Op mijn 16e begonnen ongeveer de klachten.. hartkloppingen, duizeligheid, sterke pijn op de borst, benauwdheid en flauwvallen. De huisarts heeft altijd gedacht dat het van de stress kwam van school ed. dus dan geloof je dat.

Op mijn 21e heb een 4 aanvallen in een week gehad.. het was niet eens in me opgekomen naar het ziekenhuis te gaan omdat ik nog steeds geloofde dat het de stress was.
Toch heb ik die week een afspraak bij de huisarts gemaakt en me laten doorverwijzen voor een hartfilmpje en bloedprikken.

Hier begon het balletje te rollen. Mijn bloed was goed maar het filmpje niet.

Vervolgens ben ik doorverwezen naar het Onze Lieve Vrouwen Gasthuis in Amsterdam (een van de beste ziekenhuizen van de benelux op het gebied van cardiologie).

Hier heb ik verschillende testen gedaan,  zoals hartfilmpjes, holterkastjes en fietstesten.... Allemaal goed. Toen heb ik, omdat de cardioloog het niet vertrouwde, een holterkastje gekregen die ik voor 3weken dag en nacht moest dragen.
Ik had er eigenlijk niks van verwacht, maar hierop waren opnames gemaakt die hen zorge baarde.

Ze kwamen met de conclusie: Hartritmestoornis.
Ik moest per direct aan de Verapamil 120mg, dit zijn zoals sommige van jullie weten best zware medicijnen.
De cardioloog adviseerde mij met een klem om een catherisatie en ablatie te laten doen. Ik heb hier mee ingestemd

En op 6maart 2009 op 22 jarige leeftijd heb ik deze operatie gedaan.

De ingreep zou tussen de 2 en 4 uur duren.

Uiteindelijk heb ik 7 uur op de operatie tafel gelegen en kreeg te horen dat de procedure niet was geslaagd.

Tijdens de operatie konden ze mij geen enkele vorm van verdoving of pijnstilling toedienen om dat op invloed zou zijn op de hartrime stoornis. Alleen de plek waar ze met de 4 catheters naar binnen gingen werden met een aantal gemene prikjes verdoofd (die was bij mij de rechter lies).
Gedureden de hele operatie heb ik een gemiddelde hartslag van 195 gehad, met uitschieters naar de 250. dit regelen ze allemaal via de computer.

Mij was verteld dat de ablatie, heb wegbranden van het weefsel/hartrimtestoornis vrijwel niet pijnlijk zou zijn. Helaas kwamen ze er in het begin van de operatie al achter dat het niet was wat met verwacht had. ze hebben onder andere op mijn ader gebrand.. hier sterft het van de zenuwen en u kunt zich voorstellen dat het meer dan zeer pijnlijk is als ze daar weefsel wegbranden.

uiteindelijk is de operatie gestaakt wegens geestelijke en lichamelijke uitputting.

Deze hele situatie is voor mij zeer pijnlijk en ik weet NOG STEEDS NIET wat ik nu precies heb.

De gegeven die zijn verzameld tijdens de operatie worden besproken met andere gespecialiseerde ziekenhuizen in Rotterdam en Utrecht. Als ze er samen niet uitkomen word ik doorverwezen naar Duitsland.....

14 april krijg ik hier meer informatie over.

U kunt zich voorstellen, dat als dit je overkomt, je hele wereld in stort en zo en zo tijdelijk totaal op zijn kop staat.

Dit wilde ik even met u delen.

Zijn er mensen die in een soortgelijke situatie hebben verkeerd?