In november 2004 werd ik getroffen door een zwaar hartinfarct. Ik ben gedotterd en er zijn twee stents geplaatst. |Ook heeft mijn hart even stil gestaan.In eerste instantie viel het mij erg zwaar om met de beperkingen om te gaan. Mijn beperkingen werden veroorzaakt door een pompkracht van 45% en waren vooral minder conditie en angst. Na verloop van tijd ging het redelijk en kon ik weer volop genieten van het leven, weliswaar met een beperkte conditie, maar ik leerde te kijken naar wat ik kon en niet naar wat ik niet meer kon. Ik werd voor 100% afgekeurd voor mijn werk. Ik was leraar aardrijkskunde op een havo-vwo in Asten. Op deze manier stoppen is heftig, want je kiest er niet zelf voor: het overkomt je. Ik miste vooral het contact met mijn leerlingen en collega's. Uiteindelijk heb ik alles een plekje kunnnen en ontdekte ik dat ieder nadeel ook zijn voordeel heeft. Ik kon weer in alle rust in voor- en naseizoen op vakantie met mijn vrouw. Op ons gemak met de caravan naar Frankrijk en volop genieten van dit oh zo prachtige land. Uiteindelijk was dit alles van relatief korte duur. In het voorjaar van 2009 verergerden mijn klachten en werd ik geconfronteerd met een slechter wordende conditie en een toenemende kortademigheid. In oktober 2009 ben ik opgenomen in het ziekenhuis in Geldrop en heb daar 4 weken gelegen. Ondervoed, erg slechte conditie. Al met al heel erg kritiek. Via medicatie en verantwoorde voeding ben ik er weer redelijk bovenop gekomen. Het was echter niet mogelijk om medisch mijn situatie te verbeteren, Wel heel veel onderzoek en scans e.d., maar bijvoorbeeld een open hartoperatie zou ik niet overleefd hebben. Uiteindelijk ben ik begin januari 2010 opgenomen in het Catharinaziekenhuis in Eindhoven. Hier hebben ze een klipje geplaatst op mijn mitralisklep en is een icd geimplanteerd. Na drie weken met ook weer de nodige onderzoeken kon men in Eindhoven niets meer en werd ik voorgedragen voor een harttransplantatie. In juni 2010 ben ik in UMC in Utrecht begonnen met de screening voor een donorhart.Ik ben voor mijn gevoel helemaal binnenstebuiten gekeerd. Het ene onderzoek na het andere. Dit gaf veel spanning en stress: zou ik wel in aanmerking komen? Uiteindelijk kreeg ik op 6 december te horen dat ik niet in aanmerking zou komen voor een harttransplantatie. Het onderzoekstraject werd echter voortgezet en men ging kijken of ik eventueel in aanmerking kon komen voor een steunhart. Na veel overleg en onderzoek kreeg ik 10 maart jl te horen dat ik de implantatie van een steunhart niet zou overleven. Kortom anderhalf jaar, eigenlijk nog langer gevochten en gehoopt op iets wat de kwaliteit van mijn leven zou kunnen verbeteren. Een periode met enorm veel stress, spanning en angst. Maar zoals men zegt: hoop doet leven. Want dat heb ik gedaan: ervoor gaan en hopen dat...... Nu is deze hoop weggevallen en ik zit in een situatie waar ik absoluut niet vrolijk van word. Ik kan slechts enkele meters lopen en ben dan al helemaal zonder adem. De riempjes om mee te roeien worden steeds korter. Ik weet me hier geen raad mee. Misschien dat een van mijn lotgenoten mijn verhaal herkent en tips kan geven hoe ik hier mee om kan gaan. Velen zeggen dat de extreme kortademigheid ook veroorzaakt wordt door alle stress en spanning die ik heb opgebouwd in de laatste periode. Hoe kan ik dan ontspanning vinden om mijn ademhaling meer te kunnen regelen en een ontspannen ademhaling kan krijgen???? Eigenlijk hoop ik diep in mijn hart een reactie te ontvangen, waardoor mijn riempjes weer wat langer worden en ik weer wat hoop kan krijgen.