Transpositie van de grote slagaders / TI

Mijn uitgebreide (vervolg)verhaal is te vinden op bloggen.be/hartkwaaltje, maar hier een notendop:
Na lang twijfelen ben ik toch een blog begonnen. Hoe ver wil iemand namelijk bezigzijn met zijn kwaaltjes? Maar omdat een operatie steeds dichter komt, werkt schrijven hierover misschien als een soort therapie.
Mijn situatie: ik ben nu 28. Als baby ben ik geboren met een omgekeerde bloedsomloop. De functies van mijn kamers en boezems zijn dus omgekeerd. Hierdoor had ik enkel zuurstofloos bloed door mijn lichaam stromen. Gelukkig had de kinderarts dit snel opgemerkt. Toen ik 11 weken was, hebben ze een transpositie van de grote slagaders gedaan, dit met een Senning-operatie. In mijn hart hebben ze alle aders omgelegd, zodat mijn hart nu in spiegelbeeld van een "normaal" hart functioneert. Dit is gebeurd in UZ Leuven (ik ben van België). Bovendien heb ik een vernauwing op mijn aorta en een lekkende hartklep (tricuspiladus - die tussen d erechterkamer-en boezem). Hiermee viel heus te leven. Ik was als kind sneller vermoeid dan andere kindjes en kon dus wat minder ravotten. Ook de jaarlijkse controles heb ik heel mijn leven gehad.
Na veel extra onderzoeken en een intensieve opvolging tijdens de zwangerschap, ben ik een jaar geleden mama geworden van een zoontje. Ze hebben mijn bevalling wel een maand vroeger ingeleid, omdat ik zelfs de trappen niet meer kon oplopen, maar toch had ik geen negatief gevoel over deze zwangerschap. Toen ik een half jaar later (sept 2013) op controle moest bij mijn cardioloog, dacht ik dus dat we meteen voor een tweede mochten gaan. Mis dus. Bleek dat mijn tricuspiladus intussen feller lekt. Heb dan 3 weken geleden een fietsproef, een scan en een katherisatie ondergaan. En ik moet geopereerd worden. Ze kunnen, afgaande op de resultaten van deze onderzoeken, niet zeggen of ze de klep gaan aanspannen of dat ze hem moeten vervangen. Dus het wordt sowieso een openhartoperatie.
Jullie zullen wel begrijpen dat ik dit niet zie zitten, ook al zal het moeten.Het is niet min wat mij te wachten staat als ik het geluk heb wel wakker te worden. Hierdoor wil ikzelf de operatie ook graag uitstellen tot na de zomervakantie. Dan kunnen we nog een weekje naar de zon en kan ik fijne dingen met mijn zoontje doen. Hij is immers bijna klaar voor zijn eerste stapjes. Revalideren in de winter is immers fijner dan wanneer iedereen leuke, zomerse dingen doet en jijzelf alleen maar kan liggen. Mijn cardioloog begrijpt dit volkomen en steunt mij in mijn beslissing.

Intussen is 9/9/2014 al voorbij.. Het is een kunstklep geworden, met alle gevolgen vandien. Revalidatie is nu een maand ver. Het gaat traag, maar merk per week wel vooruitgang.