Mijn vader is ICD-drager en heeft veel angst.

[bert]

Beste iedereen!

Vorig jaar in de herfstvakantie waren we in Tenerife op vakantie, op een van onze laatste dagen, 30 oktober, krijgt mijn vader ’s nachts een hartstilstand. Gelukkig hebben mijn moeder en ik genoeg kabaal gemaakt op de gang van het hotel en kwam er al snel hulp. Hij werd gereanimeerd en kwam in het ziekenhuis te liggen. Na zo’n 3 dagen kwam hij bij en het viel ons niet tegen, totaal geen schade opgelopen. Na zo’n 16 dagen kon hij terug naar Nederland. Kwam met een ambulancevlucht naar huis en is toen door de ambulance thuis gebracht.

Mijn moeder en ik hadden zelf liever gezien dat hij meteen door naar het ziekenhuis zou gaan in Nederland, maar dat was allemaal geen optie omdat hij dan in quarantaine moest vanwege de MRSA bacterie. Na een dag thuis te zijn geweest, kreeg hij de volgende dag toch weer het gevoel dat er iets niet goed was. We hadden de ambulance gebeld, maar er was niets te zien. Hartslag goed, bloeddruk goed, alles was goed. Dus het ambulance personeel vertrok weer. Daarna begon hij te klagen over tintelingen in zijn linkerarm. We belde weer de ambulance. Toen werd hij toch meegenomen. Na een aantal dagen in het ziekenhuis te hebben gelegen werd er besloten een ICD te plaatsen, omdat de hartstilstand bij mijn vader totaal geen oorzaak had. We voelde ons erg veilig doordat hij nu een “beschermer” bij zich droeg.

Ik denk dat er niemand was die meer zelfvertrouwen had als mijn vader. We hadden eigenlijk ook echt het idee dat het puur domme pech was geweest dat dit gebeurde en dat het gewoon 1 keer kortsluiting is geweest.

Helaas, op 27 september, kreeg hij een schock. Weer net als in Tenerife, met opstaan en naar het toilet gaan. Ik kwam net zelf van het toilet af en keek hun kamer in en zie ineens mijn vader “gaan liggen” op zijn bed. Vrij snel kreeg hij de schock. En opeens staat hij tegenover me naast zijn bed. Ik zei dat hij even rustig moest gaan zitten. Hij begreep er niks van, hij had er echt totaal niets van meegekregen. Hij brak even emotioneel toen ik hem vertelde dat hij een schock gehad had. Maar we hadden al vrij snel zoiets van dat het een keer wel kan gebeuren. We zijn naar het ziekenhuis gegaan om de ICD uit te lezen. Een terechte schock. Daarna alles weer gecontroleerd, zijn bloed en steeds aan de monitor gezeten. Niets vreemds te zien. Dus maar weer naar huis. En we pakte de draad al snel weer op.

Een week later, op 4 oktober. Mijn vader is opgestaan en staat te plassen. Hij zegt: Het gaat niet goed, het gaat echt niet goed. Mijn moeder zegt: ga dan zitten! Tijdens dat hij gaat zitten krijgt hij een schock, maar hij was nog wel bij. Dus hij voelde de flinke klap erg goed. Op dat moment brak hij totaal, hij huilde zo erg. Ik belde de ambulance, op advies van de cardioloog. De ambulance kwam bij ons en ze beginnen mij meteen een preek te geven dat ik niet de ambulance had mogen bellen, want dat is een taxiritje van € 900,- want ze vonden dat er niets met mijn vader aan de hand was. Het was niet levensbedreigend, want hij heeft een icd zeiden ze. Uiteindelijk namen ze hem toch mee.

Dat was achteraf maar goed ook, want tijdens de rit naar het ziekenhuis, krijgt hij 2 shock. Bij deze was hij wel even weg. Eenmaal in het ziekenhuis op de eerste harthulp, krijgt hij er weer een en hoorde ik hem AUW roepen. Het heeft toen zeker een uur goed gegaan. En ze wilden ons eigenlijk weer naar huis sturen. Mijn moeder en ik begrepen er niets van. Vrij snel daarna krijgt mijn vader weer een schock te verwerken. Toen besloten de dokters hem toch maar op te nemen in het ziekenhuis. Hij werd naar het intensive care gebracht.

Mijn moeder en ik waren van plan toen toch even naar huis te gaan. Eventjes er tussenuit. Op het moment dat we wilden gaan ging het weer niet goed. Toen kreeg hij zo’n 4 shocks achter elkaar. 7 man rond zijn bed, gordijntjes gingen dicht, etc.

Al met al was dit dus een heel heftige dag. Gelukkig is daarna niets meer gebeurd. Hij heeft een week in het ziekenhuis gelegen en is nu weer thuis. Alleen de angst is voor hem zo moeilijk om mee om te gaan. Vannacht maakte mijn moeder me wakker of ik asjeblieft even bij hun op de kamer wou komen zitten. Mijn vader dacht dat hij weer een shock had gehad. Maar dat leek ons onwaarschijnlijk, want dan zou mijn moeder dat gegarandeerd hebben gevoeld. Hij zat echt helemaal te trillen, door de angst. Hij durfde ook niet meer te gaan slapen. Toen heb ik voorgesteld om even beneden te gaan zitten en tv te kijken. We hebben ongeveer tot 2 uur beneden gezeten. En mijn vader heeft op de bank wat geslapen. Toen zei hij zelf weer naar bed te willen. Dit is wel goed gegaan.

Maar nu zit ik dus met de vraag, hebben jullie tips voor ons om met die angst om te gaan?
En komt dit jullie bekend voor dat die angst er is?

Alvast bedankt!

Met vriendelijke groet,
Jelle

[Anoniem]

Kan mij ergens voorstellen als je zoveel schokken achter elkaar heb dat je angst krijg..maar aan de andere kant mag hij in principe blij zijn dat het gebeurd..omdat zonder ICD hij waarschijnlijk al het loodje had gelegd..even populair gezegd..

Beetje dubbel allemaal…maar qua gevoel helemaal begrijpelijk…

heb zelf ook een ICD en als zoiets gebeurd is het toch iets ingrijpends…gelukkig zelf nog niet mee gemaakt..maar wat ik zo hier en daar heb gehoord..maar zoveel achter elkaar..nee..dat niet….en daar zit waarschijnlijk zijn angst…

misschien toch met iemand hierover praten…een buitenstaander…zodat hij over die angst heen komt…

want die ICD heeft tot op heden al diverse keren zijn leven gered….

[ksmit120]

hallo marjolijn ik heb ook een icd.ben blij dat ik hem neb ,het is een veilig gevoel.maar als uw vader zo angstig is dat is niet bevordelijk voor zijn gezondheid,het was beter dat hij meer contact met andere icd dragers enkel maar om hem gerust te stellen denk daar eens over na
gr klaas

[Jellevdm]

Bedankt voor jullie reacties.

Tuurlijk beseffen we dat het goed is dat de ICD zijn werk gedaan heeft enzo. Het vertrouwen in de ICD is dan ook 100%, maar het vertrouwen in zijn lichaam is even weg.

Het was niet alleen heftig voor mijn vader maar ook voor mijn moeder en mij, wij hebben alle schokken gezien. En dat is echt geen prettig beeld. Vooral als je ziet wat het met iemand doet. En ja tuurlijk is het goed dat de icd de schok geeft. Maar om het te zien is geen fijn beeld, dan daarbij is 9keer binnen 3uurtjes ook echt te veel!

We willen ook graag met lotgenoten in contact komen, daarom dat ik dit forum geplaatst heb. Ook zijn we in behandeling bij een psycholoog. Maar het is ook altijd interessant hoe andere ICD dragers hier mee omgaan.

Groetjes Jelle!

[Roland]

Hallo Jelle,

Na mijn her-implantatie 3 maanden geleden werd mij hartrevalidatie aangeboden. Ik kom al sinds 15 jaar bij een fitnesscentrum in een fysiotherapy praktijk. In het ziekenhuis heb ik cardio-fitness gehad o.b.v. een (hart)fysiotherapeut. Op deze manier heb ik weer meer vertrouwen in mijn lichaam gekregen. Ik ben niet bang om grenzen op te zoeken. Ik heb tijdens de fitness wel een hartslagmeter om. Zo houdt ik mijn hartslag goed in de gaten want ik voel niet als die flink oploopt. De bovengrens van mijn ICD is afgesteld op 188 en ik heb in het ziekenhuis het advies gekregen om ongeveer 20% daaronder te blijven. Hier kan ik iets mee. Over 2 weken start ik weer bij mijn eigen fitnesscentrum, ik weet waar mijn grenzen liggen. Misschien is het voor je vader ook een idee om op deze manier weer vertrouwen in zijn lichaam te krijgen.

Heel veel sterkte,

hartegroet van Annemarie

[Jellevdm]

Hoi Annemarie,

Mijn vader heeft ook een hartslagmeter als hij gaat sporten. Zijn ICD is nu zo afgesteld dat zijn hartslag in principe niet lager meer kan dan 60 (pacemakerfunctie in zijn icd). Mijn vader heeft een sporthart. Dus in rust heeft hij een hartslag van misschien 39/40 of lager zelfs. En wanneer hij dan naar het toilet gaat word deze nog lager. En dat is bij hem fataal, want hij blijkt nu een ontsteking op het hart te hebben.

Of mijn vader nog gaat sporten weet ik nog niet. Hij heeft op het moment veel tijd nodig om het vertrouwen terug te krijgen. Het is op het moment al een beetje te veel om bij mijn voetbalwedstrijd te gaan kijken.

Maar de cardio-fitness is inderdaad misschien een optie!

Bedankt voor je reactie, erg fijn!

Groetjes Jelle

[Auteur]

Berichten