Hier nog een, 27 jaar.
Op een stressvolle dag in 2020 opeens kennis gemaakt met extrasystolen, niet een paar maar direct een dag van ’s ochtends tot ’s avonds laat gemiddeld zo’n 10 tot 15 per minuut. Ik kwam er pas later achter want ik voel ze altijd bovenin mijn buik, hierdoor dacht ik gewoon een spierspasme te hebben, niet dus.
Het begon vrij sporadisch met 1x per maand een dag waar ik er last van had. Maar langzamerhand wordt het steeds erger.
Op het moment heb ik een aanval die nu al bijna 3 dagen duurt met af en toe een uurtje rust. Hoe en waarom dat uurtje rust opeens opkomt geen idee. Vannochtend langs de huisarts en waren ze precies verdwenen tot het moment dat ik thuis op de bank plofte en begonnen ze weer met een goeie 20 tot 30 extrasystolen per minuut.
Overdag valt er mee te leven en afleiding werkt goed, een beetje sporten of klussen lukt me wel en ze verdwijnen ook met intensieve inspanning maar komen tijdens de cooling down alweer snel de kop op steken.
Zelf ben ik niet bang dat er iets echt mis is met m’n hart behalve dat die blijkbaar niet geleerd heeft in een fatsoenlijk ritme te kloppen. Zolang ik me niet druk maak og angstig wordt ik ook niet duizelig of voel ik me ook niet naar. Alleen mijn hartslag was altijd al erg gevoelig en ik wordt zelf gewoon gestoord van het constante gevoel van de systolen. Vooral ’s avonds kan ik hier heel slecht mee omgaan, fatsoenlijk slapen zit er dan eigenlijk niet meer bij.
Iets wat mij opgevallen is bij mezelf is dat wanneer ik hier last van heb ik ook last heb van een verharde buik, mijn darmen(ik veronderstel dat dit m’n darmen zijn) voelen dan qua hardheid aan als gespannen spieren. Ook heb ik dan last van winderigheid voornamelijk veel diepe boeren.
Wat mijzelf erg tegenvalt is hoe weinig aandacht er door artsen besteed wordt voor het zoeken van de oorzaak en je naar huis gestuurd wordt met in feite een “succes ermee”. Zelf probeer ik maar te experimenteren met oplossingen maar tot op hede tevergeefs.
Ondanks dat ik geen angst ervaar voor mijn hart is het in de meest heftige staat niet te combineren werk of andere taken waarbij concentratie een rol speelt. Dit geeft mij veel onzekerheid voor een financieel stabiele toekomst.
Maar ook vraag ik mijzelf vaak af hoe ik dit moet volhouden tot mijn 100e… want zoals we weten gaan we dit allemaal wel worden.
