Re:Babbelbox

[kneusje]

🙂 Tjonge meiden, wat gebeurd er toch steeds een hoop in ons leven…..

Allereerst moet me iets van het hart Margreet want ik werd heel boos op de opmerking van je schoonzus.
Natuurlijk is kanker erg, mijn moeder is meerdere keren terminaal geweest dus weten we alles van die ellende maar wat jij hebt Margreet is minstens zo erg!

Natuurlijk heb je bij kanker goede uitslagen nodig anders kun je dood gaan….zo simpel is het en vreselijk om mee te moeten maken maar daar staat weer tegen over dat je met een chronische ziekte waar je misschien langer mee blijft leven wél heeeeel veel kwaliteitsverlies hebt en vaak al heel lang.
Terwijl de kankerpatiënt dus (mogelijk) een goed en gezond leven heeft gehad totdat de kanker om de hoek komt kijken! :angry:
Het is dus appels en peren vergelijken! :S

Zoals zoveel hartpatiënten ben ik mijn hele leven al ziek, operaties, pijnlijke onderzoeken (zeker vroeger) en ALTIJD de angst om vroeg dood te gaan.
Dat zou een kind niet moeten meemaken.
Als ik (wetende wat ik nu weet) zou mogen kiezen tussen- altijd een beetje ziek, nooit mee kunnen doen en een beetje naast het leven staan maar wel (mogelijk) langer leven en – wel gezond opgroeien, genieten van een gezond en actief lichaam en dan kanker krijgen en binnen 2 jaar dood gaan weet ik het echt niet…. 😛 :unsure:

Hoe durft je schoonzus dan zoiets te zeggen!
Jij hebt buiten je hartproblemen ook nog zoveel tegenslagen gehad, en dan nog die altijd overheersende angst die je totaal verlamt…..ik vindt het vreselijk voor je!
De zieke schoonzus heeft die angst nu ook maar hopelijk maar kort en niet jaren lang achter elkaar……
Ik zou niet met je willen ruilen en ik denk je zieke schoonzus (ondanks haar ernstige ziekte nu) ook niet.
Mijn hart gaat naar je uit Margreet want ik ben zó blij dat Marjolijn en ik minder last hebben van angst……al gaat het onze deur natuurlijk ook niet altijd voorbij….
Je bent een super warme en hartelijke persoonlijkheid, jullie allebei trouwens en dat is zo ontzettend veel waard….die (niet zieke) schoonzus gun ik een dag in jouw schoenen staan….. :silly:

Laat je dus niets aanpraten, jij hebt zeker recht op begrip en aandacht, terminaal of niet…..eigenlijk zijn wij ons juist constant bewust van het feit dat we eindig zijn en bij klachten worden we daar met de neus op gedrukt.
Wat lijkt het me heerlijk om jong en onbewust van dat gevaar te leven….. :blush:
Ik hoop dat ze dat ooit gaat inzien en dan haar excuses maakt….dat heb je verdiend.

Wat het omgaan met angst betreft: bij ons hing vroeger zo’n tegeltje…”de mens lijdt het meest door het lijden dat hij vreest”….
Ik ben daar een voorbeeld van, kan me soms heel druk maken over zaken die mogelijk gaan komen maar er helemaal nog niet zijn.
Langzamerhand heb ik geleerd om mijn angst 5 minuten toe te laten, even te huilen of klagen over wat er zou kunnen komen en dan iets te gaan doen waar ik mijn hersens bij nodig heb.
Ik zeg altijd tegen mijzelf; wat heb ik eraan om nu al bang te zijn voor bv de pijn van de operatie als die pijn tóch wel komt, ik die echt wel doorkom en het dan hopelijk weer beter gaat.
Het klinkt simpel maar het werkt als je dat iedere keer consequent tegen jezelf zegt.
Als je nu al die pijn voelt en dan bij de echte operatie ook nog eens heb je dus dubbel pijn…..
Het duurt lang voor het lukt maar het werkt…..écht!

Pfoeh, dat moest er even uit!

Wat je dochter betreft ben ik zó blij voor je, eindelijk iets positiefs….
Vraag haar zichzelf in de rol als leidinggevende te blijven zien, dan komt ze misschien echt op die plek terecht…ze kan het!

En vooral, twijfel niet aan jezelf Margreet, het komt echt goed met je en al gaan de cijfers langzaam……..het gaat beter en wie weet hoeveel beter het volgend jaar wordt.

Marjolijn, wat naar voor je man…ik hoop dat er snel duidelijkheid in komt….heb je enig idee wat het kan zijn?
Ik zal voor je duimen meid.
Hoe is het op je werk, alles al wat rustiger of zit je er nog midden in???????

Mijn gesprek met de cardioloog is veel beter gegaan als ik verwacht had.
Jan was er bij (mijn man) en ik had me al op een zacht gevecht voorbereidt en was best zenuwachtig.
Ik wil hem namelijk als cardioloog niet kwijt maar die VT’s kwamen nu zo vaak dat ik er onrustig van werd.
Ik wil niet dat mijn kinderen me vandaag of morgen dood vinden…..
Dat kan ik ze niet aandoen dus vechten.
Gelukkig was de cardioloog zelf ook geschrokken van mijn ecg’s en ondanks dat hij het erg belastend voor mijn toch wel wat geschonden hart vindt om een ICD te plaatsen hadden we allemaal geen keus.
De kogel is dus door de kerk. 😛

Volgende week nog een catheterisatie….blehhhh….hekel aan….en als die goed is binnen 3 weken onder narcose de pacemaker vervangen door een ICD met ICD draad.
De andere draden laten we zitten en kijken we volgend jaar wel na…. :S

Ik zie re wel een beetje tegenop, het ding is ook nog eens 2x zo dik als de pacemaker die nu al uit mijn huid steekt en in mijn schouder prikt maar….geen keus dus….
Ik mocht wel kiezen tussen 2 soorten maar die met bloemetjes hadden ze niet meer….whahaha…
Pastelkleuren waren ook niet aan de orde 😉

Nou ja, ben dus een tijdje uit de running en baal wel maar ben ook blij dat ik dan wat meer zekerheid heb.
Het betekend praktisch ook wel wat, 3 maanden geen rijbewijs, we wilden een weekje naar zwitserland in juni in het huisje van een vriend en ik weet niet of dat al mag in de wentijd….
Na 2 maanden is hij pas ingesteld dus…..

Duimen jullie voor me?

Nou meissies, wat een epistel weer…hahaha…

Nog even een opmerking; ik begrijp van jullie dat Andrea overleden is en schrik me de rambam….ga gelijk eens kijken op de site want ik ben al heel lang niet meer verder op de site aan het kijken door alle drukte en stress hier…..

Zorg goed voor jezelf en lekker afleiding zoeken met een boekje of zo in het zonnetje en tot gauw lieverds….

Eugenie.