Hallo,
Ik ben Bert, 58 jaar en woon in Zoetermeer.
Op 30 maart werd ik getracteerd op een hartinfarct. Met alle toeters en bellen naar het HaGa in Den Haag, direct gedotterd en een stent geplaatst.
En zo ben je plotsklaps hartpatient….
Natuurlijk, ik heb een rookverleden maar was trots dat ik daar inmiddels drie jaar vanaf was. Ook in mijn familie komt het wel vaker voor. Maar omdat ik een actieve sporter ben, ik doe al bijna 40 jaar aan hardlopen, ik fiets en wandel veel, ben altijd bezig, vrijwel nooit ziek, dus had ik er feitelijk nooit echt bij stilgestaan dat mij dit zou kunnen overkomen.
Natuurlijk waren de klachten die ik al een tijdje had over duizeligheid iets anders, natuurlijk was de bijna Burn Out van een jaar geleden geen aandachtspunt, gewoon even rustig aan en dan weer volop leven en werken. Carriere ging toch door? 60 uur per week werken onder hoogspanning? “Van werken gaat niemand dood” werd er vaak gezegd, ook door mij.
En nu…nu zit ik thuis…gelukkig dat we er wel echt aandacht hebben gegeven en dat het door alle hulpverleners niet werd onderschat en er direct werd ingegrepen.
Ik merk nu dat mijn conditie helemaal naar de donder is, een jaar geleden liep ik nog de marathon, nu is het kijken op TV ernaar al bijna teveel (bij wijze van spreken).
Maar ik ben er nog!!
Eerst maar eens rustig herstellen en dan maar kijken hoe we verder gaan met leven, sporten en werken. Maar er gaat iets veranderen, dat is zeker!!
Want, die kanjer van een vrouw die dit toch ook allemaal maar moet zien te verwerken, mijn kinderen en kleinkinderen, mijn familie en vrienden daar wil ik echt nog wel een tijdje mee doorgaan.
.
