Dat je de ICD altijd voelt zitten herken ik. Heb ook dagen dat het meer irriteert dan anders, zelfs wat pijnlijk is af en toe. Maar dat ‘ie er zit en in geval van nood mijn redding kan zijn weegt daar voor mij ruimschoots tegen op. Dat de schrik voor wat er zal gebeuren als de ICD een keer zijn werk zou moeten doen (ik heb ‘m pas sinds december 2009) er onderhuids toch wel zit merkte ik laatst toen ik op een ochtend twee maal kort na elkaar even van de wereld was. Bleek een bijwerking van mijn medicatie te zijn, maar mijn gezin en ik bleken toen toch wel degelijk angst te hebben al gaan we er zo goed mogelijk mee om. Ik denk dat het tot op zekere hoogte ook heel begrijpelijk en normaal is dat je die angst hebt. Ik ben alleen niet van plan het mijn leven, ons leven, te laten beheersen. Je moet en mag jezelf ook de ruimte geven het een en ander te verwerken en een plaekje te geven. Ik zal echter ook niet aarzelen hulp te zoeken als de angst een te grote rol zou gaan spelen. Ik denk dat het een belangrijke stap is dat met je zelf af te spreken.
