[CHG]

Hallo Dieuwke,

Wat een verhaal! Kan me voorstellen dat je daar onzeker en angstig van wordt.

Zou het mogelijk zijn dat er toch nog een infectie zit bij de tand die gehandeld is? Als je op internet googeld op ‘root canal treatment’ dan kom je informatie tegen dat dat het geval kan zijn (zonder dat het pijn doet). Ik moest er aan denken omdat een bekende van mij dit ook gehad heeft en uiteindelijk zijn kies heeft laten trekken.

Ik wens je veel sterkte.

Groet,

Christel

[CHG]

Hallo John,

Ik heb zelf (als hartpatient) meerdere trektochten door hooggebergte gemaakt, o.a. in Nepal (5 dgn) en Ladakh (9 dgn). Behalve dat ik (zoals gewoonlijk) vrij achteraan liep in de groep, heb ik verder nergens last van gehad. Ook niet van hoogteziekte. Hoogteziekte is echter niet te voorspellen en ook kerngezonde mensen kunnen hier last van krijgen.

Als je je er echt onzeker over voelt, zou ik het navragen bij je behandelend arts. Het “gevaar” zal voor elke hartkwaal anders zijn.

Groet,

Christel

[CHG]

Hoi Biebs,

Misschien is een andere psycholoog waarmee je wel een klik hebt toch het overwegen waard.

Ik zelf haal er veel steun uit, juist omdat ik mijn nabije omgeving niet meer hoef te ‘belasten’ met mijn diepste angsten en frustraties. Ik had eerst ook een psychologe die ik wel aardig vond, maar die niet de levenservaring had, die ik nodig had. Ik ben toen vrij snel gewisseld naar een oudere dame met veel levenservaring en dat doet mij erg goed. Zij begrijpt ook de impact van een hartkwaal.

Hoe veel je naaste omgeving ook van je houdt, soms zijn emoties ook voor hun gewoon te heftig. En daarnaast hebben zij natuurlijk ook gewoon hun eigen sores en dagelijkse (drukke) leven.

Mij doet het goed in elk geval.

Sterkte.

Groet,

Christel

[CHG]

Dank jullie allen voor de reacties.

Is er iemand die iets wil delen over het herstel na de ingreep? Doet dat pijn? Duurt het lang voordat je alles weer kan? Voel je hem continu zitten of vergeet je dat hij er zit?

Groetjes,

Christel

[CHG]

Hoi Luc,

Ik was vanmiddag eigenlijk op zoek naar info over een pacemaker op jonge leeftijd, maar op de één of andere manier ben ik bij jouw verhaal uitgekomen. Daar werd ik zo door gegrepen, omdat het zo herkenbaar was, dat ik me vanmiddag op dit forum maar heb aangemeld om te kunnen reageren.

Ik ben op mijn 10e geopereerd aan een atrium septum defect (gaatje tussen 2 boezems). En heb daarna goede en minder goede periodes gehad, maar ben eerlijk gezegd nooit zo fit geweest als mijn leeftijdsgenoten (altijd veel slaap nodig gehad en snel moe).

Omdat er nu weer van alles aan de hand is moet ik vaak terugdenken aan de operatie destijds. Ik herinner me nog dat ik toen totaal niet bang was, hoewel het destijds toch een open hartoperatie was. En mijn moeder vertelde me onlangs dat ik toen zelf heel graag geopereerd wilde worden. Wat een moed en wijsheid had ik toen als 10 jarige. In tegenstelling tot nu. Ik zie erg op tegen het implanteren van een pacemaker. Kan me voorstellen dat jij als een berg op ziet tegen jouw operatie. Jij bent toen trouwens wel erg jong geopereerd. Kun je je daarvan nog iets herinneren?

Ik ben overigens zo’n 3 jaar geleden zelf weer op controle gegaan. Door het CONCOR programma. Weet niet of je dat kent, maar het is een programma voor mensen die als kind geopereerd zijn en daarna op een gegeven moment nooit meer op controle gekomen zijn. Daar zag ik een advertentie van staan in de krant en toen toch maar besloten me daarvoor aan te melden. Nav daarvan allerlei onderzoeken gehad, oa ook dat vervelende slokdarm echo onderzoek. En daaruit bleek met de technieken van nu dat ook mijn hartklep niet helemaal ok is. Maar niet zo erg dat dat iets aan gedaan moet worden.

De hartritmestoornissen (waarschijnlijk veroorzaakt door littekenweefsel van de operatie) vind ik eng, omdat ze zo onverwachts komen. Ik heb ze nu 2x uit het niets gehad en ook 2x een cardioversie nodig gehad om weer sinusritme te krijgen. Heb even sotalol geslikt, maar daar kreeg ik steken van door mijn hart, dus daar ben ik mee gestop.

Voel jij je fysiek goed? Of ben jij ook sneller moe dan je vrienden?

Wat me het meest zorgen baart voor de toekomst is mijn kwaliteit van leven. Ik hoef niet per se 80 te worden, maar wil de jaren die ik leef, wel een goede leefkwaliteit hebben. En niet ziekenhuis in, ziekenhuis uit. En onder de medicijnen… Probeer er zelf wel zo veel mogelijk aan te doen, door gezond te eten, zeer matig te zijn met alcohol gebruik, vitamine & mineralen pillen in te nemen, voldoende slaap te pakken. Maar dat zegt dus ook niet alles blijkt maar weer. Wordt er soms ook wel een beetje moe van om zo ‘verantwoord’ te leven, terwijl sommige mensen er maar ‘op los leven’ en gewoon gezond zijn en veel energie hebben.

Zo… een heel verhaal geworden uiteindelijk 🙂

Groet,

Christel

[CHG]

Hoi Luc,

Je raakt mij in ieder geval wel met je onderstaande tekst….

“….maar niemand vraagt echt hoe ik me voel … en als ik dat probeer uit te leggen raakt de strekking van mijn boodschap ze niet .. dan is het antwoord: ach, gelukkig zijn er goeie doktoren en zijn er goeie technieken, dus loopt wel los en komt wel goed joh. Goed bedoelt, maar ik heb er niet zoveel aan; ik moet het allemaal maar ondergaan ….”

Je verhaal is voor mij erg herkenbaar. Net als jij ben ik ook als kind geopereerd (op mijn 10e) en ook ik was de terugkerende controles op een gegeven moment meer dan zat. Na mijn puberteit nooit meer gegaan, ik wilde ook gewoon “normaal” zijn.

Die “kop in het zand” strategie heeft tot mijn 39e goed gewerkt. Nu “opeens” last van ritmestoornissen en een sinusknoop die het af en toe niet goed doet. Waardoor ik op mijn 40e geconfronteerd wordt met het feit dat ik zeer waarschijnlijk een pacemaker krijg. En net als bij jou gaan de reacties van mijn omgeving vaak over “beproefde techniek”, “het is toch een oplossing”, “als je slecht ziet, neem je toch ook een bril”, etc.., maar zelden over hoe het voor mij emotioneel voelt…

Dat je op je 40e helemaal niet met dit soort dingen bezig wilt zijn, maar volop in het leven wilt staan. En dat je maar moet dealen met iets onnatuurlijks (kunsthartkleppen / pacemaker) in je lijf. Ook ik heb een paar weken gehad dat ik me echt heel down gevoeld heb en ontzettend vaak moest huilen, dus ook die reactie van jou is herkenbaar. Ik begin nu aan het idee te wennen, maar ben eerlijk gezegd nog wel bang voor wat de toekomst brengt…

Ik wens je sterkte!

Groet, Christel

[Auteur]

Berichten