Mijn man heeft in 2005 na 2x een hartstilstand een bijna dood ervaring gehad.Toen 52 jaar.
Als je met spoed een ziekenhuis binnengebracht wordt en gereanimeerd wordt zoals bij hem is de fam. daar meestal nog niet eens van op de hoogte, dus valt er niets te beslissen gelukkig doet het artsenteam dat voor je.Hij is drie weken in coma gebleven, maar heeft vele flarden van onze gesprekken opgevangen en kunnen navertellen.Dit beweerd te meer dat je ook tegen coma patienten moet blijven praten.
Wat zijn bijna BDE betreft vertelde hij dat hij in een schietstoel afgeschoten werd zo voelde hij dat en kwam in een ruimte met de mooiste kleuren van het spectrum en zo mooi en helder en allemaal edelstenen. Daar stond zijn overleden moeder en tante……….
Toen ik bij het ziekenhuis aankwam vertelde ze mij dat mijn man in de auto een heel zwaar infarct had gekregen en met succes gereanimeerd was.
De eerste 36 uur is kritiek en daarin volgde een 2 hartstilstand weer gereanimeerd.
Dan wordt er in de loop van de weken in coma verteld dat de artsen niet weten hoeveel zuurstoftekort de hersen hebben opgelopen, en spiegelen ze je hele slechte prognoses voor zoals verpleegtehuis .
Toen hij na 3 weken bijkwam herkende hij gelukkig direct de kinderen en mij.
Maar een goede vriendin die hij al jaren kende en onze buren herkende hij niet meer.
Zijn persoonlijkheid veranderde ,hij was snel kwaad om de kleinste dingen, kreeg woedeaanvallen. kreeg logopedie om weer goed te leren spreken , kreeg in het revalidatie behendigheids therapie, zoals aardappen schillen en dingen in logische volgorde doen.
Gelukkig is alles grotendeels weer goedgekomen, alleen zijn korte termijngeheugen laat hem wel eens in de steek, wat heel vervelend voor hemzelf is,
De angst voor de dood is er niet minder op geworden door deze ervaring, in zijn geval wel meer angst, hij is er immers zo dicht bij geweest.
