… Ik krijg complimentjes dat ik er zo goed uit zie, dat ik kracht uitstraal. Maar mijn lichaam is zo moe. Deze zorgen even van me aftypen is prettig. En ik weet: EEN NIEUWE DAG, NIEUWE KANSEN!