De doorsnee Nederlander is in zijn hart een anarchist. Kijk maar eens hoe fietsers verkeersregels aan hun laars lappen. Ik zag onlangs nog iemand die ’s avonds verlichting op zijn fiets had. Viel echt op!
Het probleem met van staatswege afgekondigde verboden is altijd dat daardoor een paradoxale situatie geschapen wordt, zoals tijdens de drooglegging in de jaren dertig van de vorige eeuw in de USA. Het zuipen ging gewoon door, alleen de maffia werd erdoor gesterkt. Want die vulde het gat, dat was geslagen nu de middenstand niet meer mocht handelen in alcohol. Je ziet dat ook op het gebied van softdrugs. Hoe streng de verboden ook zijn, het helpt niet. Geblowd wordt er toch, en degenen die daarvan profiteren zijn criminele netwerken. De staat versterkt anders gezegd de criminaliteit met dit soort onzinnige maatregelen.
En bovendien wordt het vertrouwen in de politiek opnieuw verder ondermijnd, en wordt de Nederlander nog meer een anarchist, die wetten als het even kan aan zijn laars lapt. Mensen snappen niet waar politici zich druk om maken. Temeer omdat diezelfde politici de andere kant op kijken, als het om problemen gaat die individuele burgers echt aan het hart gaan (bijvoorbeeld orgaandonaties of toenemend aantal hartinfarcten als gevolg van geluidsoverlast door AWACS en Schiphol, om maar enkele dwarsstraten te noemen).
