Bijna drie jaar later, om precies te zijn. Gerekend vanaf 27 december 2007, niet vanaf m'n eerste hartverhaal. Er is heel wat gebeurd, in al die tijd.

Ik had nog niet verteld dat ik al sinds pakweg m'n 40e - en ik ben net 54 geworden - last heb van chronische dubbelzijdige aangezichtspijn (trigeminusneuralgie; hierna afgekort tot tgn). Dat doet pijn, véél pijn. Zoals ik pleeg te zeggen: een aanval (net als bijvoorbeeld migraine komt dit te paard en gaat het te voet) voelt alsof je aan alle wortels van alle tanden en kiezen tegelijkertijd en onverwacht een zenuwbehandeling krijgt - zonder verdoving. Da's niet fijn.

Een mogelijke oorzaak van tgn kàn zijn, een bloedvat dat opzwelt en dan tegen die trigeminus aandrukt. Die zenuw geeft dan signalen door aan de hersenen en de hersenen vertalen dat in pijn. Afijn, met verschillende medicijnen viel er mee te leven.

Toen, in verband met die hartafwijking, kreeg ik medicijnen dáárvoor voorgeschreven; waaronder: vaatverwijders. Je voelt 'm al aankomen: even aangenomen dat het inderdaad het gevolg is van een tegen de zenuw drukkend vat, dan is dàt de oorzaak dat m'n aangezichtspijn erger is geworden. Tja. Afijn, in overleg met de anesthesioloog gebruik ik nu andere medicijnen tegen de tgn; gelukkig helpen die, net zoals de medicijnen daarvoor. Er valt mee te leven.

Maar wàt gebeurde?

Al m'n hele leven leef ik met oorsuizingen (tinnitus). Last had ik er niet van, het hoorde net zo bij mij als m'n oren zelf. Tot begin 2010. Op zekere zondagochtend werd ik wakker en merkte dat die suizingen anders klonken. Luider. Vervelender. Fluiten, suizen en bonken. Een metaalwerkplaats in m'n hoofd, zeg maar. Stalen kettingen doorzagen met een cirkelzaag, zoiets. Mannetjes die met stalen hamers op aambeelden staan te rammen, om een ander beeld te gebruiken. Ploegendienst. Af en toe een fluit voor wisseling van de ploegen, dat idee. Midden in de nacht wakker schrikken omdat er twee kerels in je slaapkamer staan te praten, terwijl de adrenaline door je lijf giert en je pomp in de hoogste versnelling is gegaan. Dàt gevoel. Of wakker worden van de wekkerradio die op de lange golf allerlei buitenlandse zenders doorelkaar ontvangt.

En ik hèb helemaal geen wekkerradio. Kortom: òp naar de KNO-arts. En daarná naar de audioloog. En binnenkort naar de psycholoog, om ermee te leren leven. Want helaas, er is niets aan te doen. En waardoor 't komt? Wie 't weet ... mogelijk ouderdom ... mogelijk de medicijnen die ik gebruik (!).

Al met al zit ik al een aardig tijdje in de ziektewet. En wanneer dat aardige tijdje de twee jaar gaat naderen, komt dan toch het moment in zicht waarop het UWV je de aanvraagpapieren voor een WIA-uitkering gaat sturen.

Dat is nu achter de rug. Vanaf 1 december heb ik een (IVA)uitkering: 80-100 % duurzaam arbeidsongeschikt.

Ik moet er nog aan wennen. Er moet nog wat afgeregeld worden. De band met m'n werk is nauwelijks meer aanwezig, maar nog niet gehéél doorgesneden. Het échte afscheid heeft nog niet plaatsgevonden, het 'rouwproces' waarover men in dit soort situaties placht te spreken ook niet. Dat kòmt natuurlijk nog wèl ...

Maar da's van later zorg en voor een andere keer ...