Tot nu toe ben ik geen orgaandonor.
Ik heb lange tijd getwijfeld en nog steeds weet ik niet wat ik zou moeten doen.
Stel ik krijg een ongeluk, ik ben niet meer te redden, mijn familie en vriendin staan voor de keuze om me te laten gaan. Dan blijkt dat ik orgaandonor ben. Als mijn familie de moeilijke keuze dan heeft gemaakt om me te laten gaan, moeten zij dan wachten tot er een kandidaat is voor mijn organen? Stelt u zich voor, met alle moed en verdriet is de keuze gemaakt , dan wilt u er toch vanaf zijn en me zien gaan?
Stel; (Sterker nog) ze zeggen niet tegen mijn familie hoe hopeloos de situatie is. Wachten gewoon mee tot er iemand is die mijn organen nodig heeft…
Niemand kan mij de garantie geven dat dit niet gebeurt.
Natuurlijk staat er tegenover dat ik er levens mee zou kunnen redden. Ik ben jong (best wel) gezond en vrij sportief gebouwd. Een goede donor kan gezegd worden.
Maar er zijn nog meer afwegingen, kunnen we de keuze krijgen aan wie we het geven? Ik gun mijn onderdelen niet aan een zware delinquent, moordenaar, verkrachter of pedofiel. U begrijpt dat vast wel.
Meer spiritueel gezien is er ook nog aansluiting op een ander onderwerp in dit forum, gaat er een deel van jezelf mee naar de volgende?
Als er een hemel bestaat, heb je er dan voor gekozen om jezelf te verminken of om iemand te redden, hoe wordt dat daar dan gezien?
Hoe moeten we de juiste keuze maken en krijgen we de garanties die we willen?
Hoe maakt u de afweging, waarom wel of niet? Waarom zou ik een donor moeten worden?
