Niet dat ik anderen iets naars toewens, maar wie weet dat iemand iets van mijn verhaal herkent. Dat zou mooi zijn, want zelf snap ik er geen bal van. Ik zal proberen mijn verhaal kort te houden en bij het begin te beginnen. Wie ik ben? Ik ben een vrouw, 26 jaar oud. En mijn hart doet niet wat ik wil.

Het begin: propranolol voor migraine
Sinds een jaar of 10 heb ik regelmatig knallende koppijn van het type 'schiet mij maar lek'. Een oplettend arts herkende daarin migraine en schreef me een akelig hoge dosis Propranolol voor. Op goed geluk heb ik die tabletjes een paar jaar ingenomen, uiteindelijk zonder enig resultaat, tenzij je de bijwerkingen resultaat wilt noemen. Mijn bloeddruk daalde gigantisch en ik heb zelfs een keer een middag in het ziekenhuis gelegen om die reden. Met de benen omhoog op een brancard uit haar jaar nul. I was not amused.

Het vervolg: stoppen met propranolol
Omdat ik er weinig lol van inzie om zonder reden medicijnen te slikken ben ik in overleg met mijn nieuwe huisarts gestopt met propranolol. Dat was pas een feest. Plotseling ging mijn hartslag hardcore produceren met tussen de 120 (in rust) en 180 (bij het uit bed komen) beats per minuut. Mijn hartslag was altijd al aan de hoge kant geweest, maar niet in deze alarmerende mate. Ik kon nog geen boterham smeren zonder op adem te moeten komen. Op het hoogtepunt met het afbouwen van de propranolol heeft mijn vriend mij zonder pardon afgeleverd bij de eerste hulp, waar men mij vertelde direct weer hoge doses propranolol te gaan slikken. Dus die dag erna ging ik weer gevloerd door een te lage bloeddruk.

Vervolgens: verapamil
Mijn huisarts had een eureka-moment en zag in mijn venijnige hoofdpijnen meer overeenkomsten met clusterhoofdpijn dan met migraine. Vol goede moed schreef hij me verapamil voor, dat ook mijn hoge hartslag wel zou doen dalen. Niets was minder waar. Nog steeds sprong mijn hart 360's bij elke poging tot lichaamsbeweging. Bovendien was ik er inmiddels ook achter dat fietsen mij een onaangename kramp op de borst bezorgde en 's ochtends opstaan en direct gaan douchen resulteerde in in elkaar zakken. Na het bekende lekprikken bleek met mijn bloed niks mis. Hierop mocht ik naar de cardioloog. Mijn werk was ook erg blij met mijn afwezigheid.

En dan: bij de cardioloog
Ik heb alle hoeken en gaten van de cardiologie gezien. Echo'tje gemaakt bij een vrouw die me vrolijk vertelde 'jammer dat je dun bent, het doet minder pijn als je een laagje vet hebt'. Met blauwe plekken op de borst verliet ik na drie kwartier haar kamer. Vervolgens mocht ik ook nog met een holter rondlopen een dag lang. Op het werk maakte ik maar wat grapjes over 'de bionische vrouw', want die stomme blauwe stickers staken flink boven mijn trui uit. Slapen viel ook tegen en de uitslag vervolgens nog meer. Veel te hoge hartslag, continu (ook in de nacht) daarbij hoge uithalen en regelmatig overslaan. Leuk nieuws voor op de vrijdagmiddag.

Nu: procoralan
De verapamil ben ik blijven slikken omdat mijn hoofdpijn daar wonderbaarlijk genoeg iets van is afgenomen. Daarbij slik ik nu 2 keer 5mg procoralan per dag. Van deze cocktail word ik niet erg vrolijk. Mijn bloeddruk keldert sinds kort weer, mijn hartslag is nog steeds te hoog (wel echt lager dan eerst) en inspanning valt tegen. Bovendien kun je me 's avonds na 8 uur echt opvegen. Spierpijn, gewrichtspijn, slecht zicht, vermoeidheid, kortademig, vul maar aan. Donderdag terug naar de cardioloog en vragen hoe het kan dat ik nog steeds kramp op de borst krijg op het moment dat ik mijn armen boven mijn hoofd heb. Nu sta ik niet de hele dag ramen te lappen, maar haren wassen zou op zich toch geen problemen moet opleveren.

De vraag
Is er iemand hier die iets in mijn verhaal herkent? Het is lang, maar ik heb het al flink ingekort. Mocht je meer willen weten, vraag het me gerust. Alle reacties zijn welkom. Ik droom namelijk van de dag dat ik gewoon weer een paar kilometer kan hardlopen. Laat ik de lat niet te hoog leggen: op een fatsoenlijk tempo naar de supermarkt fietsen, om mee te beginnen.