Nice

Sinds 1880 is 14 juli een nationale feestdag in Frankrijk: ‘Quatorze Juillet’. Op deze dag wordt de bestorming van de Bastille-gevangenis in Parijs gevierd. Vaak wordt deze dag in grote steden, zoals Nice, afgesloten met een groots vuurwerk. Ik heb dit van eind jaren negentig tot het overlijden van mijn vrouw, ruim drie jaar geleden, jaarlijks tijdens onze vakanties aan de Côte d’Azur mogen meemaken. Na haar heengaan dacht ik telkens, terwijl ik de feestelijke beelden van alle festiviteiten in Frankrijk op televisie zag, met weemoed terug aan onze mooie dagen: ‘Quartorze Juillet’.

Tot afgelopen 14 juli toen ik plots de meest vreselijke beelden zag; het voelde alsof ik erbij stond. Ik ken bij wijze van spreken elke meter, elke zijstraat en elk gebouw van de Promenade des Anglais waar een gruweldaad plaatsvond. Op één vreselijke uitzondering na, heb ik heb alleen maar goede herinneringen aan Nice. Sterker nog; het trekt mij steeds weer aan. Het voelt als een thuis. Een paar weken na de vreselijke aanslag kon ik er gelukkig even naartoe. Ik was diep onder de indruk.

Op de promenade tref je tegenwoordig op enkele plaatsen nabij het ‘Negresco’ hotel alleszeggende kleine ‘altaartjes’ aan. Terwijl je die ziet, bekruipt je een bepaald gevoel. Een stukje verder, nabij Jardin Albert I, is op het trottoir aan de zeekant een groot ‘altaar’ ontstaan. Je hoeft er niet lang naar te kijken en je beseft en voelt wat voor een onmetelijke pijn hier heerst. Talloze knuffels, bloemen en kaarsen, maar ook bidprentjes, woorden van onbegrip en dankwoorden én woorden van liefde, woorden van hoop. Je kunt het niet bevatten. Als je de promenade oversteekt, loop je het park in en nadert een soort kiosk. Hier is het grote ‘altaar’ dat tijdelijk dienst doet als gedenkteken. Je treft hier een veelvoud van hetgeen ik net omschreef aan. En ook hier nergens een woord van haat: geschreven uitingen van onmacht, maar vol liefde. Maar je ziet en voelt de niet te verwoorden pijn overal.

In mijzelf vraag mij af hoe lang het zal duren voordat Nice deze ramp te boven komt. Er lopen nu nog  militairen met mitrailleurs in de aanslag, bewoners zijn bang. Je ziet aangeslagen mensen en getekende gezichten. Je merkt dat het opvallend rustig is overal. Het is heel merkwaardig. Ruim een maand na de aanslag is Nice, Nice niet meer.

Maar ik hoop en ik weet dat het weer goed gaat komen met Nice. Ik wens allen heel veel sterkte, moed en succes en liefde. Ik blijf er in ieder geval vol vertrouwen heengaan en hoop dat u ook volgend jaar weer met ons meegaat naar de, althans voor mij, mooiste streek van Europa. Je suis Nice!

Column door: Jan van Overveld