Re:Zorg wordt te duur

[Jan van Overveld]

Beste Tolletje, Ik sluit mij geheel aan bij de treffende woorden van Done. Voor velen zou het goed zijn om inderdaad eens even in de schoenen van iemand anders te staan. Zoals Koos Alberts onlangs nog vertelde in een aangrijpende documentaire. Ook hij voelde veel verdriet zoals mensen over hem dachten. Hij gunde NIEMAND wat hemzelf overkomen was, maar het zou volgens Koos voor deze en gene goed zijn om zijn pijnen enkele uren te voelen. “Hoeft maar voor een paar uur” hoorde ik hem zeggen. “Daarna moeten die pijnen dan weer terug bij mij komen, want het zijn MIJN pijnen. Ik heb ze gekregen, dus ze zijn van mij”.
Hij had gelijk, want er wordt gemakkelijk over anderen geoordeeld, zeker vaak door mensen die zelf niets mankeert. Ik heb veel leed gezien en aangehoord in de 20 jaar dat ik voorzitter ben van Hartpatienten Nederland en daarvoor. Ik denk (hoop) dat ik mij bijzonder goed in situaties van mensen zoals u kan verplaatsen. Juist die groep, mensen die nergens om gevraagd hebben, die als mens goed zijn voor anderen en zoiets dramatisch overkomt.
Het is heel gemakkelijk daarover te oordelen en in te adviseren, maar het moet ze zelf maar eens overkomen. Dan is Nederland te klein. Dan weten ze zichzelf geen raad en beseffen ze zich dat ze te vroeg geoordeeld hebben. Dat hun adviezen niet voor serieuze zieken geschikt waren. Dan bedenken ze zich dat……..

In ieder geval, ik zet mij alle jaren dat ik actief ben voor onze Stichting met Hart en Ziel in voor mensen zoals u. Daar is ons niets teveel voor en daar komen wij voor op. Mensen die echt ziek zijn, mogen geen behandeling onthouden worden, mogen niet gekort worden. Mogen niet op hun gedrag aangesproken voelen. Sterker nog: zelfs al zou het eigen schuld zijn. Daar gaat tegenwoordig de discussie steeds vaker over: eigen schuld dikke bult. Maar zelfs voor die mensen gaan wij door het vuur.
Dat zijn mensen die, ondanks alle beperkingen, er alles aan doen om nog een klein beetje te kunnen genieten van de tijd die hen nog gegeven is. En hopenlijk is dat nog lang. Heel lang. En al die tijd hoop ik dat je ons blijft volgen en reageert, want daar kunnen mensen in situaties als de jouwe heel veel steun uit putten.
En ik leer er alke dag nog van, want dit verhaal heeft mij ook weer aan het denken gezet.
Zo was ik vanochtend bij het vertrek van een reis onder medische begeleiding van ons. Natuurlijk kennen veel reizigers mij. Kwamen gelijk op me af om mij te feliciteren met Hartgenoten. Ze vonden het werkelijk fantastisch en vertellen het aan anderen. “om eens naar hartgenoten te gaan”. Ook bij onze reizigers zijn vanzelfsprekend veel mensen die veel hebben meegemaakt en toch de draad weer hebben weten op te pakken. Die, met alle beperkingen, toch weer moed hebben. Die weten waar ze het over hebben, maar dat terzijde. Ze hadden het over Hartgenoten: het was fanatstisch, het waren aangrijpende verhalen, ze wilde mensen een hart onder de riem steken, ze wilde vrienden maken, ze wilden anderen helpen….. als medlotgenoot. Omdat ze weten hoe anderen zich voelen. Maar tot nu toe hadden de meesten alleen nog maar gelezen, gelezen en nog eens gelezen. Ze hadden zich nog niet aangemeld, want er stuitte hen iets tegen de borst: de anonimiteit waar velen zich achter verschuilen. Inclusief schuilnamen. Dat vonden ze niet prettig, want er stonden op ons forum discussies die heel ver gingen, maar waar geen warmte meer van uitstraalde. Waar niets meer uit bleek van genegenheid voelen voor zieke mensen. Te hard, te stellig, te volhardend, zich klaarblijkelijk niet kunnen verplaatsen in de situtaie van mensen waar wij alles voor doen. Ze hebben gelijk, er zijn al zat spreekbuizen die ons precies vertellen hoe wij alles moeten doen en moeten aanpakken. Maar ook hiervoor geldt: spreek niet voor je beurt en oordeel niet over anderen.
Jaren geleden sprak ik met een geslaagd ondernemer. Kerngezond. Ik vroeg hem of hij onze Stichting wilde steunen? Hij vloog me zowat aan: “of ik helemaal gek was. Hij ging niet voor anderen betalen die zichzelf in de nesten hadden gewerkt. Hadden ze maar braaf moeten zijn, gezonde moeten leven en hard moeten werken, zoals hij. Waren ze allemaal zelf schuld”.
Ik was volstrekt ontdaan over zijn reactie. Twee weekjes later belde hij me poeslief op. Hij had een hartstilstand gehad. Was gereanimeerd. Moest geopereerd worden. Er waren lange wachtlijsten. Hij wilde sneller geholpen worden, hij kon niet zo lang wachten. Dan gingen zijn inkomsten achteruit!! Hij zocht hulp. Hij wilde donateur worden !!!!!!!!!!
Nou ja, zo kan ik nog uren doorgaan en er boeken over schrijven. Blijf bij ons Tolletje. Van mensen zoals jij krijgen wij energie om door te gaan en velen leren ervan. Ik hoop dat veel bezoekers overgaan tot registratie en uit de anonimiteit komen. We hoeven ons nergens voor te schamen.

Veel sterkte.