Hallo Yvonne,
Ha, lekker, discussie !
Omdat ik niet meer werk en eigenljk alleen maar leuke dingen doe kan ik lekker sch…. hebben aan wat iedereen er van vindt.
Het stempel heb ik en zolang ik er niet mee om mijn oren wordt geslagen zal het mij helemaal worst zijn.
Best mogelijk dat ik er nog eens tegenaan ga lopen maar dat zie ik dan wel weer.
Dat mijn omgeving ongeruster is dan ikzelf snap ik ook helemaal, zij zijn degenen die er meer last van hebben dan ik, zeker op het moment dat ik het niet gered zou hebben.
Ontkenning ? Zeker niet. Op de operatietafel heb ik wel degelijk het naderend einde gevoeld, ijskoude handen en voeten, de eerste tekenen van een zuurstoftekort in mijn hersenen. Dat besef kwam overigens pas veel later.
Ik ben geen moment weg geweest, heb alles bewust meegemaakt, maar heb het wel allemaal rustig over me heen kunnen laten komen.
Na de operatie voelde ik al heel snel mijn hoofd, handen en voeten weer normaal mee gaan doen. Het meeste last had ik van het gaatje in mijn lies.
Na 3 dagen de fietsproef en ik presteerde gewoon meer dan voor het infarct.
Dus daarom, in overleg, gewoon doorgegaan waar ik gebleven was.
Waarom dingen niet doen die ik duidelijk wel kan ? Angst is een slechte raadgever, ik denk dat veel mensen veel meer kunnen dan ze denken maar het gewoon niet DURVEN proberen.
Maar ja, ik ben 6 weken geleden ook voor het eerst van mijn leven uit een vliegtuig gesprongen :-).
Zoek op YouTube maar eens op “Kees parachute”, krijg je misschien een beetje idee hoe ik in elkaar zit.
Enne … die geestelijke klappen heb ik al genoeg gehad, geloof me daar kan ik wel mee overweg.
Maar misschien kan ik nog een ander helpen, daar is dit forum toch ook voor ?
Groetjes, Kees
