Daar ik in een grachtenpand woon met hoge plafonds en dus lange, smalle trappen, liep ik, terwijl ik 112 aan de lijn had, alvast langzaam naar beneden.
Ik wilde voorkomen dat het ambulancepersoneel me via die enge trap straks op een brancard naar beneden moesten brengen.
Daar ik enkele minuten van de centrale ambulancepost woon, hoorde ik bij het openen van de voordeur, de sirene van de ambulance al aankomen. Tussen mijn telefoontje en de aankomst van de ziekenauto zat minder dan 2 minuten ..
Na aansluiting op de monitor en toediening van zuurstof beaamde de verpleegkundige dat er ernstige hartproblemen waren met mijn linker hartkamer.
Ik werd met spoed naar het Amphia ziekenhuis Breda gebracht, mijn toenmalige vriendin achterlatend, we hadden immers nog een 9 jarige (stief)zoon op school, die verwachtte dat zijn moeder tussen de middag hem zou ophalen.
Vanaf dat moment heb ik letterlijk alles over me heen laten komen, en laten gebeuren wat er gebeuren moest.
Achteraf hoorde ik dat ik een erg bange blik over me had een blik die ik als controle-freak nog nooit heb gehad.

Aangekomen in het ziekenhuis werd ik door het zeer vriendelijk en professionele ambulance-personeel overgedragen aan de afdeling Cardiologie, waar ik aangesloten werd op de apparatuur en waar met enige moeite werd geprobeerd me stabiel te krijgen.
Na diverse testen, metingen, bloedafnames, gesprekken met artsen, werd mijn bloeddruk teruggebracht naar een acceptabel niveau (van 175/120 terug naar 150/80), mijn hartslag van 120 naar 55 ..mijn cholesterol met een waarde van 8,5 (!!!) had middels de medicatie iets meer tijd nodig en zou pas na enkele dagen teruggebracht worden naar 3,5.
Volgens de erg correcte, vriendelijke professionele verpleging zag ik er doodmoe uit, had een grauw en grijs gelaat met grote zwarte diepe kringen om mijn ogen ..was ik totaal geestelijk en lichamelijk uitgeput na een lichamelijke strijd van bijna 2 jaar.

Inmiddels had mijn vriendin mijn dochter van haar werk weggeplukt en haar zoontje van school gehaald, waarna ze allen hevig geschrokken richting ziekenhuis kwamen.
Een uur na mijn aankomst stonden ze aan mijn bed.
Daar we meerdere malen de mogelijkheid hebben besproken dat dit wel eens op kort termijn zou kunnen gaan gebeuren, waren ze enigszijds hierop voorbereid maar zoals altijd: op hét moment suprême is het altijd toch flink schrikken.
Achteraf ben ik blij dat ik thuis altijd erg open ben geweest over het hoe, wat, waar .en wat nu .mocht het gebeuren dat ik met hartproblemen opgenomen zou worden.
Zelfs het ernstigste scenario was besproken.
Ons noodplan trad in werking.
Zwaar, erg zwaar was het voor mijn vriendin, niet alleen omdat we eigenlijk ook nog midden in de verhuizing zaten, over enkele dagen zou er ook nog een renovatie in onze woning plaatsvinden, het huis was nog één grote bende ..school van haar zoontje ging gewoon door ..en nu dit .
Bijna de gehele dag heb ik op de intensieve eerste harthulp gelegen, waarna ik in de vooravond een kamer kreeg waar ik nauwlettend in de gaten werd gehouden.
Gelukkig lag ik er alleen .op dat moment wil je dan ook echt alleen liggen.
Moe en overspoeld met allerlei emoties heb ik tenslotte iedereen naar huis gestuurd. Ik wilde slapen
Met behulp van een cocktail van slaapmedicatie ging ik mijn 1e nacht in.

De volgende ochtend werd ik overgebracht naar de afdeling Cardio-chirurgie, ondertussen was ik reeds voorzien van allerlei plakkertjes gekoppeld aan een draagbaar ECG-kastje, hangend om mijn nek.
Ik moest absolute rust houden en mocht af en toe een rondje over de afdeling lopen.

De 3e dag kreeg ik mijn catheterisatie, welke definitief uitslag gaf, wat er nu precies met me aan de hand was.
Duidelijk werd me uitgelegd dat er diverse opties zijn na het onderzoek, te weten: indien mogelijk wordt er gedotterd en een stent geplaatst, of ..het probleem wordt verholpen met medicatie ..of er wordt operatief ingegrepen waarbij er omleidingen (bypasses) worden gemaakt.
Al heel snel werd het duidelijk, ik kon immers alles meehoren en meekijken op de schermen, dat mijn enige optie ..de operatie was.
Gezien de ernst van mijn klachten en het uiteindelijke besef van de ernst van de hele situatie, wist ik al bij binnenkomst op de ok, dat een operatie noodzakelijk zou zijn.
Op het moment dat je dit officieel krijgt te horen, krijg je toch een flinke klap op je bek en wordt je maar eventjes met je neus op de feiten geduwd .of je wilt of niet ..
Zelfs de behandelende chirurg/cardioloog schrok van de uitslag: alle 4 de kransslagaders zaten voor 99% dicht en wel op de minst gunstige plaatsen .in het begin van de vertakkingen.
Door het niet tijdig ingrijpen is er door het te kort aan zuurstof als gevolg van blokkades, een deel van mijn hartspier afgestorven (Angina Pectoris) op mijn linker hartkamer, de belangrijkste kamer, vanwaar bloed in je aorta wordt gepompt.
Mijn uiterst pijnlijke nek en schouders kwam door het enorme geschreeuw naar zuurstof.
Mijn pompfunctie werkt dus niet meer optimaal, wat, ook straks na herstel, chronische vermoeidheid met zich meebrengt, snel uitgeput noem maar op..
Volgens de arts was ik er erg slecht aan toe, hing mijn leven aan een zijde draadje en was snel ingrijpen noodzakelijk.
Met deze informatie en uitleg werd ik teruggereden naar mijn kamer ga dat maar eens je familie uitleggen.
Ons geestelijk voorbereidend dat ik snel geholpen zou worden, bracht ik de volgende dagen met bont en blauwe buik, lies, kruis en benen van de catheterisatie door.
Ondanks de ernst en de haast die geboden werd, duurde het, door drukte en wachtlijsten, alsnog bijna een week voordat ik geholpen zou worden.
Na dreiging overgeplaatst te willen worden naar een ziekenhuis in Antwerpen, waar ik binnen 1 of 2 dagen onder het mes kon, kwam het uiteindelijke verlossende woord: ik zou op donderdag 24 sept (2009) onder het mes gaan. Een week en een dag na mijn opname.
Tot die tijd heb ik me kostelijk vermaakt (en dat mag ook!) met de erg lieve en leuke mensen op mijn kamer en afdeling en de verpleging.
Ondertussen heb ik meerdere bezoekjes gehad van artsen, chirurg, anesthesist, waarbij ik uitgebreide uitleg kreeg over de behandeling, de risico’s, de nazorg
Ik zou 4 bypasses krijgen, waarbij (slag)aders uit mijn onderbeen en borstkas gebruikt zouden worden.

Tijdens mijn gehele ziektebeeld én mijn opname veranderde mijn persoonlijkheid, zonder ik er erg in had. Ik kreeg een erg kort lontje, was snel geïrriteerd en had op alles en iedereen commentaar.
Met enkele pieken en dalen was ik redelijk stabiel, wat bijgedragen heeft in de langere wachttijd .ik was op dat moment geen acuut geval meer.
Bijzonder rustig en niet gespannen hebben we op 24 september gewacht.
Ik was de ochtend, en de dagen ervoor, totaal niet zenuwachtig, eerder nieuwsgierig naar wat er komen ging.
Met mijn kennis, knowledge en enorme interesse in de medische wereld, wist ik wat er ging gebeuren en legde ik me daarbij neer.
Duidelijk werd er met mijn partner en dochter besproken hoe de dag van de operatie en de dagen erna zouden verlopen.
Ook de mogelijkheid dat alles anders zou lopen dan gepland, werd niet onder stoelen en banken geschoven.
Eerlijkheidshalve, en ik weet dat sommige mensen de woorden niet in hun mond willen nemen, heb ik ook het scenario besproken waarbij ik op de operatietafel zou kunnen komen overlijden.
Zelfs daar heb ik me bij neerlegt, deze wereld verlaten onder narcose zonder enige pijn en besef .ik kan er mee leven .so to speak.

24 september 2009,
Rond 11uur werd ik al opgehaald, mijn partner en dochter aan mijn zijde.
De operatie zou ongeveer 7 uur duren, waarbij elk uur mijn partner telefonisch op de hoogte werd gehouden.
Door school van stiefzoon en renovatiewerkzaamheden thuis, was mijn partner gedwongen thuis de tent te runnen, mijn dochter is gewoon gaan werken, zover dat lukte.
Vanaf dat moment begint bij mij een twillight-achtige, onrealistische tijd, waarbij alle besef en logica totaal van tafel worden geveegd.
Hier begint voor mij ook het punt waar ik enorme psychische problemen mee heb, waar ik, tot op de dag van vandaag, dagelijks tegen vecht .en waarbij de hulpverlening ernstig tekort schiet.
Als lezer wil ik je nogmaals op het hart drukken, dat ik iemand ben die graag de touwtjes in handen heeft, een verklaring zoekt voor alles wat er gebeurd, leeft van feiten en logica en zeer grote interesse heeft in psychologie.
Ik ben perfectionist en controle-freak .en moet nu alles loslaten en mijn leven in de handen leggen van anderen .geen makkelijke situatie en opgave voor me!

Details over de operatie hoef ik jullie niet te geven .als mede-lotgenoten weten jullie (of velen onder jullie) van de hoed en rand tijdens een openhartoperatie.
Mijn belevenis over de operatie duurde maar 1 seconde, het begin van mijn psychisch trauma.
Mijn laatste herinneringen voor de operatie waren de kus van mijn partner en dochter.
Ik herinner me vaag de binnenkomst in de ok, maar was al ver onder invloed van de rustgevende medicatie.
Vanaf dát moment, duurde het, in míjn beleving exact één seconde, voordat de verpleegkundige me vroeg te hoesten, zodat de beademingsbuis uit mijn keel kon worden gehaald één seconde!!!!!
Half slaperig begreep ik niks van haar vraag en hoestte maar. De buis werd pijnloos verwijderd, wat me vebaasde.
Gelijk kwam de vraag in me op: waarom hoesten en een buis verwijderen, zou je me niet eerst eens opereren?
Ik deed langzaam mijn ogen open en beseft met een snelle blik richting raam, dat het avond was. Het was september en dus al vroeg donker.
Direct daarna vielen mij de infusen op, de pijn van mijn borst .en realiseerde toen pas: de operatie is voorbij.
Achteraf hoorde ik dat mijn partner en dochter reeds aanwezig waren voordat ik bijkwam en me nog gezien hebben met alle toeters, bellen en buizen in, om en aan mijn lichaam.
Voor mijn dochter was dat een erge traumatische aanblik, waarvan je weet dat je je kind of je ouder(s) nooit wilt zien!. Dit gegeven is voor mij ook nog steeds een niet-verwerkt onderdeel binnen mijn psychische problemen.
Na een nacht intensive care kwam ik op een andere cardio-chirurgie-afdeling terecht, lekker weer alléén op een 2 persoonskamer .het was inmiddels vrijdag.


Deel 3 Het herstel, verwerking, ontslag en revalidatie
Deel 4 De psychische klap, en nu verder