Aan het einde van deze discussie over reanimatie wil ik als degene die er over is begonnen en net na een paar dagen in het buitenland alles heb gelezen, nog even reageren.
Het blijkt wel dat wanneer je er eens goed over nadenkt dat het edele doel om mensen te reanimeren helemaal niet zo simpel is als het van een afstandje lijkt. Mensen gaan twijfelen en hebben het er soms (terecht) moeilijk mee. Kennelijk vinden enkele van jullie dat zelfmoord te vergelijken is met de wil om niet gereanimeerd te worden. Of de gereanimeerde en zijn familie na verloop van tijd wel begrip zal hebben voor degene die hem heeft gereanimeerd is moeilijk te zeggen. Je zult daar maar scheefgezakt in een rolstoel zitten in niet meer instaat om begrijpelijk onder woorden te brengen wat je denkt. Hoe gaat de echtgenoot of echtgenote en of kinderen hier mee verder?
Dan nog over zelfdoding de opmerking die ik las van Henri:
Om er uit te komen ben ik zelfs naar lezingen van de universiteit Maastricht geweest over suicide. Daaruit bleek dat bijna 100 procent van de mensen die suicide plegen, dat doen om anderen een schuldgevoel te geven, uit wraak, uit haat, noem maar op.
Dit lijkt min volslagen onzin! Ik schrijf dit vanuit mijn kennis van psychologie waarmee ik het niveau van life coach heb behaald. De bekende schreeuw om hulp behoort tot de bakerpraatjes en mensen die zoiets doen uit wraak, haat of anderszins, zijn door hun (psychische) belevenis in een zodanige situatie verzeild geraakt dat ze toch voor zich zelf kiezen voor de dood. Een eventuele uitwerking op de nabestaanden kunnen ze niet meer controleren.
Dat wilde ik nog graag opmerken zonder deze discussie een nieuw leven in te blazen.
