In de maand augustus van het vorige jaar ging ik met klachten zoals pijn op de borst, gebrek aan energie naar de huisarts. Ik had die klachten al een tijd en dacht in eerste instantie dat het gebrek aan conditie was en ging naar de sportschool. Dat ging in eerste instantie goed, maar ook daar raakte ik steeds eerder vermoeid en buiten adem. Vandaar dat ik besloot naar de huisarts te gaan. Die vertrouwde het niet en stuurde mij door naar de cardioloog. Ik kreeg diverse onderzoeken zoals een fietstest een een echo. Die wezen uit dat er in ieder geval een vernauwing zat en ik werd doorverwezen voor een hartcatherisatie. Daar werden minimaal 3 vernauwingen geconstateerd en ik mocht het ziekenhuis niet meer verlaten. Een week later werd ik opgenomen in het VU ziekenhuis in Amsterdam en werd daar de volgende dag geopereerd. Ik heb daar 5 omleidingen gekregen. Dit hele gebeuren heeft mijn hele leven omgegooid. Ik heb het gevoel alsof niets meer hetzelfde is. Mijn hele leven beleef ik anders. Alsof alles wat er gebeurd is niet met mij gebeurt maar met een ander. Nog steeds vind ik het moeilijk om mijzelf hartpatient te noemen. Ik weet dat er mensen (patienten) zijn die vinden dat hun leven verrijkt is door alles wat zij hebben meegemaakt hebben. Ikzelf ben nog niet zover. Ik heb moeite met het feit dat ik beperkter ben in mijn doen en laten en dat ik (nog) niet alles kan. Ik vind mezelf te jong (57 jaar) om te zeggen dat bepaalde activiteiten te zwaar voor mij zijn. Het is nu ruim 7 maanden geleden en misschien wil ik wel te snel en te veel. Natuurlijk ben ik blij dat ik nog leef en dat ik mag genieten van mijn kinderen en kleinkinderen. Dat gevoel is er ook, maar de constante confrontatie met mijn beperkingen maken mij ook wel eens boos en verdrietig.