‘Gelukkig heb ik een nieuwe kans gekregen’

Mijn naam is Wouter Duinisveld. Ik ben dertig jaar en ik heb in de herfst van 2007 een harttransplantatie gehad. Het onderstaande verhaal is slechts een korte beschrijving van de gebeurtenissen van het afgelopen jaar.Het begon allemaal op maandag vier december 2006. Zonder dat ik ooit maar één dag ziek ben geweest, werd ik met ernstige vermoeidheidsklachten opgenomen in het Bronovo ziekenhuis in Den Haag. Binnen tien dagen vertelden de artsen dat mijn hart was beschadigd door een virusinfectie en dat de schade was zo groot dat ik een harttransplantatie nodig zou hebben om nog verder te kunnen leven.Het ontvangen van een donororgaan blijft gelukkig voor de meeste van ons een onderwerp dat ver van ons bed ligt. Vooral gezonde, fanatieke sporters hoeven zich toch geen zorgen te maken dat hun eigen lichaam, waar ze blind op vertrouwen, ze plotseling en zonder signalen in de steek laat. Dat was ook mijn gedachte. Totdat ik na een longfoto plotseling werd opgenomen met hartproblemen. Een harttransplantatie! Deze boodschap is onwerkelijk. Ik ben nog nooit ergens zo kapot van geweest. Mijn leven stond stil. Ik moest toch nog zoveel doen. Ik wilde gaan samenwonen met mijn vriendin, ik stond op het punt om als brandweerofficier aan de slag te gaan en ik was nog maar net gegrepen door de triatlonsport.””Eind december werd ik vanuit Bronovo overgeplaatst naar de harttransplantatie afdeling van het Erasmus ziekenhuis in Rotterdam voor de screening. Begin januari verslechterde ik snel. Ik kreeg buikgriep en lag een week in quarantaine. 11 januari ging het helemaal mis. Na vier ernstige hartritmestoornissen hebben de artsen een steunhart moeten implanteren om mijn leven te redden. Dit gebeurde amper twee maanden nadat ik een persoonlijk record op de halve marathon van Amsterdam had gelopen! Na maanden in het ziekenhuis kon ik eind april eindelijk naar huis. Ik heb negen maanden met dit kunsthart geleefd. Het is een medisch wonder dat een apparaat je al die tijd in leven houdt terwijl je gewoon thuis kan zijn. Toch heeft het wel beperkingen. Ik had een beperkte fysieke conditie, een continu infectierisico en kans op storing van het apparaat.Het was dan ook een opluchting toen in het najaar ’s nachts de telefoon ging en ik werd verzocht om zo snel mogelijk richting het ziekenhuis te komen voor een harttransplantatie. De operatie verliep voorspoedig en het hart paste perfect. Binnen twee dagen stond ik naast mijn bed en vijf weken later was ik weer thuis. Voor het eerst sinds een jaar kon ik zonder problemen de trap op lopen of een half uur onder de douche staan. Dit was het werkelijke wonder! Tot op heden is het moeilijk om te beseffen wat er het afgelopen jaar allemaal is gebeurd. Het bovenstaande is 2007 in een notendop. Het afgelopen jaar zijn mijn familie, vrienden en ik door een hel gegaan. Gelukkig heb ik een nieuwe kans gekregen om een kwalitatief goed leven te leiden. Inmiddels ben ik volop aan het revalideren. Ik heb weer de vrijheid om lekker een stuk te gaan fietsen of wandelen. Donoren geven mensen zoals ik een nieuwe kans op leven. De persoon die mij dat heeft gegund ben ik bijzonder dankbaar. Met mijn verhaal probeer ik mensen ertoe te bewegen om het donorformulier in te vullen. Het kost minder tijd dan een warming-up en helpt weer iemand een gezond en goed leven te leiden. Wouter DuinisveldVragen en/of opmerkingen kunt u mailen naar wouter@duinisveld.nl