Pas geboren in 1941 bracht men mij met spoed naar het ziekenhuis, omdat ik zg. koude koorts had, nadien zei de oude wijkzuster tegen mijn ouders: als hij hier door komt wordt hij een hele sterke, maar ik denk wel met hartproblemen.
Op 8-jarige leeftijd kwam ik bij de schoolarts en die hoorde aan het hart onregelmatigheden en ik moest met mijn ouders naar de kinderspecialist.
Dr. Damen van het St. Josephziekenhuis in Eindhoven deed onderzoeken en kwam met de bevinding dat mijn linkerhartklep niet sloot, ik mocht niet meer sporten en geen zwaar werk doen.
Op mijn 16e kreeg ik last van hartkloppingen en kwam uiteindelijk terecht bij Cardioloog Dr. Borsje in het Binnenziekenhuis te Eindhoven,(later Catharina ziekenhuis) Hij vertelde na onderzoekingen dat ik WPW had (Williams, Parkinson White syndroom).
Daarmee bleef ik sukkelen, kreeg medicijnen en geregeld opname op de I.C.
ca. 12 jaar geleden zei Dr. Bracke van het Catharina ziekenhuis dat er een nieuwe
methode was om de openingen in het hart met laser dicht te branden.
Meteen een afspraak gemaakt en op zekere dag lag ik dus 7.5 uur bij bewustzijn op de operatietafel met diverse slangen en 'n druk bezig zijnde Dr. Bracke en Dr. Meijers.
Helaas lukte het niet om de ablatie te doen.
Na een half jaar opnieuw en toen na 6.5 uur lukte de ablatie en inderdaad daarna geen hartkloppingen meer gehad. De tijd was lang om te liggen, maar het loonde de moeite. Met complimenten voor Dr.Bracke en Dr. Meijers.
2003 met klachten van benauwdheid naar de huisarts, hij nam een cardiogram en stuurde me direct naar het UZ in Leuven.(Ik woonde inmiddels in Belgie.)
Na een aantal onderzoeken bleek dat ik geen te hoge cholesterol had en dat mijn aders gelukkig zeer schoon waren, maar toen bleek ook dat ik ernstig hartfalen had en dat mijn hart zeer onregelmatig pompte, dus medicijnen Emconcor, Coversyl, Asaflow en Aldactezine. Tevens zoutbeperking en slechts 1.5 liter vocht per dag
Op zekere dag zei mijn echtgenote, dat ik liep alsof ik dronken was en ik moest mij overal vasthouden. Zij belde toen met de specialist in Leuven en die zei direct naar de huisarts te gaan voor bloed te laten onderzoeken. (in Belgie Bloed trekken.) 
De volgende dag kwam de uitslag en daar bleek uit dat mijn natriumgehalte veel te laag was, het was dinsdag en op donderdag had ik een afspraak in Leuven, mijn huisarts zei: "laat de uitslag maar in Leuven zien op donderdag".
Helaas was dat te laat en 'snachts viel ik uit bed met een epilepsie aanval door het natriumtekort. Meteen met de ambulance en de mug naar het ziekenhuis in Lommel en van daaruit naar Leuven met de ambulance en de mug. Ik was in coma, dus zelf weet ik er niets van.
Daar hoorde mijn echtgenote dat de ellende lag bij Aldactizine,die kan natrium onttrekken en er ontstaat dan een natriumtekort.
Na enkele weken op de I.C. en kamer ging ik over op Aldactone en hiermee was het probleem opgelost. Wel nog lang last gehad van geheugenstoornissen en concentratie, maar van lieverlee is dat na 2 jaren allemaal weer normaal?
Toen in 2006 besloten de professoren dat een inplanting van een CRT pacemaker noodzakelijk was om de boezem en kamers gelijktijdig te laten samentrekken en dus zo gedaan.
Ik moet zeggen dat het inderdaad een hele vooruitgang is, wel nog vlug moe en altijd koud maar ik kan weer normaal functioneren.
Dus hulde aan het medisch team van UZ Gasthuisberg te Leuven