Nou mijn hele verhaal begon vorig jaar. Ik had altijd al wel zo nu en dan is last van een verhoogt hartritme maar dat trok ook net zo snel weer weg als dat het opkwam (zonder dat ik er ook maar iets voor deed).

31 augustus 2009- 20.00 uur:
Ik lag lekker op de bank tv te kijken en plots gaat de telefoon. Ik kom overeind en voelde me even "niet lekker" dat gevoel wat je wel is krijgt als je te snel opstaat. Ik pakte de telefoon op en eigenlijk terwijl ik aan het praten ben voelde ik mijn hart flink tekeer gaan, ik hoopte dat het weg zou gaan maar dat deed het maar niet. Buiten dat ik me onrustig voelde, voelde ik me voorderest wel o.k. dus ben ik ook gewoon gaan werken (nachtdienst).

Op het werk aangekomen was me hartslag nog steeds niet omlaag, nu kreeg ik ook wat vlagen van duizeligheid, niet heel erg dus maakte ik me er ook niet verder druk om. 23.30 uur, toch maar besloten is naar de EHBO te rijden want ik had een hartslag van 103 en dat terwijl ik alleen maar zat! Terwijl ik daar op de EHBO lag voelde ik me steeds beroerder worden, ik had geen last van een druk op me borst of steken. maar m'n hartslag ging steeds verder omhoog, hij varieerde tussen en 150 en 170 p/m. Ik kreeg wat medicijnen toegedient maar die werkte niet, uiteindelijk kwamen ze met vloeibare Verapamil aanzetten en ja hoor het is 03.30 uur en mijn ritme is onder controle. ik ging naar huis met de pilvorm van verapamil (80mg) en een afspraak met een cardioloog.

28-10-2009- 09.30 uur
Op verzoek van de cardioloog moest ik een echo van mijn hart laten maken. Onderweg naar het ziekenhuis werd ik in de auto ineens 'niet lekker'. (ik reed gelukkig niet) Ik kan het het beste beschrijven als dat ik een koude icepack op mijn buik kreeg en dat al m'n gewicht in mijn schoenen zakte, alsof ik dus in elkaar klapte. Gek genoeg had ik op dat moment geen last van mijn hart (dacht ik).
In het ziekenhuis aangekomen ging het wel weer een beetje, ik kleede mij uit en ging op dat tafel liggen voor de echo. Op dat moment begon ik mijn hart te voelen en behoorlijk ook! Ik werd weer niet lekker en vertelde dit ook. Op de monitor konden ze me hart niet bijhouden (gek he 170 p/m) maar ze hebben hun best gedaan. Ik moest van de artsen van de echo een verapamil innemen en ik werd naar huis gestuurd. (stom!)

Thuis aangekomen ging het nog steeds niet, ik werd nog onrustiger dat ik voorheen was, ik had momenten van bloedheet tot steenkoud, ik had de behoefte om continue te wiebelen, ik zat maar op bed heen en weer te bewegen, dan weer liggen, dan weer zitten. Ik maar weer een verapamil geslikt maar geen verandering, dit hield een uur aan, toen werd er voor me bepaald dat we even langs de huisarts gingen, die heeft opnieuw een ECG gemaakt en mij met een voorangsbrief terug naar de EHBO gestuurd.
Daar aangekomen en aangekoppeld was mijn hartslag inmiddels 190 p/m. Mijn Echo die eerder die ochtend was gemaakt is direct nagekeken maar daar vonden ze gelukkig geen abnormale afwijkingen. Zonder dat zij mij iets hadden toegediend ging mijn hartslag om 14.15 uur weer omlaag en voelde ik me weer stukken beter. Ik weer naar huis met opnieuw een afspraak met de cardioloog.

De Cardioloog
Deze kon mij vertellen dat ik waarschijnlijk een SVT heb (Supraventriculaire tachycardieën) een aangeboren hartafwijking. kort gezegd ik heb een extra knoopje op mijn hart (buiten de sinus en AV) die impulsen afgeeft die het ritme verstoren. aangezien de verapamil werkte hielde we deze medicatie aan "voor als het nog is zou gebeuren". Of ik kon me laten opereren maar daar moest ik nog even niet aan denken aangezien hij zij waarschijnlijk. Ik moet ook eerlijk zeggen dat ik me totaal niet op me gemak voelde bij die man, ik was overduidelijk de 'zoveelste patiënt" van hem en veel informatie kreeg ik ook niet mee. Ik was behoorlijk verward en er gingen talloze vragen door mijn hoofd heen en telkens als ik wat vroeg kreeg ik antwoorden als: ja dat kan, maar het kan ook niet of daar moet je zelf achterkomen. uiteindelijk daar weggegaan met een nieuwe afspraak voor een half jaar later voor controle. Dit ging ik niet afwachten gezien mijn gevoel bij deze arts en heb ik nu dus ook een afspraak staan voor een second opinion bij het LUMC.

14-02-2010 17Ik ben nu sinds 03-03-2010 thuis want na elke aanval heb ik een herstelperiode nodig, zeker de dag erna al dan niet de dag daarna ben ik gesloopt, te moe om dingen te doen lichamelijk als geestelijk.. en dan is het weer langzaam opbouwen, naar buiten gaan, in omgeving van mensen staan enz..Ik ben op het moment vrij verward en onzeker. Ik probeer goede hoop te vestigen op het laatste medicijn wat ik kreeg maar het is best lastig na zo'n heftige periode en niet wetende wat je mankeert. Ik ben een gezonde 24 jarige en ik ben nu gewoon bang..