Als ik denk aan de tijden dat wij in het ziekenhuis zaten en het gesprek (de discussie) aangingen met artsen en in het bijzonder specialisten (neurologen). Dan bekruipt mij een vreemd gevoel. Heel erg onaangenaam.
We werden betuttelend aangesproken, neuzen die bijna door het plafond prikten, gesprekken over beestjes :blink: … Ow wee als we daar wat over zeiden. Dan was het gesprek zo af gelopen. Lange teentjes…
Denk ik aan gesprekken met bijvoorbeeld revalidatie artsen, dan krijg ik dit gevoel absoluut niet. Daar heb ik erg goede ervaringen mee.
Ik denk dat het ligt aan het specialisme. Natuurlijk ook de persoon, maar als we het voor het gemak over één kam scheren, zal dit allicht een grote rol spelen.
