Luxeprobleem

Van mijn hartritmestoornis heb ik eigenlijk alleen maar last als ik zoals vroeger mijn lichaam op de proef stel en het uiterste verg van mijn hart-long systeem.
Daar komt nog bij dat ik vermoed dat ik me deze kwaal zelf op de hals gehaald heb door zo diep te zijn gegaan.
Vaak komt daarbij de volgende ethische vraag naar boven: mag ik hiervoor beslag leggen op de kostbare voorzieningen die we hier in NL hebben? Met andere woorden: zijn teruglopende sportieve prestaties op 58 jarige leeftijd een legitieme grond om een beroep te doen op de technische hoogstandjes die tegenwoordig mogelijk zijn?
Ik heb die keuze al gemaakt en heb me - zij het aanvankelijk schoorvoetend - op de lange weg van medicatie en ablatie begeven.
Ik ben benieuwd of er meer mensen zijn die net als ik een dergelijke milde variant van boezemflutter of -fibrillatie hebben en wat hun ervaringen met de medische wereld zijn. Hoe kijken de doktoren aan tegen een gezonde patiënt die toch geholpen wil worden? En hoe kijken die mensen daar zelf tegen aan?

Piet