Hoi Ilze,
Wat een schrik als je er achter komt dat er écht iets aan de hand is he?
Voor mij was het soortgelijke nieuws een half jaar geleden. Ook ik vond het moeilijk om weer wat te herstellen. Ik heb gemerkt dat het tien keer zo moeilijk is om weer íets van conditie op te bouwen dan dat het hiervoor was. Mijn pompfunctie was bij vertrek uit het ziekenhuis 24%, dus eigenlijk weinig verschil met dat van jou. De eerste weken vond ik van het bed naar de wc en terug al vermoeiend maar wilde toch steeds meer, en meer en nóg meer.
Na een aantal weken ben ik begonnen met hartrevalidatie. Dat heeft mij wel geholpen, vooral met leren te luisteren naar mijn lijf, ik liep steeds tegen mezelf aan omdat ik vroeger ‘alles’ kon.
Ik ben nu een half jaar verder en nog ga ik regelmatig over mijn grenzen. Ik maak daar keuzes in, voor sommige dingen wil ik er best wat tol voor betalen, want ik wil niet alleen maar binnen blijven zitten. (met man en kind een dagje op pad doet mij ook veel goed, buiten dat ik er moe van wordt).
Inmiddels heb ik een electrische fiets besteld, zodat ik er op uit kan blijven gaan. Een driewieler bakfiets omdat ik niet met mijn zoontje op een gewone fiets durf ivm duizeligheid.
Alles kost tijd, het verwerken dat je niet meer zomaar alles kon. Maar ik werd er ook erg onzeker van dat je er ineens zo op gewezen wordt dat het leven eindig is. Dat vlakt wat af met de tijd gelukkig!
sterkte en succes de komende tijd!
groetjes, Eva
