Re:ff voorstellen

[Patrice]

Hallo Pamela en zusje,

Jullie zijn echt al heel lang aan het tobben met de gezondheid van je vader en hoe nuchter je er na al die jaren van geworden bent; ik lees de ongerustheid en vooral de machteloosheid in je verhaal.

Net als Theo kan ik er ook niks van zeggen, het verhaal is duidelijk; je vader heeft slechte vaten tot in zijn vingertoppen en daar is helaas geen middel tegen.

Wel kan ik reageren op wat je als dochter vertelt. En dat de aandacht altijd gaat naar hoe het met hem gaat, waardoor jullie minder belangrijk lijken.

Zelf ben ik nu 49, heb een dochter van 29 en eentje van 25, ben stiefmoeder Eucalypta van een zoon van 24 en een dochter van 23, dus dat scheelt met jou en je zusje niet zoveel. Die schrikken zich elke keer ook weer helemaal te barsten; reizen door het hele land heen om bij het ziekenhuisbed maar even een glimp op te vangen en zichzelf ervan te overtuigen dat ik nog leef. En de periode na zo’n hartinfarct draait het weer allemaal om mij en niet om hun. En bij alles wat ze doen zit de schrik er toch weer doorgemengd en bepaalt ook vaak hun handelen.

Daar zijn we met zijn allen voor gaan zitten en we hebben het er uitgebreid over gehad. Het heeft er in ieder geval voor gezorgd dat de jongste drie gewoon reislustig blijven als altijd en gewoon lekker een paar weken naar Azie of Zuid Amerika gaat als ze dat willen, ook als het niet zo goed met mij gaat. Ik kan omvallen in de achtertuin en mijn laatste adem uitblazen. Je bent altijd te laat! Als ik niet in staat ben om nog een keer om hulp te vragen wordt deze aandoening me echt fataal. Verder zijn we gewoon blij dat we elkaar hebben en spreken dat ook meer tegen elkaar uit.

Het is wat mijn jongste dochter zei, dat het best moeilijk is geweest om op vakantie te gaan en aan de andere kant van de wereld te zitten. Maar oefening baart kunst en ze is er bij de laatste vakantie niet eens mee bezig geweest en de volgende aan het plannen.
Natuurlijk gaat het niet alleen om vakantie, het is maar om een voorbeeld te noemen; blijf je eigen leven leiden. Ook met de zorg voor je vader en als ondersteuning voor je moeder. Dat is niet makkelijk en je gevoel zegt natuurlijk dat je zo dicht mogelijk bij hem in de buurt wilt zijn. Er komt een dag dat hij hieraan dood gaat.

Wij proberen de kinderen te motiveren om hun eigen ding te blijven doen. Dat het in eerste instantie belangrijk is dat ze de dingen doen die zij belangrijk vinden voor hún leven. Ik vertel de kleine ongemakken ook niet aan ze; zinloos als zij ongerust thuis of op hun werk zitten.
En zij mogen niet meer 50 keer in de week bellen om te vragen of het allemaal wel goed gaat: geen nieuws is goed nieuws en ik wil erg graag horen wat er allemaal bij hen gebeurt. Sinds ons familiegesprek is er in ieder geval meer rust bij de kinderen.

Hetzelfde geldt voor jouw moeder en mijn man. Die schrikken zich elke keer weer binnenste buiten en alle aandacht draait om de patiënt. Omdat ik die laatste ben en meestal ook het bangst van allemaal, kan ik daar in het begin, zo rond een ziekenhuisopname weinig aan doen. Maar zodra ik thuis ben en overeind let ik er bewust op, dat zijn dingen allemaal door kunnen gaan. Als ik ooit omval zal hij toch ook doormoeten in zijn eentje. Voor mij hoeft hij niets te laten liggen. Hij is zo lief om de eerste weken de afspraken die in het buitenland staan te verzetten, om me niet meteen alleen thuis te laten, maar daarna doen wij het liefst zo snel mogelijk of er niks gebeurd en niks aan de hand is. Probeer geen hartpatiënt te zijn, maar een vrolijk spelend mens met een hartconditie.

Veel sterkte en ik hoor graag hoe het jullie verder vergaat. Hartelijke groet, Patrice