Mijn mooiste reis

‘In Madeira voelde ik me bevrijd’

In deze rubriek vertellen hartpatiënten over de mooiste reis van hun leven. Dit keer het verhaal Peter van Maurik uit Den Helder, auteur van het boek Weg van mijn hart. Sinds hij in 2015 op het nippertje een donorhart kreeg, kan hij weer genieten van het leven. De eerste reis na de transplantatie was een vakantie naar het prachtige eiland Madeira.

‘Als oud-marineofficier heb ik veel buitenlandse reizen gemaakt in mijn leven. Op een van die reizen, in 1987, voeren we met ons schip langs Madeira. Carla en ik waren toen net een jaar getrouwd, dus ik miste mijn eerste huwelijksdag. Ik nam me daar voor om ooit nog eens terug te gaan met mijn vrouw, maar daar is het nooit meer van gekomen. Eerst kwamen de kinderen, daarna werd ik ziek. Een deel van mijn hart werkte niet meer, waarna ik uiteindelijk 19 jaar op de wachtlijst voor een nieuw hart heb gestaan. Toen ik het verlossende telefoontje kreeg dat er een donor gevonden was, had ik nog maar twee weken te leven. Ik ben mijn donor dus nog elke dag dankbaar.

In de tijd dat ik ziek was, gingen mijn vrouw en ik ook regelmatig op vakantie. Toch was dat nooit zonder zorgen. Alle voorbereidingen staan in het teken van vragen als ‘waar is het dichtstbijzijnde ziekenhuis?’, ‘wat kun je doen op een dag?’ en ‘kan het überhaupt wel doorgaan?’. Na de transplantatie kregen we onze vrijheid terug. Niet alleen ik, maar ook mijn echtgenote. Als mantelzorger had zij immers ook nooit vakantie. Sterker nog: op vakantie had ze het vaak nóg zwaarder dan thuis.

Klaprozen

Het eerste jaar na de transplantatie moest ik in Nederland blijven, daarna moest ik nog een tijd revalideren. En toen kon ik eindelijk mijn belofte inlossen om mijn vrouw Madeira te laten zien. We zijn er ruim een week geweest, waarin we vooral van de natuur hebben genoten. Het eiland is van een onvoorstelbare schoonheid, met prachtige tegenstellingen in kleuren: groene bergen tussen velden vol rode klaprozen. We maakten wandelingen langs de levada’s: kleine stroompjes die de inwoners gebruiken om hun akkers en wijngaarden te bevloeien. Die brachten ons naar geweldige uitzichtpunten. Ik weet nog goed hoe we op een klein balkonnetje op 600 meter hoogte stonden, terwijl we uitkeken over de bergen en de zee. Overal zag je bloemen en vogels, onder ons vloog een arend. Ik voelde me alsof ik me middenin een roman van Tolkien bevond. Later rustten we uit in een klein restaurantje, waar we over de helling naar beneden keken en de berggeitjes zagen lopen. Mijn donorhart had me meer bewust gemaakt van de waarde van het leven, waardoor al dat moois me nóg meer opviel.

Ik voelde me die vakantie letterlijk bevrijd. Natuurlijk moest ik nog voorzichtig zijn met mijn gezondheid en kon ik nog niet alles. Maar alleen al het feit dat ik weer wandelingen kon maken, was zó bijzonder. Ook voor mijn vrouw voelde het als een bevrijding om mij weer de berg op te zien lopen. Op een gegeven moment vroeg ze me zelfs of ik niet wat langzamer kon lopen, want ze hield me niet bij. Dat was al jarenlang niet voorgekomen.

Walvissen

We hebben prachtige tuinen bezocht, de lokale geschiedenis en cultuur opgesnoven, marktjes afgestruind… Uitkijkend over zee, kon je met een beetje geluk dolfijnen spotten. Als je goed keek, zag je soms zelfs de fontein van water die walvissen uitblazen. Dat had ik in mijn marinetijd vaak genoeg gezien op zee, maar nu kon ik het ook mijn vrouw aanwijzen.

Uiteraard hebben we het wel rustig aan gedaan. Je kon er namelijk ook wildere dingen doen, zoals met een klein sleetje van de berg afglijden. Dat lieten we maar aan ons voorbij gaan. Met een donorhart spring je tenslotte wel wat zuiniger om. Ook eten bij stalletjes op straat deden we niet, want ik was nog gevoelig voor infecties. Een voedselvergiftiging kon ik echt niet gebruiken. Gelukkig voelde ik me helemaal niet angstig. Wat ik voor vertrek nog best spannend vond, kon ik op Madeira helemaal loslaten. Dat dit weer kon, was voor ons het ultieme vakantiegevoel.

Gouden medaille

Het is sindsdien niet alleen bij Madeira gebleven. Zo ben ik met mijn zwager langs beroemde slagvelden in Europa gereisd, ook een grote wens. Als oud-officier was het voor mij sowieso al bijzonder om plaatsen te bezoeken waar militairen zijn gesneuveld, maar mijn nieuwe hart maakte het extra emotioneel. Bij het graf van een onbekende soldaat in het Belgische Ieper, dacht ik aan mijn onbekende donor.

Een derde hoogtepunt was Malaga, waar ik vorig jaar deelnam aan de World Transplant Games: de Olympische Spelen voor getransplanteerden. Ik nam vier zwemmedailles mee naar huis, waaronder een gouden. Wéér een punt van mijn bucketlist afgestreept! De lijst staat vol met nog veel meer mooie reisplannen. Zo willen we nog naar Indonesië, op een cruise over de Middellandse Zee en hoop ik Carla ooit nog eens het Noorderlicht te mogen laten zien. Dat ik weer vakanties kan vieren, is het bewijs dat mijn wereld weer groter is geworden. Dat voelt als een enorme overwinning.

Voor meer artikelen klik hier