Een nieuwe baan

We zijn blij! Mijn man heeft sinds kort een nieuwe baan. Het is het begin van een ander leven nu hij niets meer met zijn oude werkgever te maken heeft. En dat werd, na veel negatieve ervaringen, tijd.

 

Net na het hartinfarct had zijn oude baas alle begrip. Hij was een van de eersten in de wachtkamer toen mijn man op de hartbewaking lag. Hij was zo geschrokken. Net als wij. Maar na elf dagen haalden we de kaarten van het prikbord en lieten de punaises achter in de vorm van een smiley. We gingen naar huis. Beginnen met revalideren en weer werken.

 

Zijn werkgever hamerde erop dat mijn man het vooral rustig aan moest doen. Hij kon eigenlijk ook niet anders. De eerste dagen mocht hij nog niet eens alleen een blokje rond het huis lopen. Langzaamaan moest hij zijn conditie opbouwen. Hij was 35 jaar, maar sommige mensen van 75 liepen nog sneller dan hij. 

 

Na het nieuws dat hij het beste een S-ICD kon laten plaatsen, begreep zijn werkgever dat het nog wel even zou duren voordat hij zou beginnen met re-integreren. Gelukkig. 

 

Maar na zes maanden sloeg het om. Hoewel mijn man het werk weer probeerde op te pakken, ging het niet snel genoeg. Hij werd gepusht om harder te werken en vroeg te beginnen. Zijn oude baas wist duidelijk niet wat re-integreren was. En de vrouw van het re-integratiebureau leek zich vooral te bekommeren om de partijen die haar betaalden. Dat waren wij dus niet. 

 

In die anderhalf jaar hebben we de gekste dingen meegemaakt, van een behandelprogramma tot psychologische testen. We namen zelfs een advocaat in de arm. Eigenlijk komt het erop neer dat je als chronisch zieke niet alleen een flinke dosis doorzettingsvermogen moet hebben, maar ook nog een scheutje assertiviteit en een dikke huid.

 

Maar nu is het voorbij. Zijn nieuwe baas geeft hem de ruimte. En mijn man doet zijn best om weer net zo’n goede werknemer als vroeger te zijn. Hoewel hij van het UWV maar maximaal 20 uur mag werken en terugkeren in zijn oude functie uitgesloten is, zijn we toch opgelucht. Nu de lijntjes met het verleden zijn verbroken, kunnen we ons weer echt bezighouden met onze toekomst. 

 

Cilla Schot

 

Dit artikel verscheen eerder in Hartbrug-Magazine nummer 2-2017.