Zo'n twaalf jaar moet ik terug gaan. Samen met mijn man, runden we een café-restaurant in Duitsland. Het werk werd me daar iets te zwaar en de grond onder mijn voeten bewoog regelmatig. De "Allgemeinartz" onderzocht me, liet mij fietsen en hing mij 24 uur lang een kastje om, maar er kwam niets positiefs uit. Uiteindelijk hebben we in 2002 het beroep eraan gegeven en zijn we terug naar Nederland gegaan.
Inmiddels is het april 2005. Het werken in huis en het wandelen werd steeds vermoeiender en een uithoudingsvermogen had ik ook niet meer. Ik dacht dringend een sport te moeten gaan bedrijven om mijn conditie op te porren.
Pijn in mijn linkerzij en ademhalingsproblemen, was regelmatig aan de orde. Misschien is het herkenbaar, al zittende stofzuigen. Anders ging het bijna niet meer. Onze hond zorgde voor nog meer problemen, vooral bij het uitlaten. Hij werd steeds sterker en de druk op mijn borst tijdens het uitlaten, nam toe. Een hele week lang, voelde ik me allesbehalve goed. Na lang nadenken heb ik uiteindelijk de dokter maar gebeld op zijn telefonisch spreekuurtje. Het was vrijdagmiddag en met het weekend voor de deur, wonende in een dorp in Zeeland, zag ik het niet meer zo zitten. Gelukkig kon ik direct komen.
De huisarts onderzocht me en zei neem maar even in de wachtkamer plaats, dan maak ik een afspraak voor je in het ziekenhuis. De afspraak stond en ik moest me wel laten rijden, of met een taxi of mijn man, maar vooral niet zelf. Toch wel een beetje overdonderd, rende ik naar huis. Ik had ineens haast.
Thuisgekomen, kon ik na tien minuten hijgen, mijn man vertellen dat hij me naar het ziekenhuis moest brengen voor een onderzoek.
Hij knipperde wel even, maar mij kennende, zei hij, oké dan gaan we maar.
Na een hartfilmpje en wat onderzoek, kon ik direct naar de Intensivecare. Een kant van mijn hart was bijna uitgevallen. De cardioloog regelde een dotterbehandeling voor me in het ziekenhuis van Antwerpen. Maandagochtend in de ambulance van Lievensberg in Bergen op Zoom naar Antwerpen. 's Middags om halfvijf lag ik op de O.K. en om vijf uur was alles voorbij en was ik 'niet' gedotterd. Het ging niet, alles zat dicht.
"We nemen geen risico en gaan u morgenvroeg operen", zei de professor. Dat was wel even schrikken en slikken.
Maar alles ging eigenlijk zo snel, er was niet veel tijd om me veel zorgen te maken.
Die zorgen hadden mijn man en mijn dochter echter wel. Alleen besefte ik het toen niet.
Rustig onderging ik de voorbereidingen en als een gewillig slachtoffer liet ik me de volgende ochtend al heel vroeg naar de operatiekamer rijden. Ik zag het allemaal wel.
Donderdagochtend was ik er weer, en besefte ik dat ik op de afdeling werd gebracht.
De cardioloog die me geopereerd had, vertelde dat alles goed is gegaan en dat ik enorm veel geluk heb gehad, ook dat er vier nieuwe bypassen waren aangebracht. Het had niet lang meer geduurd, zei hij of ik was geveld door een zwaar hartinfarct. Een tekening van mijn hart met de omleidingen inclusief de knelpunten, kreeg ik ter inzage naast mijn bed.
Een gevoel van dankbaarheid overviel me, ik was er nog. Wat een geluk dat ik vrijdagmiddag toch besloot de dokter maar even te bellen. Alles ging daarna in een stroomversnelling.
Even later stond mijn man en dochter, bleekjes maar ook blij, aan mijn bed.
Ondanks alle slangen en aansluitingen aan mijn lijf, was ik een heel gelukkige vrouw.

8 oktober 2008.