Hallo, Ik ben Renata-renee.
Op mijn 16 de kreeg ik voor het eerst medicijnen voor mijn hartritme stoornissen.
Ik had er steeds vaker en heftiger last van naar mate ik ouder werd.
Op mijn 35ste hoorde ik dat ik aangeboren hart afwijkingen heb.
Ik heb toen een Ablatie ondergaan. Daarna ging ik ik snel tempo achteruit en kon ik na 2weken niets meer.
Het LUMC nam mij niet serieus. Ik heb toen onderzoek afgedwongen. Al snel bleek ik in levensgevaar. Ze hadden een ASD over het hoofd gezien.De ASD is na 6 maanden gesloten.
Eindelijk dacht ik op te kunnen knappen. Nu al weer enkele jaren verder ben ik nog steeds ernstig vermoeid, heb nog altijd ritme stoornissen al zijn ze niet meer heftig. Ik ben vaak duizelig en zie bewegende vlekken voor mijn ogen. Ook heb ik vaak last van druk op de borst. Ik zit volledig in de wao door dit gebeuren. Ik kan met moeite voor mijn 2 kinderen zorgen. Ik ben alleen staand moeder. Ik heb het idee dat mijn cardioloog niet zo goed weet wat hij met mij moet.
Wat ik mij afvraag is het volgende...
Zijn er meer mensen die eigelijk meer achteruit zijn gegaan dan vooruit???
Is die enorme vermoeidheid herkenbaar??
Ik hoor het graag van je. Natuurlijk ook wat er evt. aan gedaan is...

GR RR