Naast het zojuist geschilderde standpunt van Hartpatiënten Nederland zie ik aan de eerdere reacties op dit onderwerp vooral de twijfel waarmee mensen zitten. Daar ga je volgens mij aan voorbij, Jan. Het gaat om ethische en emotionele twijfels, die niet weggenomen kunnen worden door ,,standpunten”. Daarin neemt uiteindelijk ieder voor zich zijn of haar eigen beslissing, en wel op het moment supreme, om het zomaar uit te drukken.
Kortom: het gaat om een gewetenskwestie. En sinds de processen van Neurenberg eind jaren ’40 van de vorige eeuw staat het geweten van een mens boven de wet. Gewetenskwesties hebben zoveel niet aan standpunten van organisaties. Die kunnen we wel meewegen, maar als puntje bij paaltje komt spelen andere factoren een rol.
Wat ik zie is dat mensen die moeten reanimeren, in gewetensnood kunnen komen wanneer ze iemand moeten reanimeren, die dat niet wil. En die dat vooraf uitdrukkelijk heeft aangegeven, toen hij of zij nog bij zijn volle verstand was. En het gaat hierbij om leken zoals wij, die iemand op straat zien liggen en dan moeten kiezen: reanimeren, terwijl hij een joekel van een tatoe heeft van ,,Afblijven”, of een penning draagt dat hij of zij niet gereanimeerd wenst te worden. Of iemand, die hoog bejaard is en waarvan je bijna zeker weet dat reanimeren niet echt zinvol is. Wat dan?
Als ik alleen voor mezelf spreek moet ik erkennen: ik weet niet wat ik dan doe. Waarschijnlijk ben ik dan zo overrompeld, dat ik gewoon ga reanimeren. Maar zoals eerder aangegeven: dat kan me hoogst kwalijk genomen worden door de gereanimeerde patiënt, of door diens familie. Dan zit ik wel met een enorm schuldgevoel, zeker als de patiënt daarna een vegeterend leven moet leiden (of beter gezegd lijden) met alle gevolgen (ook voor de omgeving van de patiënt) van dien.
Waar het hier zowelbij mij als bij de mensen die eerder reageerden om gaat: wat kan deze site of de stichting doen om mensen met zo’n schuldgevoel te helpen. Tot nog toe komt de stichting, blijkens jouw verhaal, niet verder dan eisen dat iedereen gereanimeerd moet worden en dat iedereen moet kunnen reanimeren.
Anders gezegd: wat doet de stichting aan nazorg voor degene die reanimeerde?
