Te horen krijgen dat je een hartafwijking hebt door een genmutatie is niet echt iets waar je op zit te wachten en ik denk dat er heel wat Hartgenoten hierover mee kunnen praten.
Ik ben er zelf vorig jaar achtergekomen dat ik het Brugada-syndroom heb wat helaas dus ook erfelijk is. En aangezien mijn vader het heeft, kan mijn zus het ook hebben en de broer van mijn vader ook en zijn kinderen/kleinkinderen, etc. Er wordt dus een hoop ellende de familie ingeslingerd. En iedereen gaat daar weer anders mee om.
Ik ben zelf vorig jaar ook enigszins ingestort na het nieuws. Gelukkig heb ik met professionals (HELP-praktijk) over kunnen praten en heb ik het gelukkig een plaatsje kunnen geven.
Wat ik mezelf wel heb geleerd, is om vooral niet te vergeten te genieten van alles wat je doet en eigenlijk een beetje leven alsof die dag de laatste is.
Het klinkt heel gek, maar daardoor haal je veel meer uit het leven dan er in zit.
En uiteraard kun je altijd je verhaal met ons delen 🙂
Sterkte de komende tijd.
Groetjes,
David
