Het was zondagmorgen 23 Januari 2005, ik schoot wakker om 06:30 uur en had een verschrikkelijk zwaar gevoel op mijn borst het leek alsof er een olifant op mijn borst zat, het zweet brak me uit en ik had een uitstralende pijn van mijn kaak naar mijn nek.
Ik ging uit bed naar beneden om een sigaret te roken en ik dacht nou dat gevoel gaat dadelijk wel weg maar niks was minder waar, ik ging terug naar boven en maakte mijn vrouw wakker en vertelde van de pijn op mijn borst en dat ik naar het ziekenhuis wilde. Nou die wist niet wat ze hoorde want als ik ergens bang van was dan was dat het ziekenhuis en nu vroeg ik uit mezelf om er naar toe te gaan, dus wij ons snel aangekleed en naar de auto, de ramen waren bevroren dus met tweeën krabben (achteraf stom om naar het ziekenhuis te rijden want als je bewusteloos raakt in de auto terwijl je vrouw rijdt dan weet je niet wat er kan gebeuren, dus ambulance bellen al woon je langs het ziekenhuis)  ik kreeg steeds meer pijn dus zijn we met een halve schoon gemaakte raam naar het Catharina ziekenhuis gereden waar ik maar twee kilometer van af woon. We kwamen binnen bij de EHBO en de verpleegster die dienst had zag al meteen dat ik een hartinfarct door maakte. Ik kreeg een handvol pillen in mijn mond geduwd er werd een infuus geplaatst en voor ik het wist lag ik op de operatiekamer. Er werden twee stends gezet en ik zag op de monitor dat de verstopping open ging het was net alsof je de stop uit de aanrecht trekt met een kolkje stroomde het bloed ineens verder. Ik werd vanaf de operatiekamer terug naar de IC gereden en zag op de gang mijn gezin zitten nou je weet niet wat erdoor je heen gaat omdat je op dat moment pas beseft wat er is gebeurd en dat je er nog bent. Ik had een flink infarct gehad op de  bovenwand van de linker hartkamer. De cardioloog vroeg een dag later of ik rookte en ik zei: 'ja maar ik heb gisteren de laatste sigaret gerookt', sindsdien heb ik ook nooit meer een sigaret aan geraakt. Enkele weken later deed ik mee aan een psycholgisch onderzoek mee, dat heette "kleur je leven' en daar kwam uit dat ik ook nog een flinke burnout had vandaar dat ik me voor mijn infarct al zo ellendig voelde. Ik ben in 2007 na veel ellende met mijn werkgever die geen aangepast werk wilde regelen en een bedrijfsarts die zich meer bekommerde om de werkgever dan om de werknemer ging het steeds slechter met me totdat ik twee jaar later werd afgekeurd. Ik voelde me echt waardeloos, nutteloos en in de steek gelaten door mijn werkgever waar ik 33 jaar werkte, maar naarmate de tijd vorderde en na enkele gesprekken met de psycholoog krabbelde ik langzaam weer op, ik ben nog niet helemaal de oude maar er zit vooruitgang in, Ik ben snel moe maar daar leer je mee leven en ik probeer nou zoveel mogelijk te genieten. En dankzij mijn vrouw en twee kinderen waar ik heel veel steun en begrip van krijg, zij hebben mij door deze moeilijke periode heen gesleept zonder hen was dit nooit gelukt, op zo'n moment weet je wat liefde betekend.

Groetjes, Jacky Vasen