het is al een hele tijd geleden dat ik een up date heb gegeven van hoe het met me gaat dus vandaar dit verhaal.
Het is alweer ruim een jaar geleden dat ik een ablatie heb ondergaan in het azm Maastricht. deze heeft ruim 8 uur geduurd en is toen afgebroken omdat de stoornis te kort tegen de zenuw van het middenrif aan zit en er dus een zeer grote kans bestaat dat hierdoor mijn middenrif wordt stil gelegd waardoor ik met een ander probleem kwam te zitten. Ik ben inmiddels terug geweest maar men kan nu niets anders doen dan mij procoralan te geven en te hopen dat dit draagbaar blijft.
wat is draagbaar? ik klaag niet vlug maar heb soms wel eens even moeite en zou dan even willen dat ik me weer gewoon lekker zou voelen niet meer zo ontzettend moe zijn en je lijf gaat als een razende tekeer maar je komt niet vooruit.
dit vind ik zo ontzettend frusterend maar ja we gaan gewoon door.
Ook ben ik inmiddels helemaal thuis wat ook wel een dubbel gevoel geeft opluchting je hoeft je er niet meer doorheen te knokken en ook raar want opeens zit je dan thuis en is dit je nieuwe wereldje.
je krijgt vanalles kado in je leven maar ik had hier graag voor bedankt.
mijn man is int chauffeur en was vroeger veel weg hij is inmiddels van werkgever veranderd eentje die wel wat rekening houdt met het thuisfront( soms is dat het wel )
ons leventje is goed ik mag niet klagen wij hebben een huisje en twee doggies die mij afleiding geven maar toch wil je soms je verhaal kwijt en mensen snappen je soms niet je ziet er ook niet aan van de buitenkant alleen dat je soms wat wallen hebt en kort van adem bent.
ik ben begonnen met zwemmen tussen de 70 en 80 jarige( nu heb ik niets tegen ouderen integenstelling heb altijd in de ouderenzorg gewerkt) maar het blijft toch raar en de ene week gaat het goed en de andere week ben ik na 4 banen helemaal stuk en zij zwemmen vrolijk langs je, hoe zeggen ze dat ook alweer je bent zo oud als je je voelt nou dan voel ik me 100 hihi.
ik ben blij dat ik nog rondloop hier heb tijdens mijn ablatie waarschijnlijk een bde ervaring gehad maar de cardioloog reageert hier niet echt op mijn huisarts geeft eigenlijk alleen aan dat ik naar de psycholoog kan als ik wil praten maar heb nu eindelijk de kracht om hier verder op in tegaan en me hier in te verdiepen en dan hoor je dat je niet alleen bent.
verder probeer ik te genieten van de leuke dingen in het leven en heb ik mijn leventje toch wel anders ingedeeld nu, het wordt toch allemaal anders ik wil geen dingen meer doen die ik niet wil.
tot zo ver weer even een up date van mij.

groetjes aan iedereen en voor iedereen die zit te wachten op een behandeling heb vertrouwen