Het leven als partner van een hartpatiënt

Het is donderdagochtend, 09.15 uur. De telefoon gaat. Vriend belt. Ik hoor niet zijn stem, maar die van een collega.

Het is donderdagochtend, 09.15 uur. De telefoon gaat. Vriend belt. Ik hoor niet zijn stem, maar die van een collega. Dat is raar. ‘Niet schrikken, maar hij voelt zich niet lekker en is door een ambulance opgehaald.’ Ik kwam net aan bij een opdrachtgever. ‘Er is iets mis’, zeg ik tegen een collega zodra ik heb opgehangen. ‘Vast stress.’ 

Ik sluit mijn computer af en spring in de auto. Ik rij van Apeldoorn naar Nijmegen, terwijl ik mezelf niet gek probeer te maken. Bij het ziekenhuis blijkt mijn vriend op de operatietafel te liggen. Het was geen stress, maar een hartaanval. Een hele zware. Hè?! Een hartinfarct? Dotteren? Stents? 

Die dag, inmiddels twee jaar geleden, was het begin van mijn leven als partner van een hartpatiënt. Mijn vriend was toen 35, ik een jaartje jonger. We hadden nooit kunnen bedenken dat een hartinfarct ons leven op zijn kop zou zetten. Daar sta je toch ook helemaal niet bij stil als je in de dertig bent? 

Mijn naam is Cilla. In 2011 leerden we elkaar kennen tijdens een rondreis door Kenia en Tanzania. Na een jaar verruilden mijn katten en ik mijn Haagse appartement voor het huis van mijn vriend in een Gelderse plaats vlakbij Arnhem. En begon ik met mijn tekstbureau. We waren hopeloos verliefd en zaten vol met toekomstplannen.

Verliefd zijn we nog steeds, inmiddels zelfs getrouwd maar die toekomst is wel wat veranderd. Het hartinfarct van mijn man kwam namelijk niet in de vorm van een waarschuwing, maar richtte direct forse schade aan: zijn hart is voor de helft afgestorven. Hij hield er hartfalen en een S-ICD aan over. Door de verminderde pompkracht heeft hij dus minder energie, maar het leven houdt niet op na een hartaanval. Het vergt alleen wat aanpassingen hier en daar. 

En daar schrijf ik graag over. Op Hartstukjes.nl vertel ik hoe wij omgaan met een hart dat stuk is en wat je als hartpatiënt nog wel allemaal kan. En voortaan dus ook in Hartbrug. Hoewel er echt een ‘before and after’ is, houdt zijn kapotte hart ons niet tegen. Dat komt vooral door de instelling van mijn man. Hij is ervan overtuigd dat zijn hart niet weer zoiets geks uithaalt. Gelukkig. En ik? Ik doe stoer mee.

Cilla Schot

Deze column verscheen eerder in Hartbrug-Magazine nummer 1 – 2017