Ik ben hier nog even over na aan het denken. Als iemand niet gereanimeerd wil worden, moet hij of zij dat recht krijgen. Anders heb je kans dat deze persoon tegen zijn of haar wil als een levend wrak verder door het leven moet. Wat zal zo iemand zich dan schuldig en ellendig voelen, ook voor de omgeving, die de patiënt immers moet blijven verzorgen.
Mensen die wel gereanimeerd willen worden, moeten dus rekening houden met een mindere kwaliteit van leven na de hartaanval. En zij moeten zich realiseren wat dat voor hun omgeving betekent. Wat ik hiermee wil zeggen: ik moet zelf de verantwoording nemen voor wat met mij moet gebeuren: reanimeren of niet. Zo ja, dan moet ik vooraf goed afwegen wat dat voor mijn vrouw en kinderen kan betekenen, en er met hen over praten.
Ik denk dat het grootste probleem is, dat mensen er in hun gezin of relatie onderling niet over praten. Dan kun je door een hartaanval en daarop volgende reanimatie plotseling voor een heel vervelende en heikele kwestie komen te staan. Er gaan dan schuldgevoelens meespelen, of machtsconflicten (ziektewinst). Hoe dan ook: in dat geval is er geen weg meer terug.
Het wordt tijd dat ik zelf dus eens hierover met mijn liefste ga praten! Fijn dat ik door deze discussie op dit spoor gezet ben!
