Nu zes weken geleden ben ik bevallen van mijn zoontje Feije.
Ik heb een goede zwangerschap gehad, eigenlijk weinig klachten. In het laatste deel van de zwangerschap was mijn hartslag echter wel erg hoog (constant rond de 160, of zoals de verloskundige meestal zei ‘ik kan hem zo niet tellen hoor!’) Maar omdat ik me verder nog goed voelde was er geen reden om mij door te sturen. De laatste weken van de zwangerschap werd ik ’s nachts benauwder, ik kon niet meer plat slapen. Ook was ik sneller moe en hield ik meer vocht vast. Maar geen gekke dingen voor een zwangere vrouw.
Ik heb een erg lange en zware bevalling gehad. Vanaf het moment dat de vliezen braken tot mijn zoon er daadwerkelijk was waren we 58 uur verder. Ivm infectiegevaar door de duur van de gebroken vliezen moesten we één dag in het ziekenhuis blijven. Wederom was ik benauwd en schommelde mijn hartslag tussen de 130 en 160. Polsslag was erg zwak. Omdat het voor mij allemaal ‘de eerste keer’ was en ze er in het ziekenhuis niet moeilijk over deden dacht ik dat het in orde was. We mochten naar huis.
Thuis werd ik steeds benauwder, uiteindelijk kwam ik met een pols van 205 én ritmestoornissen weer in het ziekenhuis terecht. Ik werd direct doorgestuurd naar het UMCG en heb daar een week met mijn man en zoontje op de hartbewaking gelegen. Best traumatisch als je van plan was op een roze wolk te zitten en ze vertellen je dan dat je beide kanten het randje over kan..
Nu ben ik zes weken verder en thuis. Binnenkort begin ik met revalideren en ik heb elke week contact met de hartfalenpoli. Sinds deze week voel ik me erg goed, de bijwerkingen van de medicatie lijken te verminderen en ik voel me wat fitter. Ik had bij ontslag een ejf van 26% en heb de hoop dat dit nog weer wat verbeterd in de loop van de tijd.
Nu ben ik heel benieuwd naar andere vrouwen die dit hebben meegemaakt. Op sommige momenten ben ik alleen al heel blij dat ik er nog ben en hoop ik dat ik nog járen mee kan, op andere momenten rouw ik om wat ik op moet geven. (ik had graag nog een aantal kinderen gehad bijvoorbeeld).
Daarnaast weet ik officieel nog niet of mijn CMP wordt bezien als zwangerschapsgerelateerd of dat er een erfelijke factor in het spel is. Heel reeel gezien mijn moeder sinds 12 jaar CMP-patient en icd-draagster is.
Heel veel onduidelijkheden dus nog. Zou wel graag in contact willen komen met lotgenoten!
.
