even voorstellen en zoekende naar lotgenoten

[bert]

ik ben dus manuela, 43 jaar jong, en getrouwd mijn man heeft in maart dit jaar een hartinfarct gehad, iets waar die altijd bang voor was, want zijn vader is met 53 jaar ook overleden aan een hartinfarct..
hij heeft in maart ook zijn bedrijfje ook op moeten geven, was altijd kostwinnaar, en wij hebben een groot gezin 5 kids, aangezien mijn gezondheid ook niet helemaal in orde is, voelde hij het als falen toen die zich zo beroerd voelde, hij is diep terleurgesteld in zijn lijf maar ook in de artsen, angst en onzekerheid beheren nu zijn gedachten…
ons leven is totaal 180 graden gedraaid, we leven nu nog in onzekerheid qua schulden en zitten inmiddels bij de voedselbank en kleding bank
we waren altijd wel positief ingesteld, maar dit….dit raakt ons beide zo diep…
famillie woond ver weg…daarom zoeken we dan ook gelijk lot genoten om elkaar eens hier en daar te helpen, elkaar te bezoeken, eens kijken of we weer wat positiviteit er in kunnen brengen…
dus graag reacties zijn welkom

[Roland]

Hallo Manuela,

Welkom op het forum. Een allesbehalve gemakkelijke situatie waarin jullie zitten. De situatie waarin mijn man en ik zitten heeft raakvlakken. Mijn man had een goede baan, was de kostwinner, ik zorgde voor de kinderen, was vrijwilliger en mantelzorger. Bij een reorganisatie kwam hij op straat. Bijna een jaar was hij thuis maar kreeg gelukkig weer een baan via detachering. Vanwege de afstand werd het een weekendhuwelijk. Op het moment dat hij een vast contract zou krijgen kreeg hij de diagnose kanker. Geen contract maar als kankerpatiënt de ww in. Een hele zware periode volgde. Ik ben de hartpatiënt (heb meerdere aandoeningen) waardoor ik met enige regelmaat naar het ziekenhuis moet. Een betaalde baan is voor mij geen optie. Als mantelzorger krijg ik een kleine vergoeding, ik begeleid een dementerende buurman een dagdeel per week. We hebben 2 studerende kinderen. Als je zoiets ingrijpends overkomt kun je er financiële zorgen niet bijhebben. Dit maakte de hele situatie nog zwaarder. We hebben op een bepaald moment een financieel adviseur in de arm genomen. Met hem hebben we onze situatie onder de loep genomen. We weten nu waar we aan toe zijn en ondanks dat het zeker geen vetpot is, het heeft ons een stukje rust gegeven.
Dat je het vertrouwen in je lichaam kwijtraakt is begrijpelijk. Deze situatie wíl je gewoon niet maar het overkomt je. Hoe doorbreek je zo’n neerwaartse spiraal? Op psychisch gebied is het belangrijk om de boosheid om wat je is overkomen een halt toe te roepen. Niet gemakkelijk maar met hulp van de juiste mensen, bijvoorbeeld maatschappelijk werk of psychologen zou dit kunnen lukken. Als dit zou lukken maak je de weg vrij om energie in positieve dingen te stoppen. Het is geen kwestie van een knop omdraaien, was het maar zo gemakkelijk maar tot op zekere hoogte de situatie accepteren zou al wat lucht kunnen geven. Ik zeg bewust ’tot op zekere hoogte’ omdat ikzelf totale acceptatie gelijkstel aan gelatenheid waardoor je vechtlust tot een nulpunt zakt.
Het is duidelijk dat jullie situatie zwaar is. Ik hoop dat ik je met mijn reactie toch op een bepaalde manier een hart onder de riem kan steken. Je staat niet alleen!

Heel veel sterkte en blijf hopen op betere tijden.

Hartegroet,
Annemarie

[Auteur]

Berichten