Reagerend op het adagium van Jan, dat ik eerst even zal citeren: ,,Een eventuele inbreng van gespecialiseerden in bijna dood ervaringen is natuurlijk welkom, maar zal geen substantiële bijdrage leveren aan de algehele donorproblematiek in ons land. Overigens krijgt de bestseller van Pim van Lommel vanuit vele wetenschappers erg veel commentaar. Kennelijk bewijst hij niets, baseert hij zijn kennis op slechts veronderstellingen.”.
Einde citaat.
De kritiek op het werk van cardioloog Pim van Lommel over bijnadoodervaringen, kortweg BDE’s, komt steeds uit dezelfde hoek, en is genoegzaam weerlegd.
Dat hij ,,kennelijk” niets bewijst, is logisch. Er is nog geen dode teruggekeerd om te vertellen hoe het er na de dood uitziet.
Het draait hier om paradigma’s, vooronderstellingen of aannames bij het wetenschappelijk onderzoek, en die staan ter discussie. Anders gezegd: er zijn nu eenmaal dingen die niet te bewijzen zijn. Dat wil echter helemaal niet zeggen, dat ze ,,dus” niet waar zouden zijn.
BDE’s zijn daarom zo belangrijk omdat ze het bestaan van een onsterfelijke ziel met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid aantonen (dus niet ,,bewijzen”). Mensen die bij alles een sluitend bewijs zoeken, vallen onder de door Jezus genoemde categorie ,,ongelovige Thomassen”. Zo is ook het bestaan van God niet te bewijzen.Ik ga er desondanks van uit, dat God bestaat. Daarvoor heb ik geen bewijs nodig. Dat is een kwestie van aanvoelen, van wat de Duitsers noemen ,,spüren”.
Het staat me echter tegen dat mensen, met name wetenschappers, in toenemende mate god gaan spelen, zoals nu gebeurt. Maar dat terzijde.
BDE’s zijn interessant omdat ze naar mijn mening een link leggen tussen zo’n onderwerp als het doneren van organen en bezieling. In die zin is vind ik de visie van mensen die betrokken zijn bij Merkawah wel degelijk van belang.