Hoi ik ben een jonge vrouw van 47.
Heb in het verleden al best veel meegemaakt, en ook gehad,
Het is begonnen toen ik 29 was met problemen aan mijn schildklier,
om een lang verhaal kort te maken, die hebben ze moeten verwijderen.

Na een poos kreeg ik toen problemen met de bloeddruk, daarbij problemen met mijn nieren,
je raakt in een vizuele cirkel en ik ben dan ook 3 maal gedotterd naar de nieren.

In die tussen tijd had ik twee kleine kinderen, die nu groot zijn.
Daarbij hebben ze me 7 jaar geleden mijn baarmoeder verwijderd omdat ik veel hormoon problemen had zo zonder schildklier.

Nou dat was dus van alles, en ik vergeet nog te melden dat ik diabeet ben.
Het dotteren naar de nieren was niet leuk, omdat ik slechte vaten schijn te hebben.
maar ik in al die jaren niet stil gezeten, en ben zelf een opleiding in de zorg gaan volgen,
wilde me nuttig maken, en ook iets betekenen voor medemensen.

Het is allemaal gelukt, en de laatste 6 jaar ging het prima, ik was er goed aan, en had een baan in de wijkverpleging.
soms was het allemaal erg veel, en vermoeiend, maar ik doe het zo graag,
Nu voelde ik me de laatste tijd best vlug moe, en had ook al gezorgd dat ik meer hulp in de huishouding kreeg.
2 weken gelden echter kreeg ik mijn eerste aanval, pijn op de borst vreselijk, in de kaak, en zeer zware armen.
Mijn man heeft 112 gebeld, en die hebben me in ambulance meegenomen.
op de hartfilm was niets te zien, en later bleek in het ziekenhuis ook niet,
Na enkele uren mocht ik naar huis.

Ik was erg bang, wist wat ik gevoeld had, maar iedereen zei het was niets, kon wel hyperventilatie zijn.
Ik werk dus zelf in de zorg, en was overtuigd van een hartaanval.

Maar oke, ik dacht ga maar werken, want tjs wat moet je als iedereen zegt dat het niets is.
precies 1 week later weer het zelfde gevoel in de auto, veel heel veel pijn,
Maar ik dacht tja het zal wel weer weggaan en is volgens iedereen niets, ik naar huis gereden,
kwam thuis, wist nie hoe uit de auto, toch gelukt, een buurman heeft me gezien, gelukki en 112 gebeld,
die kwamen en hebbben me meegenomen, in de ambulance werd het volgens de hartfilm slechter, en hebben ze me met loeiende sirene naar roermond gebracht, van daar uit met loeiende sirene nar eindhoven.
Heb een hartinfarct gehad, ze hebben 2 stands geplaatst, en terug naar roermond, daar heb ik toen nog een hartstilstand gehad. Tja en nu ben ik na 1 week en 2 dagen weer thuis.

Onzeker, bang, pijn, moe, en afwachten.
Wil heeeel veeeeel wwat niet gaat,
ben zo blij dat ik er nog ben,
maar weet me met mijn gevoelens geen raad.

misschien dat iemand dit leest die bijna hetzelfde heeft meegemaakt, endie weet of me iets kan vertellen over mijn toekomst.
Nu moet ik dus herstellen, dan revalideren, maar ik ben zo ontzettend bang om zomaar dood neer te vallen.

Ja Bah maar zo voel ik het dus ik denk schrijf het ook zo op.
wie oh wie kan mij iets meer vertelen.
grs gemanima