Het wordt weer tijd om mijn verhaal te completeren.
Op 10 juli jl. ben ik gedotterd in het vat waar een omleiding op is geplaatst, omdat deze niet meer werkte. Het te dotteren vat was heel moeilijk bereikbaar en na twee en een half uur ploeteren met de hulp van een heuse professor, is het dan uiteindelijk toch weer gelukt. Vat gedotterd, stent geplaatst, klaar.

Mooi niet dus. Mijn klachten kwamen weer terug en ik raakt ervan overtuigd dat het gedotterde vat gewoon weer dicht ging zitten, net als toen in 2005. Mijn angina pectoris werd instabiel en ik moest vorige maand weer worden opgenomen. Tijdens de katheterisatie bleken er wel vernauwingen te zijn, maar die waren niet verantwoordelijk voor mijn klachten en men besloot niet in te grijpen.

Naar een ander ziekenhuis gebracht voor een mibi-scan en daaruit bleek dat er in een heel ander gebied van het hart sprake is van zuurstofgebrek, wat totaal niet strookt met de resultaten uit de katheterisatie. Ik ben volgestopt met vaatverwijders en uit het ziekenhuis ontslagen, in afwachting van wat de artsen zouden besluiten.

Vorige week een echo gehad waaruit bleek dat mijn pompfunctie nog maar 38% is. Daar komen dan vast die ernstige vermoeidheidsklachten vandaan, maar de pijn op de borst wordt daarmee niet verklaard. De artsen waren me voor 't gemak even 'vergeten', dus nu zit ik weer te wachten op de dingen die komen gaan.

Ik word er wel een beetje zat van nu. Die pompfunctie bleek trouwens vorig jaar al minder goed te zijn, maar dat is nooit tegen me verteld. Net als het 'kleine infarctje' dat ik in 2005 tijdens het dotteren kreeg. Dat blijkt nu ineens toch wel een groot infarct te zijn geweest. Ik heb vaak het idee dat de artsen me niet alles vertellen. Misschien moet ik eens naar een ander ziekenhuis, maar dat doe je toch ook niet zo gauw.